Litli Bergþór - 01.06.2013, Blaðsíða 28

28 Litli-Bergþór
búskap og rekur mig minni til þess, er ég, átta ára
gamall patti, hjálpaði honum til við að reka fjárstofn
hans frá Kjarnholtum, að það hafi verið milli 60 og
70 fjár bæði fullorðið og lambfé, sem honum hafði
áskotnast, ýmist keypt eða eignast sem kaupgjald í
sinni kaupamennsku.
Þá man ég líka vel eftir því er Haukur fékk mig
eitthvað til hjálpar við að innrétta sinn fyrsta íverustað
í hesthúsinu á Bergstöðum. Þar voru hvorki flatskjáir,
pluss eða annað nútíma prjál.
Árið 1967 selur svo Sigurfinnur Bergstaðina til
Hestamanna úr Reykjavík. Í samningum við þá heldur
Haukur áfram ábúðarrétti sínum og gegnir til viðbótar
eftirlits og þjónustuskyldum við þá nýju eigendur og
er þar búsettur fram til ársins 1990 er hann flytur sig
fram í Reykholt.
Er hann bjó á Bergstöðum tók hann að sér ýmis
verk hér í sveit og þá eins og fyrr verður margs ógetið
í þessari samantekt. Þó skal þess minnst að einn vetur
brá Haraldur í Einiholti sér á vetrarvertíð og sá Haukur
um vetrargegningar þar.
Annan vetur sá hann um fjósið á Vatnsleysu
hjá Sigga og Jónu er Siggi sótti sér lækninga vegna
bakskurðar.
Margar vertíðir sótti Haukur sjóinn samhliða veru
sinni hér í Tungunum sem óðs manns æði væri að
tilgreina hér.
Mér er þó einkum tvennt minnisstætt tengt
sjómennskunni. Annars vegar var það fiskur og
þ.h. sjávarnýmeti er barst af og til, í strigapoka,
á brúsapallinn í Kjarnholtum og hinsvegar allar
sögustundirnar sem allir sátu hljóðir og dolfallnir undir
að vori, er Haukur kom af vertíðinni. Þær voru marg-
ar og auðvitað allar sannar og skemmtilegar. Svo kom
hann með fullt af nýyrðum sem aldrei höfðu heyrst
áður, man ég til dæmis eftir orðum eins og „bölvaður
soðlókur“ og „spraðurbassi“, þau voru gasalega flott
og heilmikið notuð.
Af samtölum mínum við Hauk hef ég fundið að
hann ber þakklæti í huga, til alls þess fólks og bæja
er hann dvaldi á hér í sveit. Það var allsstaðar gott að
vera. Hann veit líka og langar að koma á framfæri
að hann geti ekki hallað á neinn með því að þakka
Vatnsleysuhjónunum Sigga og Jónu sérstaklega, ásamt
þeirra börnum öllum, þar sem heimilisfólkið allt, jafnt
ungir sem aldnir, hafi sýnt honum einstaka alúð öll þau
ár frá því hann átti þar vetursetu.
Ekki vill hann missa af því að vera viðstaddur ef
verið er að ragast í fé eða hrossum í Kjarnholtum eða
á Vatnsleysu. Hefur mér þótt miklum undrum sæta,
hversu glöggur hann er á skepnur og þekkir vel og man
allt um allar ættir, nöfn og tölur á þessu öllu saman og
þótt hann sé orðin hálf blindur á sjón, þá hefur hann
eitthvert undra skilningarvit að þekkja skepnur úr
órafjarlægð.
Hef oft hugsað hversu gott það væri þótt maður
hefði ekki nema þriðjung af höfðinu sem hann Haukur
hefur 87 ára gamall.
Af áðurnefndri upptalningu kemur fram að lengst
af var Haukur með heimilisfesti í Kjarnholtum. Það
veit ég að margir deila með mér og voru margra
forréttindi að vera börn og alast upp með Hauki.
Þess nutu föðursystkini mín og þess naut ég og mín
systkini.
Þrátt fyrir smá stríðni og einn og einn hrekk, þá var
hann manni alltaf góður.
Alltaf gat ég treyst því að aktygin héldu og vel
væri gyrt á Ægi gamla, þegar Haukur lagði á fyrir mig.
Hann passaði líka vel uppá að pattinn fengi að fylgja
með í útreiðatúrinn og leit vel eftir að allt væri í lagi
hjá snáða.
Þótt árin hafi liðið og pattinn, ég, hafi bæði gránað
og þyngst, hefur trygglyndi Hauks í engu breyzt. Það
er óvenjulegur dagur ef ekki kemur að minnsta kosti
eitt símtal frá Hauki, þar sem hann fylgist með að
allt sé í lagi með skepnur og menn. Flytur fréttir úr
sveitinni og gefur t.d. föðurleg ráð um fengitíma, eins
og það að gæta nú vel að því að hleypa ekki hrútnum
á dætur sínar eða mæður.
Haukur er einn af fjölskyldunni í Kjarnholtum og
jafnframt höfuð hennar.
Þar komum við ekki saman, hvort sem er í gleði eða
sorg, öðru vísi en svo að Haukur sé fyrst til kallaður.
Haukur! Hafðu þökk fyrir og hjartans hamingju-
óskir með þessi skemmtilegu tímamót.
Einar Gíslason
Ungmennafélag
Biskupstungna
sendir lesendum sínum
bestu óskir um gott
og gjöfult sumar