Saga: missirisrit - 01.12.1928, Síða 66

186 S A G A
unarstólnum. En sá klaufaskapur! Hann varö aö fara
strax aö ná þeim.
Hann gekk út úr prestssetrinu og opnaði framdyr
kirkjunnar og fór inn kirkjugólfið. Mjúkir mánageisl-
arnir skinu gegnum marglituðu kirkjugluggana, og mál-
uðu helgra manna ásjónur á gólfið og lokuðu kirkjustól-
ana. Ónotaleg kend greip hann hrolltökum. Hann fann
að hann var ekki einn í kirkjunni.
Hann rak fótinn í eitthvað lint og mjúkt á kirkju-
ganginum. Prestinum varð bilt við.
“Hver og hvað ert þú ?”
Fyrst kom ekkert svar nema muldrandi rýt, líkt og
stundum heyrist í þeim, sem vakinn er harkalega. Hann
endurtók spurninguna. Skepnan skreið undir stólinn og
svaraði þaðan:
“Eg er trúin hans Smiths. Hvað viltu mér á þessum
tíma sólarhringsins ? Það fer vel um mig, og eg vil fá
að sofa í næði. — Er það kannske ekki nóg að eg bæni
mig tvisvar á hverjum drottins degi, og einu sinni á
bænasamkomunni á hverju miðvikudagskvöldi ?”
Trúin hans Smiths hringaði sig makindalega saman
og geispaði. Mjúlki gólfdúkurinn var hlýr. Prestur
mælti:
“Er mögulegt að þú sért ein hérna?”
“Við erum hérna allar: Trúin hans Jones og hennar
frú Jones, trúin hans Browns og hennar frú Browns —
og hinar. Við förum varla út úr kirkjunni. Það fer vel
iim okkur hérna, en það er hvergi rúm fyrir okkur í nú
tíðarlífinu.”
Presturinn seildist undir Browns-stólinn, og kom það-
an með trúar-gagnpart hans. Það var hvapleg, van-
sköpuð, vambmikil lrking hins heiðvirða herra Browns,