Tímarit Máls og menningar - 01.09.1938, Síða 12

lega fjöllesnasta tímaritið á landinu, gæli notið aðstoðar liinna
ritfærustu manna, sem til eru í hverri grein, og haft sterk
áhrif á framgang þeirra mála, er það tæki að sér að berjast fyrir.
Myndun leshópa.
Allt þetta höfum við viljað ræða við félagsmenn, hin miklu
verkefni, sem liggja framundan, og þær þröngu takmarkanir,
sem Mál og menning er háð með útgáfu aðeins sex hóka, er
varla mega fara langt fram úr tiu örkum (160 bls.) til jafnaðar.
Þá sést strax nauðsynin, að skipuleggja svo vel þessa starfsemi
til margra ára, að hún geti komið alinenningi að sem alira
mestu gagni. En það er líka önnur hlið, sem snýr að félags-
mönnum sjálfum, fyrst og fremst að nota sér þær bækur, sem
félagið gefur út, sem allra bezt, i öðru lagi að geta sjálfir orðið
starfandi með í félaginu. Við liöfum lnigsað nokkuð um, hvernig
þetta gæti hezt orðið. Með því að fá einlægt góðar hækur til
lesturs, vaknar smám saman skilningur félagsmanna á því, sem
vel er ritað. En þetta fer þó mikið eftir því, hvernig menn temja
sér að lesa. Góðar bækur eru þannig, að það er ekki nóg að
lesa þær einu sinni. Góðar bækur eiga að lesast oft, þvi betur
njóta menn þeirra. Það er gagnslítið, að hlaupa einu sinni yfir
þær, og minnast svo aldrei á þær framar. Það á ekki að vera
þögn um bækur, er menn lesa. Það á að standa stríð um bækur.
íslendingar liafa þannig um allar aldir lesið fslendingasögur
sínar, deilt um persónur þeirra., Svona áhugi ætti enn að vera
vakandi, og hann er hægt að örva. Félagar í Máli og menningu
ættu einmitt að verða fyrirmynd annarra í þvi að njóta þess
til fulls, er þeir iesa. Þeir ættu að verða lifandi áhugasamir les-
endur. En sá áhugi þyrfti einmitt að fara saman við vakandi
hugsun um starfsemi Máls og menningar. Ekkert er æskilegra
en það, að félágsmenn gætu náð sem hezt með áhrif sín, tillög-
ur og óskir til útgáfustjórnarinnar. En hvernig verður því bezt
komið við? Það hafa borizt til okkar tillögur um það, að félags-
menn mynduðu með sér eins konar leshópa, þar sem þeir ræddu
sín í milli um hverja bók, sem út kemur, létu uppi álit sitt um
bókavalið og starfsemi félagsins, kæmu fram með aðfinnslur,
tillögur og óskir, skrifuðu í félagi til stjórnarinnar, leituðu upp-
lýsinga um bækur o. s. frv. Er mjög líklegt, að þetta gæti glætt
áhuga hvers einstaks fyrir félaginu og þroskað skilning félags-
manna á þvi, er þeir lesa. Það myndi frekar verða úr því hjá
svona hópum en einstaklingum, að þeir héldu sambandi við
félagsstjórnina og bæru fram óskir og aðfinnslur. Þetta gæti
ÍO