Dagrenning - 01.06.1953, Blaðsíða 39

þeim hætti að Bevan beygði sig í bili, en
heldur þó stöðugt áfram hinni nýkommún-
istisku starfsemi sinni. Næst gerðist það, að
Eden utanríkisráðherra fór til Júgoslaviu í
boði Titos og „sannfærðist“ um friðan'ilja
Titos og vinsamlega afstöðu hans til vest-
rænna þjóða. Hann bauð svo Tito heim til
Bretlands til þess að endurgjalda lieimboðið
og tryggja „náari samvinnu" Breta og Júgo-
slava í framtíðinni.
En einmitt um þetta leyti deyr Stalin og
samherjar Titos í Moskva taka við stjómar-
taumunum og fá tækifæri til að breyta urn
stefnu.
Enginn skyldi halda að sú stefnubreyting
sé annað en blekkingin einber. En hún hefir
ákveðinn, augljósan tilgang. Sá tilgangur er
að spilla sambúð Breta og Bandaríkjamanna
og eyðileggja þar með hið nýja bandalag
vestrænna og norrænna þjóða — Atlantshafs-
bandalagið, en það eru einu samtökin í ver-
öld vorri sem Rússum, og kommúnistum
um heim allan, stendur ógn af.
Hinir lævísu foringjar kommúnista sáu
réttilega, að meðan Winston Churchills naut
við og afstaða hans var óbreytt til Banda-
ríkjanna var barátta þeirra til að sundra
Atlantshafsbandalaginu vonlaus. Tækist hins
vegar að vinna þennan aldna stríðsmann til
fylgis við einhverja millistefnu var strax
nokkuð unnið.
Föi Titos marskálks var því farin til þess
að gera úrslitatilraun til að vinna Churchill
til fyigis við millistefnu, sem gæti orðið upp-
hafið að sundurlyndi milli Atlatshafsþjóð-
anna, séistaklega Bretlands og Bandarík/anna.
Ekki verður annað séð en þetta hafi tekizt.
Churchill hefir nú tekið að sér það hlutverk
að reyna að „miðla málum' milli austurs og
vesturs, reyna að gerast sáttasemjari milli
Rússa og Bandaríkjamanna. Til þessa starfs
nýtur hann stuðnings Bevans og raunar alls
Alþýðuflokksins brezka, sem er gegnsýktur
af nýkommúnisma og fullur haturs og minni-
máttarkenndar í garð Bandaríkjanna.
Tito var tæpast farinn frá Bretlandi fyrr
en Churchill hélt ræðu sína um fund með
helstu leiðtogum Rússa og Vesturveldanna
til þess, eins og hann sagði, að „ræða í innsta
hring ágreiningsmálin í heild.“
Heimspressan tók þessari tillögu Churshills
opnum örmum og smáþjóðirnar, sem allar
þjást af stríðshræðslu, hrópuðu í einum kór:
— Fylgjum Churchill! í þeim hópi voru
Norðurlöndin öll.
Meðan þessu fer fram brosa Rússar í
kapinn. Þótt Jæim e. t. v. takist ekki að
sundra hinum vestrænu þjóðum, hafa þeir
þó nú þegar unnið það á, að fremsti og mest
virti stjórnmálamaður Atlantshafsbandalags-
ins, Winston Churchill, hefir tekið afstöðu,
sem Rússum er hentug og skapar velvilja í
þeirra garð, a. m. k. í bili, í Bretlandi.
Eisenhower Bandaríkjaforseti sá þegar
hættuna, sem leiðir af hinni nýju afstöðu
Bretlands. Hann tók þess vegna fyrst af um
nokkurn fjórveldafund nema Rússar sýndu
fyrst í verki hvað fyrir þeim vekti. En Chur-
chill hélt áfram að tala máli „friðarins“
og þótt hann vildi í engu styggja Eisenhower
né Bandaríkjamenn , gerðust þó brátt deil-
ur með fyrirsvarsmönnum Alþýðuflokksins
brezka og áhrifamönnum í Bandaríkjunum.
Þessar hættulegu deilur kvað Eisenhower
niður í bili með því að boða til ráðstefnu
Breta, Bandaríkjamanna og Frakka til þess
að reyna að samræma sjónarmið þeirra
áður en fjórveldafundur yrði haldinn. Sú
ráðstefna verður á Bermudaeyjum 29. júní.
Winston Churchill, hin mikla stríðshetja
Breta úr tveim heimsstyrjöldum, stendur
sennilega nú í hættulegustu og örlagaríkustu
sporum hinnar löngu æfi sinnar. Aðstaða
hans nú er hreint ekki ósvipuð aðstöðu
Chamberlains forsætisráðherra Breta í byrj-
un síðari heimsstyrjaldarinnar.
DAGRENN I NG 37