Saga: missirisrit - 01.12.1928, Qupperneq 47

S AGA
167
Höggormurinn var alveg hissa hvaS Eva var einörö
og ákveðin. Hann vissi nefnilega ekki aö hún var búin
aö fá jafnrétti, og haföi gengið í skrúögöngum meö þeim
Pankhurst mœögum. “En hér þarftu ekki aö taka til
hendinni. Hér er eilíf sæla og friður; ekkert aö gera
nema eta og sofa.” f>aö kom nokkurt hik á Evu. “Eg
þarf að tala um þetta viö hann Adarn minn.” Og meö
þaS strunsar hún frá trénu til bónda síns. Þá runiskaö-
ist Adam, geispaSi ákaflega og sperrir upp augun. VarS
honutn nú heldur en ekki starsýnt á kerlingu sína. “HvaS
er þetta kona! TEtlarðu ekki aS fara í fötin og hita mér
kaffisopa?”
“Hér ganga rnenn og konur nakin, eins og þú ættir aS
muna; og hér er ekki hitað kaffi, gói minn, eSa soöinn
grautur.”
“Nú kannske þú haldir að eg fari á fætur án þess aS
fá morgunkaffi, og matarlaus í vinnuna?”
“En þú þarft ekki á fætur frekar en þér sýnist, og 'hér
er engin vinna. Maturinn liggur alstaðar á jöröunni og
hangir á trjánum. Höggormurinn segir aö hér geri mað-
ur ekki annaö en eta og sofa og —”
“Svo þú ert kominn í tæri viö hann aftur. Ekkert
nema eta og sofa! Þú heldur 'þó ekki aS eg ætli aS verSa
aö babbíta í ellinni. FarSu í fötin kona.” Og Adam
klæddi sig eins og hann hefSi heyrt verksmiðjuna blása.
“Og höggormurinn segir að ef viS etum af lífsins tré,
þá lifum viö um alla eilífð.” sagSi Eva og fór hægt í
nærskjólið.
“Já, þessu trúi eg! Svo ilt sem þaS var aS hrekjast
út í heiminn úr Paradís, þá væri hitt þó verra aS skiljast
viS hann til þess aö verSa aS eilífum babbíta. Flýttu þér