Neytendablaðið - 01.04.2008, Blaðsíða 6

Ég vissi í raun ekki margt um Spán
áður en ég fluttist til Madrídar ásamt
fjölskyldunni fyrir um hálfu ári síðan.
Fimmtán ár voru liðin frá skólaferðalagi
til Costa del Sol og sá Spánn sem þar var
á boðstólum var álíka raunverulegur og
víkingabardagi fyrir utan Fjörukrána. Við
fyrstu sýn virtist mér Madríd, í það minnsta
úthverfin, líkjast hverju öðru þróuðu vest-
rænu samfélagi. Hér eru sömu búðir, svip-
að ur klæðnaður fólks og sömu myndir í
bíó. Kringlan og Smáralind eru hér en heita
bara eitthvað annað og Burger King og
McDonald‘s eru á hverju strái.
Bannað börnum
Við búum í 15 kílómetra fjarlægð frá
Madríd, í bæ sem heitir Boadilla del Monte.
Bærinn er glænýr. Fyrir 30 árum var hér
dálítil húsaþyrping, en síðan setti Santander-
bankinn upp höfuðstöðvar sínar í útjaðri
þorpsins og nú búa um 40.000 manns á
svæðinu. Hér er nokkurn veginn allt til alls.
Í nýja hluta bæjarins eru breiðgötur með
veitingastöðum, börum og smáverslunum
og allt skipulag miðast við að bílaumferð
eigi greiða leið þar um. Það verður þó að
teljast hálf vandræðalegt að við getum ekki
farið fótgangandi í Carrefour-stórmarkaðinn
sem er rétt handan við hæðina; við verðum
að fara á bílnum.
Hér er þægilegt að kíkja á barinn og fá
sér glas af léttvíni og tapas. Gott líf fyrir
fullorðið fólk, en hvað með börnin? Í
skipulagi bæjarins er börnum ekki gert
hátt undir höfði. Græn svæði eru til að
mynda fá og ómerkileg. Helst er að minnstu
börnunum sé séð fyrir klifurgrind, rólu og
rennibraut. Oft er þessu komið fyrir á 20
fermetrum af gúmmíhellum. Síðan kalla
Spánverjar þessi leiksvæði Parque sem er
ósvífið í meira lagi.
,,Viltu koma út að leika?”
Yfir hásumarið, frá miðjum júní og fram í
september, er fínt að vera krakki. Það er nóg
af sundlaugum og ekki óalgengt að í miðju
blokkarporti eins og okkar sé dálítil laug.
Þetta teljast mannréttindi í hitunum hér.
En laugarnar eru bara opnar í þrjá mánuði
þótt veðrið það sem eftir lifir árs þætti vel
boðlegt á íslensku sumri. Hér rignir afar
sjaldan og sólin skín í yfir 300 daga á ári.
Nú í upphafi árs hefur hitinn síðan ítrekað
farið upp í 15-17 gráður þannig að maður
skyldi halda að krakkar skottuðust úti árið
um kring. Nei, hér halda börn sig innandyra
á veturna. Í portinu okkar var töluvert fjör
fram eftir hausti. Krakkar á línuskautum,
í fótbolta og snú-snú. En einn góðan (já,
góðan) veðurdag í byrjun nóvember fóru
börnin inn og hafa varla sést síðan.
Ég fór að velta fyrir mér hvort það væri
sér íslenskt að líta á útivist sem dyggð.
Hvort að ljóðlínurnar um að ,,frostið oss
herði” séu einhvers konar leiðarminni í
uppeldismálum. Ég held ekki. Spænsk börn
hafa ekki alltaf verið innipúkar. Kunningjar
mínir spænskir og ítalskir áttu svipaða
barnæsku og ég. Gatan var leiksvæðið.
Boltar og hjól. Rispur á hnjám og önnur
minniháttar óhöpp voru tíð en ég er ekki
í vafa um að þeir tímar voru skemmtilegri
og eðlilegri en inniverueymdin sem nú er
í boði.
Aðstæður barnafólks
Hér eins og víða í borgum er húsnæðisverð
komið út í hreina vitleysu. Mér sýnist
fermetraverð víða nema 3-400 þúsund
krónum. Þið getið ímyndað ykkur hvernig
er fyrir ungt fólk að byrja að búa; enda
er komið nýtt hugtak fyrir vissa tegund
húsnæðis: mini-piso (smá-íbúð). Þetta
eru kytrur innan við 20 fermetrar á stærð
og hluti íbúðarinnar er kannski með
takmarkaðri lofthæð. Þetta er það eina sem
margir hafa efni á. Hér eru margir með 500-
1000 evrur í mánaðarlaun.
Spænskur vinnumarkaður virðist enn gera
ráð fyrir að húsmóðir gæti bús og barna.
Flestir hefja vinnu klukkan níu, enn taka
margir tveggja tíma hádegismat. Vinnudegi
margra lýkur því ekki fyrr en klukkan átta.
Börn í úthverfi Madridar
Arnar Már Arngrímsson flutti til Spánar á síðasta ári ásamt fjölskyldu
sinni. Hann komst að því að aðstæður íslenskra og spænskra barna eru
mjög ólíkar og þrátt fyrir gott veður eru spænsku börnin helst til miklir
innipúkar.
6 NEYTENDABLA‹I‹ 1. TBL. 2008