Dagrenning - 01.06.1953, Blaðsíða 29

fullu liðinn hjá Efraims-ættkvíslunum, kom-
um vér að árunum 1795—1846. Er það eftir-
tektanrert að það er á þessu árabili, sem
Brezka heimsveldið tekur að myndast og efl-
ast, og sama er um Bandaríkin. Tæplega
verður talið að þau séu orðin samstæð og
sjálfstæð ríkisheild fyrr en um aldamótin
1800, er þeim auðnast að afstýra yfirvofandi
ófriði við Frakka. Mátti búast við að sá ófrið-
ur gæti leitt til þess, að Bretar og Frakkar
skiptu með sér hinu nýja ríki.
Árið 1846, þ. e. síðasta árið í „refsitíma“
þessara þjóða, er þó merkilegast fyrir bæði
hin engilsaxnesku stórveldi, Bretland og
Bandaríkin. Það ár er það, sem landamærin
eru ákveðin milli Kanada og Bandaríkjanna,
og þar með allar deilur við Englendinga
jafnaðar, og það ár er það, sem Bandaríkin
hófu ófrið þann við Mexiko, sem endaði 1848
með því að þau leggja undir sig Nýju Mexiko,
Arisona, Texas og Kaliforníu og koma til
fulls því skipulagi á Bandaríkin, sem síðan
hefir haldizt.
Allir vita hver uppgangur þessara engilsax-
nesku þjóða hefir verið síðan og að nú eru
Bandaríkin trdmælalaust öflugasta stórveldi
heimsins, frá hvaða sjónarmiði sem litið er
á það.
Ekki er saga Norðurlanda ómerkari með
tilliti til þessa tímabils. Fyrir 1795 eiga Norð-
urlönd í sífelldum innbyrðis ófriði og auk
þess í ófriði við aðrar þjóðir. Noregur er þá
skattland Danmerkur og þjóðin ánauðug.
Eftir 1801 tekur að rofa til og 17. maí 1814
verður Noregur sjálfstætt ríki og setur sér
hina frjálslyndustu stjórnarskrá, sem þá fóm
sögur af í veröldinni.
Vegur Norðurlanda sem menningarþjóða
fer sívaxandi frá þeim tíma, og síðan 1846
hefir aldrei orðið ófriður eða misklíð þeirra
í milli, sem ekki hefir jafnazt á friðsamlegan
hátt, en vináttu- og bræðraböndin hafa
styrkzt með hverju árinu, sem liðið hefir.
Þau voru í raun og veru orðin einskonar
sambandsríki nú, er þessi ófriður hófst. Sam-
bandsríki, sem að vísu átti engin skráð sam-
bandslög, en hin óskráðu lög ætternis og
bræðralags voru ráðandi í viðskiptum þeirra
á öllum sviðum.
(Nú hafa þau myndað með sér föst sam-
tök — Norðurlandaráðið. J. G.)
Ef vér því lítum á sögu Efraims-þjóðanna,
þ. e. allra annarra þjóða af ísraelsstofni en
Gyðinga og íslendinga (en íslendingar eiga
að vera Benjamínsættkvísl ísraels) er greini-
legt, að „lausnarár“ þessara þjóða eru á tíma-
bilinu frá því laust fyrir 1800 og fram undir
1850. Síðan hefir vegur þeirra farið sívaxandi
á öllum sviðum. Þær hafa bætt hver aðra
upp og lært hver af annarri, en sama bandið
hefir tengt þær allar saman, þ. e. trúin á frels-
ið og réttlætið sem undirstöðu þjóðfélaganna
og skilyrði fyrir velferð þegnanna. Og nú
berjast þær allar fyrir því, að þessi grund-
völlur þjóðlífs þeirra verði ekki brotinn.
*
En í ísraelsþjóðahópnum eru tvær þjóðir,
sem „refsingatíminn“ hófst síðar hjá. Þær
þjóðir eru Gyðingar — Júdaættkvísl — og
íslendingar — Benjamínsættkvísl.
Þeirra „refsingatími“ hófst með flutningi
þessara ættkvísla frá Júdaríki til Babylonar
árin 605—580 f. Kr. Sé hér beitt sömu reikn-
ingsaðferðinni og við hinar ísraelsjijóðimar
og 2520 ár talin frá 603 f. Kr., verður ártalið
1918 upphafsártalið í lokaþætti „refsingatím-
ans“ hjá þessum þjóðum, en árið 1941 síðasta
ár „refsingatímans“ alls. Ég hefi áður í bók-
inni „Spádómarnir um ísland“ skýrt þetta
atriði nákvæmlega og læt því nægja hér að
vísa til þess. Þar sem allar ættkvíslir ísraels
eru í raun og veru ein heild, þó þær séu nú
aðgreindar í margar, misjafnlega stórar þjóð-
ir, hlaut svo að verða, að þær yrðu allar á
DAGRENhlHSG 27