Fréttablaðið - 13.09.2014, Side 84

13. september 2014 LAUGARDAGUR| HELGIN | 40
Kristinn er að koma úr kennslu í Listaháskól-
anum en gefur sér tíma í viðtal áður en æfing
hefst í Hörpu á Don Carlo eftir Verdi. „Það er
óralangt síðan ég hef tekið þátt í æfingaferli
með Íslensku óperunni, líklega ekki síðan 1989
í brúðkaupi Fígarós,“ segir hann. „Síðan hef ég
sungið sem gestur í tveimur sýningum, Rigol-
etto á Listahátíð 1992 og Rakaranum í Sevilla
2002.
Það eru sem sagt 12 ár frá því Kristinn söng
síðast í óperu hér. Nú er hann í hlutverki Phil-
ippusar konungs, föður Don Carlosar, sem
óperan heitir eftir, og er valdamikill. „Þetta
er söguleg ópera og óskaplega dramatísk,“
segir Kristinn. „Philippus II var aðalmaður-
inn í heiminum á sextándu öld, hann átti lönd
um allan heim og var í eilífum erjum. Það flétt-
ast svo margt inn í söguna. Þetta er Spánn á
tímum rannsóknarréttarins, saga um átök
hjóna, átök föður og sonar og það eru líka átök
milli kóngsins og kirkjuvaldsins. Drottningin
var áður heitbundin Don Carlo, syni konungs-
ins, sem ber enn heitar tilfinningar til hennar
og kónginn grunar að þau eigi í ástarsambandi.
Svo þetta er samansúrrað og flott drama og
sagan safarík auk þess sem músíkin er alger-
lega stórkostleg. Það er líka góður hópur sem
er að vinna hér saman.“
Guðmundur Jóns góður kennari
Kristinn hefur sungið þrjú hlutverk í Don
Carlo áður, þar á meðal hlutverk Philippusar
konungs. En skyldi hann hafa tölu á þeim hlut-
verkum sem hann hefur þurft að lifa sig inn í
um ævina? „Nei, en ég giska á að þau séu 60 til
70. Ég hef líka lengi verið að. Átti 30 ára sviðs-
afmæli í hittifyrra.“
Hann kveðst hafa byrjað að læra söng hjá
Guðmundi Jónssyni óperusöngvara. „Guð-
mundur var svakalega góður kennari og hafði
mikil áhrif á mig. Mér finnst alltaf eins og
hann hafi kennt mér að minnsta kosti 80 til
85% af því sem ég kann. Svo fór ég til Vínar-
borgar og lærði hjá konu sem heitir Helene
Karusso og síðasti kennari minn var John
Bullock í Bandaríkjunum. Ég var heppinn með
kennara og líka hvaða röð var á þeim.“
Kristinn lærði líffræði í háskólanum og
kveðst hafa orðið söngvari smátt og smátt, án
þess að ákveða það beint. „Einn góðan veður-
dag var ég bara orðinn söngvari,“ segir hann.
„Var mikið í kórum og söng sóló í þeim og fór
svo til Guðmundar og þannig vatt þetta upp á
sig.“ Fyrsta óperuhlutverkið var í Sígaunabar-
óninum 1982. „Eftir það fór ég til Vínar, kom
svo heim, var í fleiri óperusýningum, söng við
jarðarfarir og kenndi og fór svo til Bandaríkj-
anna í frekara nám,“ rifjar hann upp.
Óspennandi líf í augum margra
Þótt Kristinn hafi búið á Íslandi að nafninu
til frá árinu 1994 hefur megnið af vinnu hans
farið fram erlendis. „Þetta er fyrsta haustið
sem ég er heima í 20 til 30 ár,“ segir hann og
maður hugsar ósjálfrátt til eiginkonu hans,
Ásgerðar Þórisdóttur hjúkrunarfræðings.
Svo næsta spurning er: Hvernig gengur svona
hjónaband upp?
„Það gengur ágætlega. Við Ásgerður giftum
okkur 1973 og höfum átt farsælt hjónaband.
Hún kemur oft og heimsækir mig ef ég er úti
lengur en hálfan mánuð og svo reyni ég að vera
alltaf heima á sumrin. Hægt og rólega er ég
svo að minnka þessa vinnu úti, mig er farið
að langa að vera meira heima. Ásgerður hefur
verið eins og sjómannskona sem á mann í sigl-
ingum. Sá mikið um uppeldi sonanna tveggja
sem nú eru uppkomnir.“
Spurningu um hvort villtar meyjar í erlend-
um borgum reyni að tæla myndarlega söngv-
ara svarar hann rólega. „Menn geta auðvitað
komið sér í klandur ef þeir vilja en glamúr-
lífið kringum óperur er miklu minna en fólk
heldur. Að minnsta kosti hjá mér. Ég lifi mjög
óspennandi lífi í augum margra. Þetta er hörð
vinna sem gerir kröfur til fullrar einbeitingar.
Ég fer hægt og rólega að geta sagt að ferillinn
sé búinn að vera langur og farsæll og ég þakka
það vinnusemi númer eitt, tvö og þrjú.“
Kristinn kveðst yfirleitt hafa íbúð og bíl þar
sem hann dvelur hverju sinni. En hvernig ver
hann tómstundum sínum? „Ég tek mikið af
myndum og leik mér með þær í tölvunni. Svo
er ég forfallinn fluguveiðimaður og á veturna
hnýti ég flugur. Hlusta líka á tónlist og þá ekk-
ert endilega óperutónlist, heldur sinfóníska
tónlist og líka djass.“
Dálítið dreifður
Mest kveðst Kristinn starfa í Bandaríkjun-
um. „Ég er reyndar dálítið dreifður. Ef ég tek
bara síðasta ár þá var ég í Tókýó fyrst, svo í
Strassbourg í Frakklandi, í Peking var ég líka
og í Toulouse í Frakklandi. Síðan var ég í San
Francisco í fyrrahaust og á þessu ári aftur í
Frakklandi, Houston í Texas, og síðast í Chic-
ago. Svo fer ég héðan eftir áramót til Los Ange-
les og verð þar fram á vor.“
Greinilega nóg að gera hjá stórsöngvaranum
og gráa hárið spillir síður en svo fyrir, að hans
sögn. En ef hann væri gráhærð kona, gengi
það upp í óperunni? Hann viðurkennir að hafa
ekki séð þær margar. „Þetta er miklu erfiðari
bransi fyrir konur en karla. Færri hlutverk
fyrir eldri dömur og svo endast þær ekki eins
lengi í þessu, raddlega. Bassasöngröddin er
svo nálægt talröddinni að hún helst lengst en
að syngja tenór er eins og hástökk eða sprett-
hlaup,“ útskýrir Kristinn og telur sig standa vel
raddlega séð. „Ég má bara ekki syngja ef ég er
þreyttur og eftir því sem ég eldist er ég aðeins
lengur að læra hlutverkin. Það er það eina.“
En getur hann valið sjálfur það sem hann
syngur? „Já, óperustjórar og agentar sem ég
vinn með vita nákvæmlega hvað passar mér og
velja mig í hlutverk sem henta. Ef þeir gerðu
það ekki þá liðu allir fyrir það, ekki bara ég
heldur líka sýningin og húsið.“
Kristinn hefur frábæran frásagnarmáta og
er í lokin rukkaður um skemmtisögu úr óper-
unni. „Það er oft voða gaman í óperunni en ég
man enga virkilega fyndna sögu, bara einhver
smáatvik,“ segir hann afsakandi. „Ég man eftir
sýningu á Rakaranum í Sevilla í Gamla bíói.
Þetta er farsi og stundum var svo mikið hlegið
í salnum að það smitaðist upp á svið. Karvel
Pálmason þingmaður var einu sinni meðal
áhorfenda og hló svo smitandi hlátri að þegar
við vorum ekki að syngja snerum við okkur við
í hláturskasti og lékum helminginn af senunni
með bakhlutann í áhorfendur.“
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Menn geta auðvitað komið
sér í klandur ef þeir vilja en
glamúrlífið kringum óperur er
miklu minna en fólk heldur. Að
minnsta kosti hjá mér.
Söngvari einn góðan veðurdag
Kristinn Sigmundsson óperusöngvari er orðinn þjóðsagnapersóna í lifanda lífi. Söngferill hans spannar yfir þrjátíu ár og
enn þeytist hann milli heimsálfa og syngur í virtustu óperuhúsum veraldar. Hann æfir nú eitt magnaðasta bassahlutverk
tónbókmenntanna í Hörpu í óperunni Don Carlo. Gunnþóra Gunnarsdóttir tyllti sér niður hjá Kristni í tónlistarhúsinu.
HEIMA „Hægt og rólega er ég að minnka þessa vinnu úti. Bæði er að koma yngra fólk inn og svo er mig farið að langa að vera meira heima. Ásgerður hefur verið
eins og sjómannskona sem á mann í siglingum. Sá að mestu um uppeldi sonanna tveggja sem nú eru uppkomnir,“ segir Kristinn. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA