Morgunblaðið - 22.01.2015, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2015
✝ Björg Sigurð-ardóttir
fæddist í Reykja-
vík 7. desember
1949. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut
14. janúar 2015.
Foreldrar
hennar eru Sig-
urður Sigurðsson,
f. 1924, og Þóra
Þórarinsdóttir, f.
1929. Systur Bjargar eru
Hrefna, f. 1948, Kristveig, f.
1956, Guðrún Þóra, f. 1960, og
Soffía Alice, f. 1963. Björg gift-
Björgvin Jónsson, f. 1976, maki
hans er Sigríður Sóley Guðna-
dóttir. Börn þeirra eru Hildur
Björg, f. 2004, og Guðný, f.
2007. Sonur Sigríðar Sóleyjar
er Bergsteinn Ásgeirsson, f.
2001.
Björg er fædd og uppalin á
Laugavegi 76 í Reykjavík. Hún
flutti í Álftamýri árið 1964 og
bjó þar uns hún flutti í eigin
húsnæði.
Björg lauk gagnfræðiprófi
frá Lindargötuskóla, starfaði
nánast alla sína starfsævi við
sölu á snyrtivörum en fyrstu
skrefin tók hún ung í verslun
móður sinnar.
Útför Bjargar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
22. janúar 2015, klukkan 13.
ist Jóni Má Ólasyni
30. desember 1971,
þau skildu árið 1996.
Foreldrar Jóns Más
voru Óli Björgvin
Jónsson f. 1918, d.
2005 og Guðný Guð-
bergsdóttir, f. 1922,
d. 1990. Börn Bjarg-
ar og Jóns Más eru:
Sigurður Örn Jóns-
son, f. 1973, maki
hans er Anna Jóns-
dóttir. Sonur Sigurðar Arnar er
Bragi Þór, f. 1995. Börn Sig-
urðar og Önnu eru Katrín, f.
2003, og Jón Arnar, f. 2007. Óli
Ég held að mamma hafi verið
minnsti risi í heimi. Ekkert verk-
efni var of stórt fyrir hana þar
sem hún leysti þau flest með sín-
um hætti. Þetta var háttur sem
þóknaðist ekki öllum og var ég í
þeim hópi. Mamma var nefnilega
ekkert mikið fyrir að biðja um
aðstoð. Má segja að einkunnar-
orð hennar hafi verið „Ég get
sjálf“ og það sagði hún oft og iðu-
lega við okkur þegar við buðum
fram hjálp okkar enda gekk hún
stundum undir nafninu „Bobbus
Maximus“.
Til marks um dugnað hennar
og styrk gengum við fjölskyldan
með henni upp Esjuna og upp
Úlfarsfell í byrjun ágúst á síð-
asta ári. Einungis var vika á
milli þessara ferða en lét hún
það ekki stöðva sig. Í þetta
skipti fór hún þó ekki alla leið
upp að steini á Esjunni en það
hafði hún þó gert svo oft áður
þegar þolið var aðeins meira. En
upp á toppinn á Úlfarsfellinu fór
hún og fékk ekki einu sinni harð-
sperrur að hennar sögn. Ég hef
sjaldan séð hana eins stolta og á
þeirri stundu þegar hún stóð á
toppnum og hafði sigrað heim-
inn eins og hún orðaði það svo
skemmtilega sjálf á því augna-
bliki, og ekki skemmir fyrir því í
dag að eiga mynd af þessu sama
augnabliki.
Við mamma fórum saman ótal
ferðir upp á spítala vegna veik-
inda hennar. Flestar voru þetta
erfiðar ferðir en þær heimsóknir
voru stríð og hún kom alltaf
heim. Síðasta spítalaheimsóknin
var þó sú erfiðasta, en um sjálfa
orrustuna var að ræða.
Aðeins fyrir nokkrum dögum
spurði hún mig hvort partíinu
hennar væri lokið. Ég játti því en
sagði henni að nú væri nýtt partí
að hefjast.
Ég veit að þú munt fylgjast
með okkur öllum eins og þú varst
vön.
Elsku mamma mín, vonandi
ertu hætt að finna til og orðin
frísk.
Sigurður Örn.
Bobba tengdamóðir mín var
ekki alltaf allra. Ég fékk aðeins
að kynnast því þegar við Siggi
hennar fórum að hittast, strax af
undarlega mikilli alvöru að henn-
ar mati. Hún hafði verið í útlönd-
um þegar þetta byrjaði allt sam-
an og þegar hún kom heim
vorum við búin að ákveða að
byrja að búa saman. Þetta var
aðeins of mikið fyrir hana þó svo
að það hafi kannski ekki verið
svo ólíkt hennar eigin stíl. Auð-
vitað var hún bara að vernda
ungann sinn sem var þó löngu
floginn úr hreiðrinu. Það var
hennar háttur að vernda alltaf
sína.
Fljótlega tókst á milli okkar
góður vinskapur og hann styrkt-
ist með árunum. Kannski styrkt-
ist hann mest þegar Bobba var
svo dásamleg að leyfa okkur fjöl-
skyldunni að búa hjá sér um
stuttan tíma. Sá tími var dýr-
mætur og mér þótti vænt um
hvað hún sá á eftir okkur þegar
við fórum enda sýndi það mér að
við vorum ekki ofsaleg byrði á
henni. Ég dáðist að því hvað hún
leyfði okkur að halda okkar reglu
á sínu heimili og hafði mikla þol-
inmæði. Jólin eftir þessa dvöl
okkar hafði hún á orði að Kerta-
sníkir hefði gleymt að setja í skó-
inn hennar eins og jólin sem við
vorum hjá henni. Það þótti okkur
að sjálfsögðu undarlegt.
Þrátt fyrir undirliggjandi
veikindi allan þann tíma sem ég
þekkti Bobbu gaf hún aldrei eftir
í vinnu enda naut hún þess að
vinna. Þrátt fyrir oft langa
vinnudaga átti hún það til að
baka köku áður en hún fór í vinn-
una, skúra gólfin eða henda í las-
anja fyrir foreldra sína til að
færa þeim. Að vinnudegi loknum
kom hún við hjá okkur, fór í
göngutúr, sund eða hvað það var
sem kallaði á hana þann daginn.
Hún var alltaf fyrst á svæðið ef
eitthvað bjátaði á, kom færandi
hendi með eitthvað gott í gogg-
inn handa veikum. Hún mundi
eftir öllum tyllidögum og á af-
mælisdögum voru stírurnar
varla komnar úr augunum þegar
hún var búin að hringja. Það
leyndist alveg magnaður kraftur
í henni Bobbu.
Síðustu vikur eru búnar að
vera erfiðar og erfiðastar voru
þeir fyrir elsku Bobbu. Rétt um
viku áður en Bobba kvaddi þenn-
an heim hringdi hún í mig til að
vita hvernig ég hefði það, en ég
hafði þá legið í leiðinlegri pest.
Elsku Bobba hugsaði alltaf um
aðra fremur en sig sjálfa. Í öllu
óréttlætinu að hafa þurft að
kveðja hana allt of snemma
gleðst ég yfir því að hún hafi
fengið hvíldina. Eins og Kata
mín fann upp hjá sjálfri sér ein-
ungis þriggja ára gömul að
amma Silla byggi við Englagötu
þá veit ég að amma Bobba flytur
í þessa sömu götu, í fallegt lítið
hús með litlum garði. Það var
draumurinn, að eiga lítið hús
með litlum garði þegar hún yrði
gömul. Hún hafði enn ekki fundið
þetta hús, hún þurfti greinilega
að leita annað og ekki eldri en
hún var. Takk, Bobba mín, fyrir
að hafa leyft mér að vera hrein-
skilin við þig, takk fyrir vinátt-
una, hugulsemina, hjálpsemina
og væntumþykjuna sem þú sýnd-
ir í orði og verki. Ég held áfram
að ala upp strákinn þinn, en ein-
ungis tveimur dögum áður en við
kvöddumst sástu þörf á því að
tala yfir honum. Söknuðurinn er
sár en minning þín lifir.
Anna.
Nú er höggvið stórt skarð í
systrahópinn, Bobba okkar er
farin og við hinar fjórar reynum
að meðtaka þá staðreynd. Á fal-
legum degi í byrjun árs lést hún
eftir stutta en erfiða sjúkdóms-
legu. Minningarnar velta af stað,
ljúfar æskuminningar frá því við
vorum litlar stelpur á Laugaveg-
inum þar sem við ólumst upp í
húsinu sem afi byggði. Hann var
stórtækur og byggði hús með
fimm íbúðum, vildi líklega
tryggja húsnæði fyrir börnin sín
tólf enda bjuggu þar tímabundið
mörg þeirra með sínar fjölskyld-
ur. Við Bobba, sem vorum elstar
systra, höfðum því marga góða
vini og leikfélaga í frændsystkina
hópnum á Laugaveginum. Leik-
svæði okkar var garðurinn með
gróðurhúsinu hennar ömmu,
portið og sundið þar sem farið
var í boltaleiki og feluleiki.
Mamma opnaði snyrtivöru-
verslun þegar Bobba var sex ára
og sama ár bættist í hópinn syst-
ir, Kiddý. Fjórum árum seinna
kom Gunna og Soffía fæddist
1963. Við vorum mjög spenntar
að eignast litlar systur, vorum
sennilega eins og litlar mömmur
aðallega þegar Soffía fæddist,
enda þá orðnar táningar. Við
höfðum líka gaman af því að fá að
hjálpa til í búðinni hjá mömmu
og vorum ungar farnar að af-
greiða snyrtivörur. Bobba hafði
greinilega fengið kaupmanns-
genið, þarna var lögð línan að
ævistarfi hennar, að selja snyrti-
vörur. Hún var ung orðin hægri
hönd mömmu í búðinni, hún
kunni allt um krem og varaliti
áður en hún fór sjálf að nota það,
hafði mikla þjónustulund,
mamma gat tekið sér loksins
sumarfrí og treysti henni fyrir
rekstrinum. Minningar um
sumrin í sveitinni hjá ömmu og
afa í Fljótshlíðinni, sumarbúðir í
Vindáshlíð, sumardvöl á ensku-
skóla í Englandi, allar þessar
minningar eru mér ljúfar núna á
þessari stundu þegar ég hugsa til
Bobbu.
Bobba stofnaði fjölskyldu með
Jóni Má Ólasyni og mesta ham-
ingjan í lífi hennar var þegar hún
eignaðist syni sína, Sigga og Óla.
Lífið hennar snerist um velferð
þeirra og hamingju, hún tók
ákafan þátt í áhugamáli þeirra,
fótboltanum, og þau Jón töldu
ekki eftir sér að keyra þá úr
Breiðholtinu á KR-völlinn þar
sem þeir æfðu og kepptu. Á ár-
unum sem við Kalli bjuggum í
Svíþjóð með dætur okkar komu
þau í heimsóknir og þá var ým-
islegt gert skemmtilegt með
barnahópnum, farið á ströndina,
í dýragarð eða yfir sundið í Tí-
volí. Bobba var ótrúlega góð
manneskja með fallega sál, ósér-
hlífin, örlát og greiðagóð, við-
kvæm en samt sterk, hún vildi
öllum vel og breiddi út faðminn
til að hugga og styrkja. Aðrir en
hún sjálf voru ætíð í fyrirrúmi og
þegar við sem elskuðum hana
bentum henni á að hugsa stund-
um um sjálfa sig trallaði hún
bara eða fór að tala um eitthvað
annað. Á erfiðum stundum í lífi
mínu var Bobba alltaf komin til
að hugga og styrkja, alltaf til
taks.
Bobba og Jón skildu en náðu
samt að verða góðir vinir. Í starfi
sínu kynntist hún mörgum, hún
var félagslynd og alltaf glöð og
fólki fannst gott að umgangast
hana. Hún var frábær sölumað-
ur, mikill vinnuþjarkur, hennar
góðu stundir voru að fara hring-
inn í söluferðir, kynnast landinu
sínu og nýju fólki.
Við kveðjum Bobbu með mikla
sorg í hjarta, hún skilur eftir
aldraða foreldra, frábæra syni,
tengdadætur og barnabörn sem
henni þótti óhemjuvænt um.
„Gullið mitt“ voru hennar orð við
þá sem henni þótti vænt um. Því
kveð ég þig, elsku mín Bobba,
með þessum orðum: Bless gullið
mitt, takk fyrir allt og guð blessi
þig.
Þín systir
Hrefna.
Amma Bobba var ofsalega
dugleg kona og vildi allt fyrir
okkur gera. Hún sagði að hún
gæfi okkur allan heiminn ef hún
gæti. Hún vildi litla hjálp og
stundum þurftum við að hjálpa
mömmu og pabba að segja henni
að hlýða. Það þótti henni fyndið
en fussaði þó og sveiaði yfir því.
Okkur fannst gott að fara til
ömmu og hafa það notalegt, enda
voru helgar án þess að fara í mat
til ömmu fátíðar. Oft byrjaði
heimsóknin á því að fara í bað hjá
ömmu og koma sér í náttfötin.
Það þótti okkur mikið sport á
ákveðnum aldri. Þegar hvert
okkar var á handóða tímabilinu
sem lítil börn gekk amma um á
eftir og okkur og sagði: „Amma
á.“ Eins og góðum börnum sæm-
ir vorum við fljót að læra og vor-
um oftar en ekki á undan henni
að segja hver ætti. Amma bjó
alltaf til góða matinn sinn handa
okkur. Í eftirrétt fengum við
pönnukökur eða ís, yfirleitt bara
hvort tveggja. Það skipti ömmu
svo miklu máli að allir borðuðu
vel af matnum og þess vegna
breytti hún réttunum ekki mikið
vegna þess að ef prófað var eitt-
hvað nýtt settum við upp fýlu-
svip. Stór hluti af heimsóknunum
var að hjúfra sig í sófana, horfa á
þætti á Stöð 2, lesa slúðrið eða
leysa þrautir og krossgátur.
Daginn sem amma dó
ákváðum við að hafa ömmu
Bobbu kvöld reglulega. Ömmu
Bobbu kvöldin verða auðvitað
hennar matur og pönnsur í eft-
irrétt. Nú þegar erum við búin að
halda eitt slíkt kvöld sem var
ljúft og gott og ekki var verra að
afi var með okkur líka.
Amma var alveg á því að hún
hefði kennt okkur allt sem við
gátum í fimleikum og fótbolta, al-
veg eins og hún kenndi pabba og
Óla allt sem þeir gátu í fótbolta
og handbolta. Við vissum reynd-
ar að það var kannski ekki alveg
rétt en hún var alltaf okkar helsti
stuðningsmaður og kom oftar en
ekki að horfa á okkur stunda
okkar íþróttir hvort sem um var
að ræða sýningu eða keppni.
Núna er amma Bobba komin
til ömmu Sillu, flutt inn í hús
númer 49 við Englagötu. Elsku
amma okkar, vonandi líður þér
miklu betur og þú getur vakað
yfir okkur áfram eins og þú hefur
alltaf gert.
Bragi Þór, Katrín
og Jón Arnar.
Mér finnst eins og ég hafi
þekkt hana Bobbu mágkonu
mína alla ævi. Samt eru ekki
nema rúm fjögur ár síðan við
hittumst í fyrsta sinn á Kirkju-
garðsstíg heima hjá Hrefnu,
systur Bobbu, á fyrstu dögum
okkar sambands. Hún var sú
fyrsta í fjölskyldunni sem ég hitti
fyrir utan Karen og Hönnu, dæt-
ur Hrefnu. Það tók hins vegar
ekki langan tíma að kynnast
Bobbu því að hún gekk rakleiðis
til mín og sagðist einfaldlega
ætla að knúsa mig. Þar með var
ég formlega kominn inn í fjöl-
skylduna í þessu hlutverki. Við
vorum reyndar fyrir löngu tengd
fjölskylduböndum þar sem lang-
ömmur okkar voru systur, þær
Lilja Metta Kristín, langamma
mín, og Níelsína Abigael,
langamma Hrefnu og Bobbu.
Hvað skyldi mannanafnanefnd
segja við þessum flottu nöfnum?
Það voru reyndar fleiri sam-
eiginlegir snertifletir hjá okkur
Bobbu fyrir þennan tíma. Hún
var gift gömlum félaga mínum úr
fótboltanum í KR upp alla flokka,
Jóni B. Ólasyni, eða Nonna eins
og hann var kallaður. Sigurður
Örn, sonur þeirra, var síðan
mjög flottur leikmaður og lykil-
maður í meistaraflokki KR í fót-
bolta sem ég fylgdist með þótt ég
væri ekki lengur í stjórn knatt-
spyrnudeildarinnar. Ég komst
síðan að því að við Bobba höfðum
verið þjáningarsystkin þegar við
vorum í því hlutverki að þvo bún-
inga leikmanna meistaraflokks
KR í fótbolta eftir hvern einasta
leik! Ég veit ekki um ykkur en
þetta er ekki verkefni sem maður
sækist sérstaklega eftir. Sam-
nefnari okkar fyrr og síðar er því
klár: Við höfum alltaf verið og
verðum sjálfsagt alltaf KR-ing-
ar.
Þegar ég horfi yfir þessi ár
sem ég þekkti Bobbu og velti fyr-
ir mér hvernig henni sé best lýst
þá eru svo mörg orð sem koma
upp í hugann að þau rúmast
varla í stuttri minningargrein.
Það fyrsta sem mér dettur í hug
er að hún var hrókur alls fagn-
aðar. Hún var líka alltaf fyrsta
manneskja til að taka til hend-
inni, hjálpa og aðstoða, hvar sem
þörf var á. Þetta kom kannski
hvað best í ljós í fjölskylduboð-
unum. Þar stóð hún í eldhúsinu
með svuntuna og hrærði í pott-
unum á milli þess sem hún knús-
aði alla og sinnti foreldrunum.
Hún var líka hrein og bein og
mjög jákvæð manneskja. Aldrei
heyrði ég hana segja styggð-
aryrði um aðra. Hún sá alltaf já-
kvæðu hliðarnar á öllu og öllum,
sem mér fannst á köflum aðdá-
unarvert miðað við þá sem áttu í
hlut. Það var líka yndislegt að
upplifa samband hennar og
strákanna hennar, Sigga og Óla,
og barna þeirra og tengdadætra.
Hún var líka alltaf tilbúin að sjá
spaugilegu hliðarnar á öllu,
meira að segja þegar hún var
komin fársjúk upp á spítala rétt
fyrir jólin. Ef ég ætti að draga
eiginleika Bobbu saman í eina
setningu myndi ég nota orðin
yndisleg, hjartahlý, fórnfús,
hjálpsöm og skemmtileg mann-
eskja.
Elsku bræður, Siggi og Óli, og
fjölskyldur ykkar, elsku tengda-
foreldrar, Þóra og Siggi, og elsku
systur, Hrefna mín, Kiddý,
Gunna og Soffía. Mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur til ykkar
allra. Bobbu verður sárt saknað.
Þegar þessar erfiðu kveðju-
stundir eru að baki mun minn-
ingin um yndislega persónu lifa
og verða sorginni yfirsterkari.
Bolli Þór Bollason
Erfitt er að kveðja ömmu
Bobbu. Á mínu heimili var hún
alltaf kölluð amma Bobba þrátt
fyrir að vera hvorki amma mín,
mannsins míns né barna okkar.
En það skiptir ekki máli, hún
kom fram við börnin mín eins og
góðar ömmur gera. Hún var al-
veg sammála þegar mamman var
ekki sanngjörn og af henni staf-
aði bæði hlýja og gleði. Í eitt
skiptið fékk hún Helga Fannar,
sem var þá um þriggja ára, í
heimsókn sem fylgifisk með
Sigga og fjölskyldu. Það er
reglulega minnst á þessa pössun.
Helga Fannari fannst rosalega
góður matur og skemmtilegt.
Miðað við sögur þótti Bobbu ekki
minna gaman þar sem Helgi
Fannar borðaði svo mikið að það
þurfti að stoppa hann af. Það er
enn óvíst hvort þeirra skemmti
sér betur, Helgi Fannar eða
amma Bobba.
Þar sem ég vinn á LSH kíkti
ég reglulega til Bobbu eftir að
hún lagðist inn. Dugnaðurinn
skein alltaf í gegn. Hún skyldi ná
að ganga út ganginn og ekkert
svindl. Reglurnar voru þannig að
það þurfti að klukka hurðina,
eins og þegar maður var í leikj-
unum í gamla daga.
Systir mín hringdi í mig að
morgni 14. janúar og sagði mér
að staðan væri ekki góð. Ég leit
upp, ljósin dönsuðu á himninum.
Björg Sigurðardóttir
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
FRÍÐA PÉTURSDÓTTIR,
Sólbergi,
Bolungarvík,
lést á Sjúkraskýlinu Bolungarvík
þriðjudaginn 13. janúar.
Útförin fer fram frá Hólskirkju
laugardaginn 24. janúar kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Hólskirkju,
reikn. 1176-18-660264, kt. 630169-5269.
Björg Guðmundsdóttir, Bjarni Ingólfsson,
Elísabet Guðmundsdóttir, Björgvin Bjarnason,
Ása Guðmundsdóttir,
Jón Guðni Guðmundsson, Guðríður Guðmundsdóttir,
Ragna Guðmundsdóttir, Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
Ingibjörg Guðmundsdóttir, Magnús Birgisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, fósturmóðir,
tengdamóðir, amma, langamma og
langalangamma,
ELÍN SIGURÐARDÓTTIR,
Dalbraut 27,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir
föstudaginn 16. janúar.
Útför hennar fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík föstudaginn
23. janúar kl. 11.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vildu minnast hennar
er bent á Blindrafélagið.
Sóldís Björnsdóttir, Svavar Tjörfason,
Sigurður Björnsson, Halldóra Guðmundsdóttir,
Björn Björnsson, Heiðrún Jóhannsdóttir,
Rúnar Ágústsson, Ingibjörg Karlsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
GUNNAR SUMARLIÐASON,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli
mánudaginn 19. janúar.
Útför verður auglýst síðar.
Brynhildur Jónsdóttir,
Guðný Jóna Gunnarsdóttir,
Hulda Maggý Gunnarsdóttir.