Morgunblaðið - 05.02.2015, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2015
✝ Margrét Ás-geirsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. janúar 1920.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund við Hring-
braut að kvöldi 26.
janúar 2015.
Margrét var
yngsta dóttir
hjónanna Ingunnar
Ólafsdóttur hús-
móður, f. 10. maí 1881, d. 29.
desember 1960, og Ásgeirs G.
Gunnlaugssonar kaupmanns, f.
11. nóvember 1879, d. 23. mars
1956. Börn þeirra sem komust
upp eru auk Margrétar: Anna,
f. 17. ágúst 1907, d. 22. mars
2000, gift Ingólfi Árnasyni,
kaupmanni, f. 24. september
1907, d. 23. mars 1995; Gunn-
laugur, f. 31. júlí 1909, d. 26.
desember 1975, kvæntur Val-
13. ágúst 1978, kona hans er El-
inborg Auður Hákonardóttir, f.
12. nóvember 1978, og eru börn
þeirra Elfur, f. 26. júlí 2010, og
Páll, f. 9. mars 2012. b) Páll
Ragnar, f. 19. júní 1980, kona
hans er Ragnhildur Kristjáns-
dóttir, f. 3. febrúar 1981, og
sonur þeirra Baldur, f. 13. októ-
ber 2013.
Margrét fæddist og ólst upp
á Ránargötu 28 og gekk í
Miðbæjarskóla en útskrifaðist
síðan frá Verslunarskóla Ís-
lands 1937 og síðar úr Hús-
mæðraskóla Íslands. Hún vann í
nokkur ár í miðasölu Gamla
bíós en starfaði ekki utan heim-
ilis eftir það. Hún stofnaði
ásamt Hersteini eiginmanni sín-
um Ritverk sf. í maí 1966, en
það var fyrsta almannatengsla-
fyrirtækið á Íslandi þó svo stór
hluti starfseminnar yrði síðar
þýðingar. Þá var hún einnig
starfsmaður fyrirtækisins
ásamt því að sinna heimili og
fjölskyldu.
Útför Margrétar fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 5.
febrúar 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
gerði Andr-
ésdóttur, f. 26.
október 1919, d. 29.
desember 2010; og
Ólafur, f. 29. nóv-
ember 1910, d. 2.
nóvember 1990.
Margrét giftist
hinn 27. janúar
1945 Hersteini Jens
Pálssyni, ritstjóra
og þýðanda, f. 31.
október 1916, d. 21.
febrúar 2005. Börn þeirra eru:
1) Inga, f. 8. janúar 1947, börn
hennar eru Anna Margrét
Kornelíusdóttir, f. 7. ágúst
1976, sambýlismaður Kolbeinn
Páll Erlingsson, f. 1. september
1976, og Sigmundur Korn-
elíusson, f. 6. apríl 1983. 2) Páll,
f. 22. mars 1951, d. 13. október
2011. Hann var giftur Ástríði
Pálsdóttur, f. 2. apríl 1948. Syn-
ir þeirra eru: a) Hersteinn, f.
Þetta er myndin af mömmu:
Hún fæddist og ólst upp í Vest-
urbænum, ekta Reykjavíkurmær,
gekk um götur hávaxin og grönn,
leggjalöng, ljósrauðhærð, háleit,
stefnuföst og stolt og án efa gjóuðu
margir ungir menn á hana augum.
Aðalskemmtistaðurinn á þeim ár-
um var Borgin og þar sátu þær
vinkonurnar á kvöldin og sötruðu
thé russe. Hún elskaði að dansa, en
við dáta dansaði hún ekki. Ég sé
hana fyrir mér ganga upp
Bankstrætið á leið í vinnu í Gamla
bíó. Þar hitti hún pabba. Nýkomin
úr sundi og búin að laga á sér hár-
ið. Alltaf klædd eftir nýjustu tísku.
Húsmæðraskólinn var hennar
háskóli og hún nýtti þekkinguna
þaðan vel. Í undirbúningi hjóna-
bandsins saumaði hún í mörg rúm-
fatasett, handklæði, dúka, púða og
fleira. Mánuðina eftir brúðkaupið
voru matarboð tvisvar í viku, allir
boðnir sem höfðu gefið þeim brúð-
argjafir. Hún var þekkt fyrir
glæsileg matar- og kaffiboð og al-
veg fram á það síðasta lagði hún
upp úr því að dekka borðið fallega.
Á heimilinu var mikill gestagangur
og jafnvel iðnaðarmenn fóru ekki
án þess að fá kaffi og meðlæti og
krakkarnir frá bænum sem hjálp-
uðu við garðvinnu fengu íspinna.
Hún styrkti fjölskylduböndin með
glæsilegum og skemmtilegum
matarboðum fyrir stórfjölskyld-
una þar sem hún var hrókur alls
fagnaðar og við minnumst þeirra
öll með gleði og þakklæti. Hún var
gestgjafi fram í fingurgóma.
Hún bjó fjölskyldunni falleg
heimili. Íbúðin í Úthlíð, húsið á
Vallarbraut og íbúðin í Eiðismýri
bera vott um vandaðan smekk hús-
móðurinnar. Garðurinn á Vallar-
braut 13 var hennar stolt enda með
glæsilegri görðum. Líklega hennar
helsta áhugamál. Alltaf skyldi
borðað úti í garði þegar veður
leyfði og gosbrunnurinn var vin-
sæll til að busla í eða kæla kampa-
vín á hátíðarstundum. Og þegar
einhver í fjölskyldunni átti afmæli
flaggaði pabbi.
Hún lifði fyrir börnin en líka fyr-
ir barnabörnin, fjölskyldu og vini.
Spjalltímarnir með mömmu þegar
ég kom heim úr skólanum voru
ómetanlegir. Óbilandi stuðningur
við allt sem við systkinin tókum
okkur fyrir hendur. Og það hefði
ekki hver sem er tekið fjögur
barnabörn inn á heimilið 64 ára og
annast þau eftir leikskóla og skóla
mánuðum og árum saman. Þau
búa líka að þessum samverustund-
um hjá ömmu og afa um alla fram-
tíð. Og gleði hennar var ólýsanleg
þegar barnabarnabörnin þrjú
fæddust en sorgin líka mikil er hún
missti Páll son sinn langt fyrir ald-
ur fram.
Hún starfaði lengi við vélritun
hjá Ritverki sf., fyrirtæki sem þau
hjónin stofnuðu 1966. Jafnvel eftir
að barnapössun lauk sat hún ófá
kvöld langt fram eftir við vélritun
eða tölvuskriftir. Hún var virkur
aðstoðarmaður í ýmsum verkefn-
um sem fyrirtækið tók að sér, við
upplýsingaöflun og ráðgjöf.
Hún gerði allt af krafti, alúð,
vandvirkni og vísindalegri ná-
kvæmni. Líka áhugamálin. Hún
hefði náð langt í starfi utan heim-
ilis, en hún kaus starfsvettvang
innan heimilisins og fjölskyldan
naut góðs af. Ég mun minnast
hennar sem afkastamikillar merk-
iskonu sem elskaði að vera hús-
móðir, móðir og gestgjafi.
Elsku mamma mín, þú ert hetj-
an mín. Guð blessi þig.
Inga Hersteinsdóttir.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar Margrétar Ásgeirs-
dóttur í örfáum orðum. Ég held að
betri tengdamóðir væri vandfund-
in. Fyrir hana skipti fjölskyldan
öllu máli.
Sem dæmi má nefna að í mörg
ár fóru barnabörnin fjögur til afa
og ömmu á Vallarbrautinni eftir
skóla þangað til foreldrarnir komu
úr vinnunni. Þar beið þeirra kalt
borð með kræsingum og á eftir
hjálpaði hún þeim við heimalær-
dóminn. Það hefur verið mikil
vinna að hafa öll barnabörnin hjá
sér alla daga en hún hafði yndi af
því og þau líka.
Margrét var mikið borgarbarn,
alin upp á Ránargötunni og ekki
mikið fyrir dýr eins og hunda og
ketti. Samt lét hún sig hafa það að
hýsa illaþefjandi yrðling, Jensínu,
á gestasalerninu um tíma eins og
lýst er í bókinni „Agga gagg“ sem
Páll sonur hennar skrifaði um dvöl
sína í Ófeigsfirði við rannsóknir á
heimskautarefum. Páll hafði tekið
Jensínu í fóstur og kom með hana í
bæinn til að leita henni lækninga
við beinkröm en Jensína hresstist
og slapp úr garðinum og þá var
eina úrræðið að taka hana inn í
húsið. Aldrei kvartaði Margrét
þótt Jensína ýlfraði og krafsaði all-
ar nætur. Hún hugsaði svo vel um
yrðlinginn að í mörg ár á eftir voru
kótelettubein að koma í ljós úr beð-
unum þar sem Jensína hafði grafið
þau.
Garðurinn á Vallarbrautinni var
algjör skrúðgarður og Margrét
naut þess að vinna í honum. Ég
minnist fjölmargra boða sem hald-
in voru hjá gosbrunninum í kvöld-
sólinni. Ættinni var smalað saman
í veislu og krakkarnir sóttu sér
gulrætur úr matjurtagarðinum.
Þegar Margrét hafði verið
ekkja í sex ár missti hún Pál son
sinn úr hjartastoppi, þá nýorðinn
sextugan, eftir uppskurð á Land-
spítalanum í október 2011. Harm-
ur hennar var mikill en hún bar sig
vel. Eftir það fór heilsu hennar
smáhrakandi. Samt gat hún haldið
áfram að bjóða heim eins og henni
fannst svo gaman og hún bjó ein
þangað til í október sl. Það sem
hrjáði hana mjög var dvínandi
sjón.
Minningin um sómakonu lifir.
Ástríður Pálsdóttir.
Amma var einhver ósérhlíf-
nasta, hógværasta og hjartahlý-
jasta kona í lífi okkar bræðranna.
Hún var alltaf til staðar fyrir okkur
og á skóladögum gátum við hlaupið
niður á Vallarbraut í hádegismat.
Húsið á Nesinu var fullkominn
griðastaður. Garðurinn sem amma
hafði svo gaman af að viðhalda var
einstakur leikvöllur fyrir barna-
börnin og vini okkar sem voru
sumir hverjir kannski bara vinir
okkar út af kræsingunum sem hún
bauð upp á. Lyktin af rósarunnum
vekur ennþá minningar frá þess-
um tíma og þessum garði. Þarna
vorum við öllum stundum þegar
við vorum ekki í skólanum og for-
eldrar okkar voru í vinnunni.
Amma sá um að hlýða okkur yfir
heimalærdóminn og setja kalda
skeið á kúluna sem hlaust af öllum
ærslunum.
Hún var alltaf vel að sér í
tækninni og þegar tölvur tóku að
ryðja sér til rúms fékk ritvélin að
víkja fyrir tölvunni. Hún nýtti sér
tölvuna meðan sjónin var nógu góð
og las bloggin okkar barna-
barnanna þegar við svo héldum út í
heim í nám. Amma var þannig
þátttakandi í okkar lífi sama hvar
við vorum staddir í heiminum.
Amma var einstaklega barngóð
og þegar barnabarnabörnin komu í
heiminn ljómaði hún og naut þess
að fá þau í heimsókn. Hún sat með
þau í fanginu, lék sér við þau og las
með þeim bækur og það lifnaði al-
gjörlega yfir henni.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Hersteinn og Páll
Ragnar Pálssynir.
Lítillátur, ljúfur og kátur,
leik þér ei úr máta.
Varast spjátur, hæðni, hlátur;
heimskir menn sig státa.
(Hallgrímur Pétursson)
Þetta vers úr heilræðavísum
Hallgríms Péturssonar lýsir henni
ömmu minni Margréti, sem ég er
skírð eftir, afskaplega vel. Hún var
hógvær kona og ljúf en hún var
líka svo margt fleira þótt þetta hafi
verið þeir eiginleikar sem mest bar
á.
Þegar ég sé hana fyrir mér sé ég
hávaxna og hnarreista fína konu
með dulið bros. Hún var alltaf
snyrtilega og vel til fara. Hún var
alltaf með varalit – fannst hún ekki
vera klædd án hans – og Chanel
no. 5-ilmvatn og fór í lagningu
hálfsmánaðarlega. En það sem
meira máli skiptir er gleðin og
hlýjan sem mætti mér og öllum
sem hún hitti. Hún tók alltaf vel á
móti fólki og naut sín svo í gest-
gjafahlutverkinu.
Amma og afi voru höfðingjar
heim að sækja en það var amma
sem stóð fyrir kræsingum og und-
irbúningi veislufanga. Borð voru
ætíð drekkhlaðin mat, hvort sem
það var morgunmatur, hádegis-
matur, kaffi eða kvöldmatur. Mat-
seldin var eitt af hennar áhugamál-
um. Hún gerði allt vel sem hún tók
sér fyrir hendur og það átti svo
sannarlega við um matseldina. Þar
að auki var alltaf nóg til fyrir að
minnsta kosti fimm manns í viðbót.
Allir voru velkomnir. Á sumrin
voru veislurnar færðar út á stétt
þar sem anganin af sírenum fyllti
loftið. Þar sat fullorðna fólkið og
sólaði sig og drakk kaffi á meðan
við krakkarnir lékum okkur í garð-
inum í kring eða busluðum í gos-
brunninum.
Amma tók á móti okkur frænd-
systkinum eftir skóla í nokkur ár.
Á Vallarbrautinni voru ótalmargir
staðir til að leika sér á, fela sig og
dunda sér. Að vetri til héldum við
mikið til inni og teiknuðum en á
sumrin nutum við okkar úti í stóra
fallega garðinum hennar ömmu,
sem hún hugsaði um af svo mikilli
natni. Garðurinn var hennar lista-
verk.
Amma sýndi öllu því sem við
barnabörnin tókum okkur fyrir
hendur mikinn áhuga. Hún ljómaði
eins og sólin þegar við komum og
sagði: Hæ elskan mín, ertu komin
(n)? Hún fagnaði velgengni okkar
og huggaði eftir ósigra. Hún hvatti
okkur öll, skyldmenni sín og vini,
áfram og hrósaði í hástert á sinn
ljúfa hátt.
Hin síðari ár lifði hún fyrir lang-
ömmubörnin. Hún gladdist mikið
yfir fréttum af framförum þeirra
og uppátækjum. Hún fékk reglu-
lega nýjar myndir af þeim til að
hafa uppivið og hafði dálæti á því
að skoða þær og sýna.
Yfir þessari góðu konu var ætíð
reisn. Hún vildi gera vel við alla.
Hún var lítillát, ljúf og kát – líkt og
í kvæði Hallgríms Péturssonar. Ég
er þakklát fyrir að hafa átt Mar-
gréti Ásgeirsdóttur að og álít það
mikil forréttindi. Um ókomna tíð
mun ilmurinn af Chanel no. 5 og
sírenum minna mig á hana ljúfu
ömmu mína.
Anna Margrét
Kornelíusdóttir.
Margrét Ásgeirsdóttir, móður-
systir mín, er látin í hárri elli, södd
lífdaga. Hún lést hinn 26. janúar,
degi fyrir 95. afmælisdag sinn.
Magga frænka var einstök
kona, gjafmild, góðhjörtuð, örlát
og rausnarleg. Ég leitaði til hennar
ótal sinnum um ævina og við deild-
um bæði sorg og gleði í gegnum
áratugina. Hún reyndist mér sem
besta móðir og sonum mínum ígildi
heimsins bestu ömmu. Hún var
ekki bara rausnarleg á gjafir og
gleðistundir heldur og á sjálfa sig.
Eigingirni var ekki til í huga henn-
ar.
Magga var listakokkur og ára-
tugum saman bar hún á borð
kræsingar fyrir okkur í stórfjöl-
skyldunni.
Það fylgdi því alltaf gífurleg til-
hlökkun að mæta í matarboð hjá
Möggu frænku og Hersteini heitn-
um. Þar var ekkert til sparað og
væntumþykja hennar endurspegl-
aðist í lostætinu sem sem hún bauð
upp á. Þá var frú Margrét í essinu
sínu. Við í næstu kynslóð eldum
enn í dag eftir uppskriftunum
hennar Möggu frænku og nú er
þriðja kynslóðin tekin við svo
ömmubörnin og langömmubörnin
fá líka að kynnast ljúfmetinu henn-
ar.
Möggu verður sárt saknað en
hún kvaddi þennan heim eins og
hún lifði, friðsæl og sátt.
Ingunn Anna Ingólfsdóttir.
Fæst munum við margt frá
fyrstu árum ævinnar en þau minn-
ingabrot sem þó eru til í kollinum
tengjast oft tilfinningum.
Meðal elstu minninga okkar eru
nokkur myndbrot af Vallarbraut-
inni hjá Möggu og H. Scandic-sím-
inn kemur þar fyrir, sem og jurta-
garðurinn, litli gosbrunnurinn og
jólatréð sem hún útbjó á hverju ári.
Þessar minningar eru þó frekar til-
finningar en myndbrot. Þetta eru
minningar barna sem leið vel,
fundu öryggi og takmarkalausa
umhyggju. Þessi fáu minningabrot
eru þó lýsandi fyrir Margréti
ömmusystur okkar, Möggu
frænku. Hlýjan sem frá henni staf-
aði var henni þó líklega aldrei ljós
en allt til síðasta dags fundu þeir
sem henni voru nánir fyrir vænt-
umþykjunni.
Fjölskylduboð um jól eru að
sama skapi minnisstæð, ekki síst
vegna gestrisninnar og höfðings-
skaparins sem einkenndi þau. Þótt
fjölskylduboðin flyttust annað á
seinni árum tók Magga ekki í mál
að við bræður kæmum í heimsókn
án þess að hún tæki í það minnsta
til einn heitan rétt eða fjallköku, og
það á tíræðisaldri. Heimsókn til
Möggu frænku var alltaf gleðiefni
og þegar við bjuggum erlendis var
alltaf á hreinu að farið yrði til
Möggu í hvert sinn sem við komum
aftur heim. Annað var óhugsandi.
Fram á síðasta dag var Magga
hún sjálf, hlý og gestrisin. Þannig
munum við minnast hennar. Nú er
hún sofnuð svefninum langa, svefni
sem hún beið eftir og óttaðist ekki.
Hún sofnaði friðsamlega í faðmi
sinna nánustu. Þannig átti það að
vera: umvafin hlýju.
Ingólfur Bjarni Sigfússon
og Ásgeir Sigfússon.
Margrét
Ásgeirsdóttir
✝ Ingibjörg Stef-ánsdóttir fædd-
ist á Hlíðarenda í Ós-
landshlíð 4. maí
1939. Hún lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauðár-
króki 28. janúar
2015.
Foreldrar hennar
voru Ósk Halldórs-
dóttir, f. á Miklabæ í
Óslandshlíð 6.6.
1905, d. 20.12. 1989, og Stefán
Guðlaugur Sigmundsson, f. á
Bjarnastöðum í Unadal, 19.4.
1904, d. 17.5. 1982. Systur Ingi-
bjargar eru Birna Elísabet, f.
1936, d. 2012, og Helga Sigur-
borg, f. 1942. Uppeldissystkin
þeirra eru Guðrún
Erla Ásgrímsdóttir,
f. 1927, d. 2013, og
Valgarð Krist-
jánsson, f. 1951.
Ingibjörg giftist
Kjartani Jónssyni, f.
4.7. 1941, frá Daða-
stöðum í Reykjadal,
S-Þing. Synir þeirra
eru: 1) Jón Einar, f.
31.10. 1968, bóndi á
Hlíðarenda í Ós-
landshlíð. Sambýliskona hans er
Þórhildur Sylvía Magnúsdóttir, f.
18.2. 1971. Börn hennar eru fjög-
ur. 2) Halldór Hlíðar, f. 25.10.
1972, sjómaður, giftur Steinunni
Huldu Hjálmarsdóttur, f. 22.9.
1974. Börn þeirra eru Hrafnhild-
ur Ósk, f. 4.12. 1997, Laufey
Harpa, f. 20.5. 2000, Kjartan
Hlíðar, f. 13.4. 2005, og Hulda
Þórey, f. 10.9. 2007.
Ingibjörg gekk í barnaskóla í
Hlíðarhúsinu og fór í Kvenna-
skólann á Blönduósi 1961. Hún
vann ýmis störf bæði á höfuð-
borgarsvæðinu og við Hólaskóla
áður en hún hóf ásamt eigin-
manni sínum búskap 1966 á Hlíð-
arenda með blandað bú. Þau
hættu búskap 2005 og fluttu á
Sauðárkrók. Hún var einn af
stofnendum átthagafélagsins
Geisla í Óslandshlíð.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 5. febr-
úar 2015, kl. 14. Jarðsett verður í
Viðvíkurkirkjugarði.
Elsku mamma, mig langar að
skrifa nokkur orð um þig. Nú hef-
ur þú fengið hvíldina eftir all-
langa baráttu við þann illvíga
sjúkdóm, Alzheimer.
Þegar maður hugsar til baka
eru það bústörfin sem koma fyrst
upp í hugann. Þú varst svo mikill
bóndi, sinntir öllum dýrunum eins
vel og hægt var en kindurnar
voru þitt uppáhald og sumar allt
að því ofdekraðar. Þú þekktir
þær allar með nafni af löngu færi
eins og allir góðir bændur gera.
Þær voru ófáar ferðirnar sem ég
fór niður í Nes til að líta eftir þeim
með þér. Þú hafðir alla tíð mikinn
áhuga á ræktun og tókst þátt í
trjáplöntun víða um Skagafjörð.
Varst ein af stofnendum Átthaga-
félagsins Geisla og plöntuðuð þið
mikið fyrstu árin og er lundurinn
orðinn flottur við Hlíðarhúsið,
þinn gamla skóla. Á ári trésins
1980 gróðursettir þú nokkrar
trjáplöntur heima á Hlíðarenda
og er gaman að fylgjast með þeim
vaxa. Ekki var nú slæmt þegar
þið pabbi settuð upp gróðurhúsið
í garðinum, þá var hægt að laum-
ast og ná sér í safarík jarðarber.
Þegar ég var með vinum mín-
um eftir skóla og við vorum búnir
að vera úti að leika okkur í snjón-
um varst þú oft búin að hita handa
okkur kakó þegar við komum inn
kaldir og blautir. Á veturna var
ætíð setið og spilað rommý og ól-
sen, og ekki léstu spilavistina á
Hlíðarhúsinu fram hjá þér fara,
nýttir hvert tækifæri og spilaðir
við barnabörnin meðan þú hafðir
heilsu til. Alltaf áttirðu eitthvað
gott til að lauma að þeim þegar
þau komu í heimsókn og þá var ís-
inn vinsæll. Það var gott að koma
í sveitina eftir að ég fór stunda
sjóinn, komast í rólegra umhverfi
og hreinsa hugann eftir langa úti-
veru. Þið pabbi fluttuð á Sauðár-
krók eftir að þið hættuð að búa og
áttuð þar góð ár saman en fyrir
þremur árum varstu alfarið kom-
in inn á sjúkrahús og þar dvaldir
þú þar til yfir lauk. Minning um
góða móður lifir. Hvíldu í friði.
Halldór Hlíðar Kjartansson.
Elsku amma okkar. Við kveðj-
um þig með söknuð í hjarta en eft-
ir sitja allar góðu minningarnar
sem við eigum um þig. Alltaf var
jafngaman að koma í Hlíðarenda
og við fórum að gefa kindunum og
kíktum á kýrnar í fjósinu. Þegar
við fengum að gista í sveitinni var
ekki farið að sofa fyrr en búið var
að fara með fallegu bænirnar sem
þú kenndir okkur og eftir morg-
unmjaltirnar var borðaður hafra-
grautur, súrt slátur og ekki mátti
nú gleyma lýsinu sem var nú mis-
vinsælt. Það var svo gaman að
vera lítill og eiga ömmu og afa
sem alltaf áttu ís í frystikistunni
því það gladdi svo mikið. Það
reyndist okkur erfitt þegar þú
varst komin inn á sjúkrahús og
sjúkdómurinn fór að segja til sín.
Nú hefur þú fengið hvíldina og
biðjum við góðan guð að geyma
þig.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín barnabörn.
Hrafnhildur Ósk, Laufey
Harpa, Kjartan Hlíðar og
Hulda Þórey.
Ingibjörg Stefánsdóttir