Hrund - 01.07.1967, Blaðsíða 13

hjá; konurnar masandi fyrir utan brauð-
búðina . . . Andartak fann Mouche ilm-
inn af nýju brauði og stökkum brauð-
snúðum. Hún var komin í kirkju og
heyrði brakið í stífum höfuðbúnaði
kvennanna og andvörp org'elsins. Brot
úr gömiu lagi hljómaði fyrir eyrum
hennar, og hún sá fyrir sér vinnulúnar
hendur móður sinnar sauma fermingar-
kjólinn. Hún minntist gamalla vina;
héra, sem hún hafði eitt sinn átt, og
skjaldböku, kattar og andar, sem hafði
misst annan fótinn. Hún mundi augna-
ráð villtra dýra, sem stundum höfðu
gægzt í gegnum limgerðið.
Hún horfði inn í þennan skínandi
garð, eins og gegnum dyr á lokuðum
vegg. Þó sá hún ekki, hve lífíð hafði
upp á margt að bjóða — að hún var
ung og gat byggt á ný á ösku mistak-
anna. Svört þokunóttin settist að í sál
hennar, og hún hraðaði sér áfram, eins
og sá, sem ekkert sér.
Eitthvað eða einhver hrópaði í
myrkrinu: „Hæ þú þarna, þú með tösk-
una! Hvert ertu að fara og hvað liggur
þér á?“
Mouche nam staðar, furðu lostin og
ringluð. Skræka röddin átti greinilega
við hana, en hún gat ekki séð hvaðan
hún kom. Henni gramdist, hve ósvífin
spurningin var, þvi að hún kom henni
til að snúa við til þessa heims, sem hún
hafði í rauninni þegar yfirgefið.
Næsta setning utan úr myrkrinu
gerði hana enn skelkaðri.
„Það er kalt á árbotninum, litla mín,
állinn og fljótakrabbinn munu gæða
sér á holdi þínu.“
Þetta voru galdrar, og Mouche var
hjátrúarfull, eins og allir Bretonar.
Skelfingu lostin starði hún í kringum
sig í leit að röddinni, sem hafði getið
sér til um leyndarmál hennar.
Við flöktandi skin gaslampans sá
hún aðeins tómt brúðuleikhús. Efst á
það var málað á vaxdúk: Kafteinn Coq
og fjölskylda. Rétt hjá, öðrum megin,
var óhrein sígaunaspákerling að rífast
við mann sinn meðan þau tóku niður
tjaldið. Hinum megin bisuðu tveir
menn við að koma aflraunavél upp á
bílpall. Enginn virtist hafa tekið eftir
stúlkunni.
Frekjuleg, skræk röddin gerði enn
eina árás: „Hvað gerðist svona sorg-
legt? Sagði vinurinn þér upp? Það
eru fleiri fiskar í sjónum!“
Mouche rýndi gegnum þokuna og
sá þá, að brúðuleikhúsið var ekki alveg
tómt, eins og henni hafði sýnzt í fyrstu.
A sviðinu sat brúða, eða öllu heldur
hálf brúða, því að fætur sáust engir.
Strákur með rautt hár, kartöflunef og
útstæð eyru. Hann horfði á hana ó-
skammfeilnum, máluðum augum, og á
andliti hans var skrítinn áhyggjusvip-
ur. I blaktandi, gulu gasljósinu virt-
ist sem hann gæfi henni merki.
„Jæja?“ sagði hann. „Hefurðu misst
málið? Þú átt að svara, þegar þú ert
spurð.“
Mouche hafði sett töskuna niður,
þegar fyrsti óttinn greip hana. Nú tók
hún hana upp og gekk rólega nær kass-
anum til að kanna betur þessa litlu,
furðulegu veru.
Hún var enn undarlega móðguð yfir
þessu óheflaða ávarpi, en heyrði sér til
undrunar sjálfa sig svara: „Hvað fær
þig eiginlega til að álíta, að þér komi
það við?“
Brúðan horfði rannsakandi á hana.
„Ó,“ sagði hann. „Atvinnulaus og blá-
snauð, en hrokafull þrátt fyrir allt. Eg
reyndi bara að vera kurteis — og eyða
tímanum um leið.“
„Með því að ávarpa ókunnuga, sem
13