Saga: missirisrit - 01.12.1928, Qupperneq 63

S A G A
183
henni niður i hinn neösta afgrunn. Svo mikill sem eg er
og svo lítil sem hún er, þá finst mér eg ekki vera óhultur
fyr en henni hefir verið varpaB út úr alheimi mínum um
alla eilífS.
(ST. PÉTUR gengur varlcga út og heldur hinni hend-
inni um sollna fingurinn).
Sigfús Halldórs frá Höfnum þýddi.
KNGINN SKYLDI HÖGGORM VIÐ HJARTA ALA.
(DregiíS saman í þýðingunni.)
I skógi einum stóS afar mikil og voldug eik, sem
gnæfSi hátt yfir öll tré skógarins og naut sólarinnar bet-
ur en þau. Hún var drotning hans. ViS hliS hennar festi
vafningsviöur nokkur rætur sínar í moldinni í skugga
hennar. Hann var litlaus og svo mjór og krangalegur,
að eikin sá hann ekki. Hann komst ekki djúpt niSur i
jarSveginn eins og hún, en hann lengdist ár frá ári og
loksins hringaSi hann fingurgildum húk sínum utan um
eikina eins og höggormur, því einsamall gat hann ekkert
komist, en vildi ólmur komast eins hátt og eikin. Og
áfram hringaSi hann sig upp eftir henni og rak sogspora
sína inn í æSar hennar og saug úr henni næringuna, unz
hann komst upp á krónu hennar og fléttaSi sig yfir hana
og um hana alla saman. í>á skaut hann út laufskrúSi
sínu og ilmandi 'blómkrönzum og yfirskygöi eikina meS
öllu. Hann tók alt sólskiniS frá henni og alla gróSrar-
skúrana, og aS lokum veslaöist eikin upp og dó, en sníkju-
gesturinn geröist konungur yfir skóginum.
Johannes V. Jensen.