Morgunblaðið - 23.02.2015, Side 24
24 UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. FEBRÚAR 2015
✝ Ingimar Krist-inn Þorsteins-
son fæddist í Hafn-
arfirði 17.
september 1953.
Hann lést á Gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Reykja-
vík 14. febrúar
2015.
Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Kristinn Ingimars-
son, járnsmiður frá Reykjavík,
f. 6. júní 1932, d. 2. mars 2002,
og Kristín Guðmundsdóttir,
húsmóðir frá Kirkjubóli í Hvít-
ársíðu í Borgarfirði, f. 27. maí
1932, d. 18. febrúar 2005.
Systkini Ingimars eru Guð-
mundur, f. 1954, Steinþóra, f.
1960, Guðrún Sigríður, f. 1962,
Ólöf Helga, f. 1970, og Böðvar
Ingi, f. 1973.
Ingimar var
kvæntur Ásdísi
Kristjánsdóttur,
þau skildu. Hann
átti með henni tvö
börn, Helgu Kol-
brúnu, f. 1975, og
Þorstein Kristin, f.
1982. Með Guð-
rúnu Lilju Ingólfs-
dóttur átti hann
tvö börn, Davíð
Pál, f. 1988, og Gunnar Inga, f.
1989.
Síðastliðin ár bjó Ingimar í
Borgarnesi ásamt eftirlifandi
eiginkonu sinni Tanja Grevt-
sova. Tanja á tvö börn og sex
barnabörn.
Útför Ingimars fer fram í
Borgarnesi í dag, 21. febrúar
2015, og hefst athöfnin kl. 14.
Komið er að kveðjustund, kæri
bróðir.
Elsku Ingi minn, kallið er
komið og finnst okkur það öllum
allt of snemmt og bar það skjótt
að. Síðustu árin hefur þú ekki
gengið heill til skógar þótt þú
hafir lítið látið bera á því. Sem
krakkar og sem fullorðnir menn
var okkur alltaf vel til vina þar
sem það voru bara 13 mánuðir á
milli okkar og ólumst við upp eins
og tvíburabræður. Þótt stundum
gæti slest upp á vináttuna eins og
gengur og gerist, þá sem betur
fer stóð það aldrei lengi. Sem
krakkar vorum við mikið hjá
Guðmundi afa og Ingibjörgu
ömmu á Kirkjubóli og lékum
mikið þar sem bræður. Seinni ár-
in áttum við dýrmæta tíma sam-
an.
Við hjónin keyptum land í
Borgarfirði þannig að leiðir okk-
ar lágu mikið saman yfir sumar-
tímann. Við komum við hjá Inga
og Tönju í Hafnarskógi og þáðum
kaffisopa og kræsingar og svo
þau hjá okkur. Var oft spjallað
mikið og hlegið, þannig mynduð-
ust mikil tengsl á milli okkar
bræðra. Vil ég þakka þér sam-
fylgdina öll árin okkar, elsku vin-
ur.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði, elsku vinur.
Þinn bróðir,
Guðmundur.
Er að reyna að skrifa um þig
elsku bróðir minn, trúi því varla
að þú sért búinn að kveðja okkur
og við eigum aldrei eftir að hitt-
ast aftur. Þú varst einstaklega
góður bróðir og vildir allt fyrir
litlu systur gera, þú varst ein-
staklega óspar á að láta mig vita
hvað þú elskaðir mig mikið og
mína fjölskyldu. Það var mjög oft
glatt á hjalla hjá okkur þegar við
hittumst, alltaf svo stutt í grínið
og prakkarann hjá þér.
Öll vissum við að þú gekkst
ekki heill til skógar síðustu árin
þín en þú varst nú ekki mikið að
bera það á borð fyrir okkur, þú
varst með eindæmum duglegur
og mikill vinnuþjarkur og bón-
góður svo um var talað. Elsku
Ingi minn, við sem þekktum þig
vitum að þú varst of þreyttur og
veit ég að þú hefur eflaust verið
sáttur með þitt og sáttur að fá
hvíldina. Takk fyrir samfylgdina,
elsku Ingi minn, í þessu jarðríki.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Hvíl í friði elsku bróðir.
Þín systir,
Steinþóra.
Ingimar Kristinn
Þorsteinsson
✝ Fjóla Edilons-dóttir fæddist
á Barmi á Skarðs-
strönd 8. maí 1933.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Stykkishólms
16. febrúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Edilon
Georg Guðmunds-
son og Elín Stef-
ánsdóttir.
Hinn 27. maí
1951 giftist Fjóla Benedikti
Jónssyni, f. 19.9. 1908, d. 16.3.
1997. Börn þeirra eru: 1) Jón, f.
15.12. 1951, maki Margrét Ann-
ie Guðbergsdóttir.
Jón á fjögur börn,
auk tveggja stjúp-
barna. 2) Elín
Edda, f. 26.11.
1952, maki Ómar
Ingólfsson. Elín
Edda á tvö börn,
auk tveggja stjúp-
barna. 3) Guðrún,
f. 19.8. 1962, maki
Baldvin Indriða-
son, saman eiga
þau þrjú börn.
Útför Fjólu fór fram frá
Stykkishólmskirkju 21. febr-
úar.
Elsku fallega amma mín. Ég
veit að þú ert komin á betri
stað núna. Það er samt svo erf-
itt að sætta sig við það að þú
sért farin. Þegar söknuðurinn
hellist yfir mig hugsa ég um
allar þær minningar sem við
eigum saman. Þær eru svo ótal-
margar, allar svo hlýjar og
notalegar. Sú minning að koma
til þín heim á Skúlagötuna þeg-
ar heimilið ilmaði af nýbökuð-
um pönnukökum er ein sú allra
besta. Hlýi faðmurinn þinn sem
vermdi allt. Svo ljúf og góð. Þér
leið hvergi betur en þegar þú
varst með húsið fullt af fólki,
það voru allir velkomnir til þín.
Svo þegar við krakkarnir fyllt-
um forstofuherbergið og hlup-
um um ganginn með tilheyrandi
hlátrasköllum. Þvílík gleði og
hamingja á einu heimili. Ég
hlakkaði alltaf til að komast
vestur til ömmu! Líf þitt snerist
um velferð okkar barnabarna
þinna og þú gafst okkur alla þá
ást og umhyggju sem hugsast
getur. Það er ómetanlegt að
hafa átt svona ömmu.
Það er svo yndislegt að hafa
fengið að skottast með þér fyrir
vestan. Við flökkuðum á milli
húsa og kíktum á hressustu
konurnar í bænum, gæddum
okkur á nýbökuðum kleinum og
kaldri mjólk. Þú varst algjör
dugnaðarforkur, elsku amma
mín, og ber ég stolt nafnið þitt.
Ég hef alltaf litið mikið upp til
þín og mun alltaf gera.
Ég er óendanlega þakklát
fyrir síðustu stundirnar okkar
saman, þegar ég kom vestur til
þín á öðrum degi jóla. Ég
kvaddi þig, kyssti þig á vang-
ann og hvíslaði í eyra þitt: „Ég
elska þig, amma.“ Þú gast engu
svarað en það runnu tár niður
vanga þinn.
Ég veit að þú ert núna búin
að fá hvíldina sem þú vildir.
Megir þú hvíla í friði, elsku
amma mín.
Ég sakna þín.
Þín
Fjóla.
Elsku Fjóla, amma hans
Baldvins; eins og þú skrifaðir
alltaf á merkimiðana til mín
sem fylgdi jólapökkunum frá
þér. Mikið er það óraunveru-
legt að sitja hér og skrifa minn-
ingargrein um þig. Ég er of-
boðslega þakklát fyrir það að
hafa fengið að kynnast eins
yndislegri manneskju og þér.
Þú tókst mér strax opnum örm-
um og lést mig finna hve vel-
komin ég væri inn í fjölskyld-
una þína. Þú varst mér eins og
amma, þú minntir mig á Unu
ömmu mína sem var mér mjög
kær en hún kvaddi þennan
heim viku fyrir ferminguna
mína. Ég man svo vel eftir
fyrsta skiptinu sem ég hitti þig.
Það var í matarboði heima hjá
Eddu og Ómari. Þú tókst á
móti okkur Baldvin í dyrunum
og faðmaðir mig fast að þér. Ég
var alveg miður mín allt mat-
arboðið því ég tók eftir því við
matarborðið að ég hafði klínt
andlitsfarðanum mínum í fínu
hvítu blússuna sem þú varst í.
Eftir þetta passaði ég alltaf að
leggja aðra höndina á öxlina á
þér þar sem kinnin á mér
snerti bolinn þinn svo þetta
myndi nú alveg örugglega ekki
gerast aftur. Það er erfitt að
hugsa til þess að pönnuköku-
boðið í ágúst á seinasta ári hafi
verið síðasta pönnukökuboðið
hjá þér. Þú bauðst okkur nán-
ast í hvert einasta skipti sem
við komum í Stykkishólm í kaffi
og nýbakaðar pönnukökur.
Baldvin hélt því alltaf fram að
þú bakaðir bestu pönnukökurn-
ar og ég er ekki frá því að það
sé alveg rétt hjá honum. Ég er
afar þakklát fyrir það að hafa
getað hitt þig aftur nokkrum
sinnum núna í jólafríinu mínu.
Mér hlýnar svo um hjartarætur
þegar ég hugsa til þess því ég
sagði við þig hve mikið mér
þætti vænt um þig og þú sagðir
við mig til baka, mér þykir líka
vænt um þig og faðmaðir mig
að þér. Ég fann að þú varst
með sama kraftinn í höndunum
þá og áður. Rétt áður en ég fór
út til Slóvakíu hinn 4. febrúar
kom ég til þín. Ég fann á mér
að þetta yrði í seinasta skiptið
sem ég hitti þig því allt í einu
hafði ég svo mikla þörf fyrir að
gráta. Ég þakkaði þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
alla þá hlýju og væntumþykju
sem þú hefur sýnt mér frá því
við Baldvin byrjuðum saman
því þú ert búin að vera mér
sem amma alveg síðan. Elsku
Fjóla, þín verður sárt saknað
en núna vitum við að þér líður
vel, ert hætt að kveljast og ef-
laust alsæl að vera komin til
hans Benna þíns. Minning þín
mun lifa með okkur.
Elsku Baldvin minn, Rúna,
Baddi, Breki, Tinna, Einar,
Krummi, Elín og allir aðrir að-
standendur, megi Guð styrkja
ykkur í sorginni.
Una Áslaug, Martin,
Slóvakía.
Fjóla
Edilonsdóttir
Eins og þú veist
þá er ég Sólveig
Birna mjög góð að
tjá mig eins og þú
varst líka, elsku
mamma, svo ég fæ þá þetta erf-
iða hlutverk að skrifa minning-
argrein um mömmu mína í sam-
ráði við Hörpu Katrínu.
Elsku mamma mín, þótt ég
viti að þú sért komin á betri
stað núna þá á ég erfitt með að
sætta mig við það af hverju þú
þurftir að fá krabbamein. Af
hverju þú þurftir að kveljast og
kveljast alla daga, en ég trúi því
að guð hafi tekið þig frá okkur
til að sinna mikilvægum erind-
um á himninum. Ég veit að þú
hefur miklar áhyggjur af okur
systrunum en þú þarft ekki að
hafa áhyggjur af okkur, við
munum spjara okkur þrátt fyrir
þennan erfiða tíma. Við Harpa
munum svo sannarlega hugsa
vel um Rebekku okkar og halda
fast í minningarnar um þig. Ég
veit að við Harpa munum hugga
okkur í elsku Óla og ég veit að
hann mun halda áfram að hugsa
um okkur eins og sín eigin börn
eins og hann hefur alltaf gert.
Ég fékk reglulega að heyra það
hvað ég væri lík mömmu minni
og ég vissi aldrei hvað væri líkt
með okkur, en síðan þú kvaddir
okkur þá er ég farin að vita
meira og meira hvað við vorum
líkar og hvað við áttum sameig-
inlegt sem ég er svo þakklát
fyrir. Ég vona að þú hafir það
gott og við munum minnast þín
og segja börnunum okkar hvað
amma þeirra var frábær kona.
Ég vil að þú vitir að okkur þótti
afskaplega vænt um þig og
þökkum þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur. Þótt okkur
fyndist þú stundum vera of
ströng við okkur þá vitum við
að það var vegna þess að þér
þótti svo vænt um okkur og
vildir að ekkert myndi koma
fyrir okkur og við værum alltaf
á öruggum stað.
Við elskum þig, þínar dætur
Harpa Katrín og
Sólveig Birna.
Á undanförnum mánuðum
hef ég fylgst með ótrúlegri bar-
áttu, ótrúlegu hugrekki, miklum
Elísabet Sóley
Stefánsdóttir
✝ Elísabet SóleyStefánsdóttir
fæddist 14. júní
1977. Hún lést 15.
febrúar 2015. Útför
hennar fór fram 23.
febrúar 2015.
sigrum en svo að
lokum ósigri fyrir
honum, sem við öll
bíðum lægri hlut
fyrir, fyrr eða
seinna. Mín kæra
vinkona hún Elísa-
bet Sóley Stefáns-
dóttir er horfin.
Þessi sterka kraft-
mikla manneskja,
sem svo lífsglöð,
áköf og full af orku
tókst á við lífið. Ég held að
henni hafi sjaldan dottið í hug
að hún gæti ekki gert það sem
fyrir lá, hún gekk bara í verkið,
hlífði sér hvergi og áður en
nokkur vissi var allt klappað og
klárt, og maður stóð undrandi
hjá og spurði: „Hvernig í ósköp-
unum fórstu að þessu?“
Ég kynntist Elísabetu fyrir
nærri tveimur áratugum. Mér
féll strax vel við stúlkuna og
það breyttist aldrei, mér þótti
bara vænna um hana með ár-
unum. Ég bar mikla virðingu
fyrir þessari ungu móður
ömmustelpnanna minna, þeirra
Hörpu Katrínar, Sólveigar
Birnu og Rebekku Hólm. Þung
raun hefur nú verið lögð á
þeirra ungu herðar, að missa
hana mömmu sína. Lífið löðr-
ungar suma fastar en aðra,
hvers vegna? full vanmáttar
spyrjum við en finnum engin
svör.
Elsku stelpurnar mínar, ég
veit að þær eiga góðan föður,
stjúpmóður, bróður, yndislega
ömmu og afa, sem munu gera
allt fyrir þær. Frændgarðurinn
er mikill og samheldinn og þar
eiga þær sem betur fer skjól,
það veit ég með vissu.
Ég á eftir að sakna síma-
spjallsins, sem við Elísabet átt-
um svo oft, þar sem hún sagði
mér frá því sem hún var gera
þá stundina, full áhuga fyrir því
sem dætur hennar voru að af-
reka, eða að hún var að fara að
keppa eða að vinna hjá
Lyftingasambandinu, hlaupa
maraþon, klára áfanga í námi
eða bara að hún var að hugsa
um að fara að mála hjá sér. Það
var aldrei nein lognmolla í
kringum þessa elsku.
Ég er þakklát fyrir að hafa
átt vináttu Elísabetar og fyrir
góðar minningar sem hún skilur
eftir handa mér og mínum.
Við Gestur sendum elsku
stelpunum okkar, foreldrum El-
ísabetar þeim Ólínu og Stefáni,
sonum þeirra og fjölskyldum
innilegar samúðarkveðjur.
Ólöf Markúsdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Sveinbjörn Ferdin-
and Árnason
✝ SveinbjörnFerdinand
Árnason fæddist
18. september
1933. Hann lést 13.
febrúar 2015.
Útför hans fór
fram 21. febrúar
2015.
Það er margt
sem hrærir hugann
þegar ég hugsa um
Sveinbjörn frænda
minn sem nú er
kvaddur. Minning-
arnar streyma að
og er mér fyrst og
fremst þakklæti í
huga er ég minnist
hans.
Sveinbjörn var
næstyngstur fjög-
urra systkina. Þar fór ungur
maður sem ég bar ótakmarkað
traust og virðingu fyrir. Ég,
barnungur í fóstri hjá afa mínum
og ömmu á Kálfsá, setti traust
mitt á Sveinbjörn. Hann taldi
það ekki eftir sér að leiðbeina
um flest sem tilheyrði sveitinni,
tæki og tól sem tengdust bú-
störfunum. Hann hafði enda-
lausa þolinmæði til að hlusta,
svara og útskýra veröldina fyrir
litlum snáða sem setti fram
endalausar kröfur um lausn
flestra mála. Og var þá ýmislegt
látið eftir þeim stutta sem ekki
myndi við hæfi í dag. Ekki hafði
Sveinbjörn átt Willys-jeppa í
langan tíma þegar ég, aðeins sjö
ára, var farinn að fá hann „lán-
aðan“ og ók um öll tún og engi
með hér um bil fullu samþykki
eigandans og sat þá gjarnan á
smurolíubrúsa sem upphækkun í
sætinu. Lét hann það nokkuð
átölulaust ef ekið var með gætni.
Frændinn lét þó ekki hvað sem
var yfir sig ganga og þurfti
stundum að ávíta snáðann með
festu og alvörusvip.
Sveinbjörn tók við búi for-
eldra sinna að Kálfsá með konu
sinni Rögnu árið 1963. Þá áttu
þau tvo drengi. En það fjölgaði
fljótt í þeirra ungu fjölskyldu og
börnin urðu sex talsins.
Samt sem áður var það fastur
liður eftir skóla á vorin að ég
færi í sveitina til Sveinbjörns og
Rögnu til að taka þátt í sveita-
störfunum fram á haustið.
Þá eru þau ekki síður sterk í
minningunni ættarmótin sem
haldin voru á Kálfsá þar sem
Sveinbjörn og Ragna ásamt
sinni stóru fjölskyldu höfðu veg
og vanda af öllum undirbúningi.
Þar var ekkert til sparað og
jafnvel lagðir nýir vegslóðar um
landareignina til að auðvelda að-
gang að mótssvæðinu.
Þau Sveinbjörn og Ragna
voru mjög samheldin hjón og
gestrisin og þóttu mjög góð
heim að sækja. Sveinbjörn þótti
góður sögumaður og hafði
ánægju af því að spjalla við fólk
enda var mikið um heimsóknir
að Kálfsá. Margir sóttust líka
eftir því að fá að renna fyrir sil-
ung í Fjarðaránni sem þótti
nokkuð gjöful eða þá að fara í
berjamó með fötu upp með
Kálfsánni. Þetta þótti nokkuð
auðfengið.
Sveinbjörn var mjög fé-
lagslyndur maður og var vin-
margur alla tíð. Hann var félagi í
Kiwanishreyfingunni um ára-
tuga skeið og starfaði þar á
landsvísu. Honum þótti greini-
lega mjög vænt um þann fé-
lagsskap. Hef ég hitt marga sem
þekktu Sveinbjörn í gegnum
Kiwanishreyfinguna.
Sveinbjörn hafði í langan tíma
barist við erfiðan sjúkdóm sem
heldur ágerðist með árunum og
þar varð ekki við spornað.
Nú kveðjum við Sveinbjörn,
þann góða dreng, með söknuði.
Guð blessi minningu hans.
Við fjölskyldan sendum
Rögnu og fjölskyldunni allri okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Árni Ómar, Bryndís
og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar