Fréttatíminn - 07.08.2015, Blaðsíða 22

Lamin með inniskó svona af og til
J óhanna Rakel vinnur í Bóka-búð Máls og menningar og þar mæli ég mér mót við hana
að loknum hektískum vinnudegi.
Á meðan við röltum niður í Banka-
stræti í blíðunni gerir hún sér ferð
yfir götuna til að drepa í sígar-
ettunni í þar til gerðu stubbahúsi
og ég hef á orði að hún sé vel upp
alin. Hún hlær og á meðan við setj-
umst inn á Kaffitár, pöntum okkur
kaffi og komum okkur fyrir segir
hún mér frá uppvexti sínum, sem
er ekki beint eftir A4 uppskriftinni.
„Ég fæddist hér á Íslandi, flutti níu
mánaða til Bandaríkjanna þar sem
ég bjó til sex ára aldurs. Þá flutti
fjölskyldan heim, eftir stutt stopp í
Belgíu og Búlgaríu, en endaði síðan
í Rússlandi þegar ég var átta ára og
þar bjuggum við í tvö ár í Moskvu.
Mamma og pabbi unnu þá bæði fyrir
Actavis og þar sem pabbi talar rúss-
nesku var hann sendur þangað.“
Harkaleg þjálfun í Rússlandi
Dvölin í Moskvu var á margan hátt
erfið, sérstaklega til að byrja með,
en Jóhanna er samt þakklát fyrir þá
reynslu. „Í stað þess að senda okkur í
enskumælandi skóla sendu foreldrar
mínir okkur systkinin í almennings-
skóla og ég verð að viðurkenna að
við grétum í tvo mánuði vegna þess
að við skildum ekki orð af því sem
þar fór fram. Við vorum reyndar með
barnapíu sem hjálpaði okkur með
rússneskuna og eftir á að hyggja var
þetta mjög fínt. Maður átti reyndar
litla samleið með þessum krökkum,
sum þeirra voru byrjuð að reykja
átta ára og önnur farin aðganga í G-
strengjum og ég var bara alls ekki að
skilja þetta. Ég held ég hafi þroskast
dálítið hratt á þessum tveimur árum,
sem er bara gott mál.“
Jóhanna Rakel hafði byrjað að
æfa fimleika í Bandaríkjunum en
það var ekki fyrr en í Rússlandi að
þær æfingar urðu alvarlegar. „Ég
var í einhverjum krílahópi í Banda-
ríkjunum frá tveggja ára aldri og í
Rússlandi hélt ég áfram að æfa og
þar var maður sko tekinn í gegn og
kennt allt frá grunni upp á nýtt. Ég
lifði á þeirri tækni sem ég lærði þar
þegar ég var níu ára alveg þangað
til ég hætti í fimleikunum átján ára.“
Spurð hvort heragi hafi ríkt í
þjálfuninni játar Jóhanna því. „Ég
var reyndar hjá mjög líbó þjálfara,
en maður var alveg laminn með
inniskó af og til og svona. Það var
ekki eins harkalegt og það hljómar,
það var rétt danglað í mann annað
slagið ef maður gerði hlutina ekki
rétt, maður grét meira af skömm
yfir því að verðskulda skammir
heldur en af því að maður fyndi til.“
Bóhemalíf í Pétursborg
Eftir tveggja ára dvöl í Moskvu flutti
fjölskyldan heim og hefur búið hér
síðan, en þegar Jóhanna var átján
ára fór hún ein til Pétursborgar þar
sem hún bjó og æfði í þrjá mánuði.
„Ég var að reyna að komast á heims-
meistaramótið og ákvað að fara til
Rússlands í þriggja mánaða æfinga-
búðir. Eftir að hafa verið þar í einn
og hálfan mánuð fékk ég að vita
að ég kæmist ekki á heimsmeist-
aramótið, og varð ógeðslega sár,
en samdi við þjálfarann þar að ég
fengi að æfa aðeins minna og hefði
tíma til að skoða mig um og kynn-
ast Pétursborg. Það var æðislegt að
vera átján ára, ein í Rússlandi, skoða
söfn og skemmta sér og lifa ein-
hverju rómantísku bóhemalífi. Sam-
félagið þar er reyndar allt, allt öðru-
vísi en hér. Ég var þarna á þriðja ári
í menntaskóla, farin að fá áhuga á
pólitík og orðin brjálaður femínisti,
en það var ekki í boði að halda fram
slíkum skoðunum þarna. Það ríktu
hræðilegir fordómar bæði gagnvart
konum og samkynhneigðum og það
var sama hvað ég reyndi að rökræða
við fólk það bara hristi hausinn.
Þessar skoðanir eru innprentaðar
frá blautu barnsbeini og enginn leið
að fá fólk til að sjá hlutina öðruvísi.
Í minni kynslóð eru samt einhverjir
að verða opnari fyrir þessu og ég gef
þessu þrjátíu ár til breytast. Þetta
var auðvitað dálítið sjokk, en hefði
örugglega verið mun meira sjokk ef
ég hefði ekki búið þarna áður.“
Æft fjóra tíma á dag
Spurð hvort ekki hafi verið erfitt að
aðlagast íslensku samfélagi þegar
hún flutti heim níu ára gömul seg-
ist Jóhanna ekki hafa fundið mikið
fyrir því. „Nei, nei, ég var orðin vön
því að þurfa alltaf að vera að kynn-
ast nýju fólki, var í sex grunnskólum
og lengsta samfellda skólagangan
var þrjú og hálft ár í MH. Ég held
að það að skipta svona oft um skóla
hafi gefið mér ákveðið forskot, mað-
ur lærði að aðlagast nýjum hópum
eins og skot. Ég held ég hafi frekar
grætt á því en hitt.“
Fimleikarnir héldu áfram að vera
rauði þráðurinn í lífi Jóhönnu eftir
að hún flutti heim, titlarnir hrönnuð-
ust upp, hún varð oft Íslandsmeist-
ari og einu sinni Norðurlandameist-
ari á jafnvægisslá. „Það var þegar
ég var fjórtán ára og kom mér mjög
á óvart að vinna. Ég stóð á palli og
fékk medalíu á meðan þjóðsöngur-
inn var spilaður og ég vissi ekkert
hvernig ég átti að vera. Held ég hafi
bæði hlegið og grátið. Þetta var mitt
glory moment.“
Fimleikaæfingarnar tóku mest af
tíma Jóhönnu öll uppvaxtarárin og
hún segist í dag ekki skilja hvernig
hún hafði tíma til að sinna nokkru
öðru. „Það voru æfingar í fjóra tíma
á dag, sex daga vikunnar og manni
fannst það bara eðlilegt. Þegar ég
lít til baka finnst mér þetta fáránlegt
og skil ekki hvernig ég nennti þessu
svona lengi, en þetta var bara eðli-
legur hluti af deginum, jafn eðlilegt
og að fara í sturtu. Mér þykir vænt
um þennan tíma og verð voðalega
glöð þegar ég fæ skilaboð á Facebo-
ok frá tólf ára fimleikastelpum sem
segja að ég sé hetjan þeirra. Það er
voða sætt og gaman.“
Allt í einu komin í hljómsveit
Eftir að hún kom heim frá Péturs-
borg ákvað Jóhanna að hætta í fim-
leikunum en var ekki aðgerðalaus
lengi því nokkrum vikum síðar var
hún komin í hljómsveitina Reykja-
víkurdætur. Hvernig vildi það til?
„Ég datt algjörlega óvart inn í hana.
Þegar ég kom heim frá Péturs-
borg hringdi vinkona mín, Salka
Valsdóttir, í mig og tilkynnti mér
að við ættum að spila á tónleikum
eftir viku. Árið áður höfðum stofn-
að grínhljómsveit sem við köll-
uðum Cyber og átti að vera pönk/
trash metal band, en ég kunni ekki
á nein hljóðfæri, kunni ekki að
syngja og við höfðum aldrei samið
nein lög svo þetta símtal kom mér
algjörlega á óvart. Salka sagði mér
að hafa ekki áhyggjur af því, við
myndum bara rappa. Það leist mér
ekkert á, harðneitaði að taka þátt
og svaraði ekki símtölum frá henni
í þrjá daga. Ég ætlaði sko ekki að
fara að gera mig að fífli á einhverj-
um tónleikum. Henni tókst samt að
sannfæra mig, við bjuggum til lag á
einni kvöldstund og viku síðar steig
ég á svið í fyrsta sinn. Þetta var í
október 2013 og viku síðar var ég
komin í hljómsveit, sem hefur verið
mjög skemmtileg reynsla. Ég þakka
líka rappinu það að ég lagðist ekki
í þunglyndi eftir að hætta í fimleik-
unum. Reykjavíkurdætur urðu til
fyrir þriðja kvennarappkvöldið og
lagið Reykjavíkurdætur átti bara að
vera auglýsing fyrir þann viðburð,
við vorum ekkert búnar að ákveða
nafn eða neitt. Lagið var sett á netið
og morguninn eftir vaknaði ég við
einhverja Vísisfrétt um að ég sé í
hljómsveit sem heiti Reykjavíkur-
dætur. Þannig að fjölmiðlar bjuggu
eiginlega þessa hljómsveit til.“
Jóhanna Rakel og Salka sögðu
þó ekki skilið við Cyber, sem þær
nefndu í höfuðið á uppáhaldsvara-
litnum sínum, og eru nú að vinna að
plötu. „Já, trash metal hljómsveitin
okkar breyttist í rappband á einni
nóttu og nú erum við á fullu að vinna
að plötu. Við ætluðum að gefa hana
út núna í lok sumars, en ég held það
Jóhanna Rakel Jónasdóttir er ein Reykjavíkurdætra en hún
er líka önnur tveggja meðlima hljómsveitarinnar Cyber, fyrr-
verandi fimleikastjarna og skóhönnuður. Hún ólst upp í Banda-
ríkjunum og Rússlandi og segir dvölina í Rússlandi hafa haft
mikil áhrif á lífssýn sína. Jóhanna Rakel byrjaði að æfa fimleika
í Bandaríkjunum en alvaran tók við í Rússlandi. Heragi ríkti og
hún var lamin með inniskó ef hún gerði hlutina ekki rétt.
Ég ætlaði
sko ekki að
fara að gera
mig að fífli á
einhverjum
tónleikum.
Sölku tókst
samt að sann-
færa mig, við
bjuggum til
lag á einni
kvöldstund
og viku síðar
steig ég á
svið í fyrsta
sinn. Þetta
var í október
2013 og viku
síðar var
ég komin í
hljómsveit.
Myndir Anton
Famhald á næstu opnu
22 viðtal Helgin 7.-9. ágúst 2015