Morgunblaðið - 23.02.2015, Page 25
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. FEBRÚAR 2015
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
PÁLL HREINN PÁLSSON
frá Þingeyri,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
mánudaginn 16. febrúar.
Útförin verður gerð frá Grindavíkurkirkju föstudaginn
27. febrúar kl. 14.
.
Soffía Stefánsdóttir,
Margrét Pálsdóttir, Ársæll Másson,
Páll Jóhann Pálsson, Guðmunda Kristjánsdóttir,
Pétur Hafsteinn Pálsson, Ágústa Óskarsdóttir,
Kristín Elísabet Pálsdóttir, Ágúst Þór Ingólfsson,
Svanhvít Daðey Pálsdóttir, Albert Sigurjónsson,
Sólný Ingibjörg Pálsdóttir, Sveinn Ari Guðjónsson,
afabörn og langafabörn.
✝ Erla LýðssonHjaltadóttir
fæddist 8. janúar
1930 í Reykjavík.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
laugardaginn 14.
febrúar 2015.
Foreldrar Erlu
voru Hjalti Lýðs-
son frá Hjallanesi í
Landsveit, kaup-
maður og forstjóri,
f. 2.4. 1900, d. 16.7. 1976, og
Elvira Pauline Lýðsson frá Fre-
drikstad í Noregi, húsfreyja í
Reykjavík, f. 26.6. 1906, d.
25.10. 2005.
Systkini Erlu eru: Viktor, f.
22.8. 1928, d. 26.11. 2008, og
Unnur, f. 14.9. 1935
Erla giftist Þorvarði Þor-
varðarsyni forstjóra hinn 8.7.
1950. Hann fæddist í Hafnar-
firði 24.7. 1927 og lést 29.12.
2013. Foreldrar Þorvarðar
voru: Þorvarður Þorvarðarson
verkstjóri, f. 31.10. 1893, d. 1.7.
1963, og Geirþrúður Þórðar-
dóttir, húsfreyja í Hafnarfirði,
f. 31.1. 1893, d. 10.2. 1967. Börn
Erlu og Þorvarðar eru:
Arna Kristín, f. 27.10. 2003.
Stjúpsonur Arnar er Ólafur
Davíð, f. 13.11. 1984.
Sextán ára gömul fór Erla til
náms í Noregi. Var hún lengst
af í Fredrikstad í nálægð við
Louise ömmu sína. Í Fredriks-
tad stundaði Erla nám í versl-
unarrekstri. Að því loknu lagði
hún stund á nám við Hurdal
Verk í Hurdal og síðan við
lýðháskólann í Haugetun í
Rolvsøy. Erla bar ætíð sterkar
taugar til Noregs, ferðaðist oft
þangað, og hér heima leitaði
hugur hennar oft til Noregs og
skyldmenna hennar þar.
Erla og Þorvarður fluttu árið
1963 ásamt sonum sínum í
Brekkugerði 19 í Reykjavík
sem var heimili þeirra til febr-
úar 2012. Húsið í Brekkugerði
var fyrsta hús Högnu Sigurð-
ardóttur arkitekts sem byggt
var hér á landi.
Árið 1970 keyptu Erla og
Þorvarður jörðina Hellu á
Fellsströnd í Dalasýslu og
stunduðu þar frístundabúskap,
sem var þeirra helsta áhuga-
mál, og voru þar með hesta og
kindur á meðan heilsan leyfði.
Hella var þeirra unaðsreitur og
dvöldu þau þar alltaf þegar
tími gafst til.
Útför Erlu fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 23. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
15.
1) Hjalti Elvar,
matreiðslumeistari
f. 21.11. 1950, maki
Erna Ólína Eyjólfs-
dóttir, hárgreiðslu-
meistari, f. 28.12.
1951. Börn þeirra:
a) Eyjólfur Örn,
bifreiðastjóri, f.
18.11. 1972, maki
Jennifer Hjaltason
kennari, f. 25.3.
1974. Börn þeirra:
Davíð Alexander, f. 5.6. 2005,
Michael Samuel, f. 14.11. 2008.
b) Elvar Þór flugstjóri, f. 5.8.
1975, í sambúð með Rakel
Oddsdóttur félagsráðgjafa, f.
12.4. 1978. Sonur þeirra er
Hjalti Theodór, f. 18.3. 2009.
Stjúpdætur Elvars eru: Sara
Dögg, f. 25.3. 2002, og Thelma
Rut, f. 8.9. 2004. c) Erla Björk
geislafræðingur, f. 2.12. 1981, í
sambúð með Bjarka Ívarssyni
lækni, f. 16.5. 1983. Dóttir
þeirra óskírð, f. 29.12. 2014. 2)
Örn Þorvarður stjórnmálafræð-
ingur, f. 3.6. 1962, maki Karitas
Kristín Ólafsdóttir sjúkraliði, f.
24.8. 1965. Börn þeirra: a)
María Lovísa, f. 26.12. 1997, b)
Komið er að kveðjustund. Á
slíkri stund er margs að minn-
ast. Allar góðu stundirnar okkar
saman hér heima og erlendis.
Sem móðir gaf hún af sér mikla
hlýju. Hún var mér allt sem mér
finnst að góð móðir eigi að vera.
Mamma hafði mikinn áhuga á
listum, sér í lagi myndlist og
höggmyndalist og bar æsku-
heimilið í Brekkugerði keim af
því. Hún þekkti marga lista-
menn og fannst gaman að ræða
verk þeirra. Mamma var líka
mjög hrifin af tónlist og þá sér í
lagi íslenskri, norskri og kántrí-
tónlist. Þegar hún spilaði lögin
voru tækin oft sett í botn og hún
sat þá dreymin og lifði sig inn í
lögin sem hún heyrði. Pabbi
hafði oft orð á að þetta væri nú
helst til mikill hávaði.
Alla tíð bar mamma sterkar
taugar til Noregs. Ung fór hún í
nám til Noregs og var þar í ná-
vist Louise ömmu sinnar í Fre-
drikstad. Kynni mömmu af
norskum ættingjum styrktust og
eignaðist hún marga vini á
skólaárum sínum í Noregi. Ég
fór margar ferðir með mömmu
og pabba til Noregs og eftir því
sem ég varð eldri varð ég þess
áskynja hve sterkar taugar
hennar voru til landsins. Helst
vildi hún ekkert fara nema til
Noregs og vera sem lengst í
Fredrikstad, fæðingarbæ
mömmu sinnar. Margar sögur
sagði hún mér frá námsárum
sínum í Noregi, sá tími hefur
verið skemmtilegur og margt
verið brallað þar. Mamma var
mjög ánægð þegar eldri dóttir
mín var skírð María Lovísa en
þar var komin ný tenging við
Louise ömmu hennar í Fredriks-
tad og hef ég lagt áherslu á að
viðhalda þeim tengslum við Nor-
eg sem ég ólst upp við.
Árið 1970 keyptu mamma og
pabbi jörðina Hellu á Fells-
strönd. Það var unaðsreitur
þeirra og dvöldu þau þar eins
mikið og þau gátu. Á meðan
þeim entist heilsa til voru þau
með búskap á Hellu, voru þar
bæði með hesta og kindur.
Mamma elskaði dýr og þau
hændust að henni. Það er eins
og þau hafi skynjað hrifningu
hennar á þeim. Frá níu ára aldri
og fram á unglingsár var ég oft
einn með mömmu á Hellu þar
sem pabbi þurfti að fara til
Reykjavíkur til að sinna starfi
sínu sem forstjóri Stjörnubíós.
Það sást greinilega að mamma
var mikil búkona í sér og gekk í
öll tilfallandi störf. Hún lét það
ekki aftra sér þótt pabbi væri
ekki til staðar ef þurfti að gera
eitthvað og hann var t.d. ekkert
ánægður þegar hann frétti að
hún hafði klifrað upp á hlöðuþak
á meðan hann var í Reykjavík af
því að hún þurfti að ljúka við að
mála mæninn. Mamma var alltaf
hrifin af sterkum litum og það
kom vel í ljós á Hellu þegar
íbúðarhúsið var málað rautt með
bláu þaki. Hún var ekki sátt við
hvítt hús með rauðu þaki eins og
það hafði verið áður.
Ég er feginn því að hafa verið
hjá henni við andlátið og geta
þannig kvatt hana hinstu kveðju
á meðan hún var enn á meðal
okkar. Það er stund sem ég mun
geyma í hjarta mínu meðan ég
lifi. Það er trú mín að nú hafi
mamma og pabbi sameinast á ný
og gleðst ég yfir því þótt vissu-
lega sé söknuðurinn við fráfall
hennar mikill.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Örn.
Núna er komið að því að
kveðja elsku ömmu. Við söknum
hennar mikið og munum alltaf
geyma minningu hennar í hjarta
okkar. Við söknum heimsókn-
anna í Brekkugerði þar sem hún
átti alltaf eitthvert góðgæti
handa okkur. Það var líka gam-
an að heimsækja ömmu í sveit-
ina og skoða dýrin með henni.
Hún elskaði dýr. Amma átti
nokkra hunda um ævina. Sá
hundur sem við þekktum best
var Mollý. Mollý, sem var svo
blíð og góð, var eins og barn
ömmu og afa og gaf þeim svo
margt. Það var til marks um ást
ömmu og afa á dýrum að eitt
það erfiðasta fyrir þau þegar
þau fluttu úr Brekkugerði var að
geta ekki haft Mollý lengur hjá
sér, en þá tókum við hana í fóst-
ur þangað til hún varð veik og
dó. Fyrsti hundurinn sem amma
eignaðist sem barn hét líka
Mollý og var svartur og hvítur
Border Collie alveg eins og
Mollý var. Þá sagði amma að
hún væri komin hringinn þar
sem fyrsti og síðasti hundur
hennar hétu báðir Mollý, voru
báðir af sömu tegund og eins á
litinn.
Oft er það eitthvað sérstakt
sem situr eftir í minningunni.
Hjá okkur er það að amma hafði
alltaf miklar áhyggjur af því að
okkur hefði verið kalt ef við vor-
um úti að leika og komum inn úr
kuldanum. Þá lagði hún lófa
okkar á milli lófa sinna og nudd-
aði hlýju í þá. Þetta fannst
okkur alltaf svo gott og notalegt.
Ömmu fannst mjög gaman í
Noregi og talaði oft um það að
hún vildi fara með okkur þang-
að. Því miður varð aldrei neitt
úr því. En við höfum farið mörg-
um sinnum til Noregs og ætlum
að gera það sem við getum til að
viðhalda tengslum ömmu við
Noreg.
Við erum vissar um að afi,
Mollý og öll hin dýrin hennar
hafi tekið á móti ömmu þegar
hún dó og þá hafa örugglega
orðið miklir fagnaðarfundir.
Við viljum kveðja ömmu með
erindi úr lagi sem langafi okkar
söng með henni fyrir svefninn
þegar hún var barn.
Erla, góða Erla!
eg á að vagga þér.
Svíf þú inn í svefninn
í söng frá vörum mér.
Kvæðið mitt er kveldljóð,
því kveldsett löngu er.
(Stefán frá Hvítadal.)
María Lovísa og
Arna Kristín.
Mér þykir það svo sárt að
komast ekki til Íslands og
kveðja elskulega ömmu mína í
dag, en er þakklát fyrir að hafa
náð að hitta hana og knúsa í
nóvember.
Ég sit hér og rifja upp marg-
ar góðar minningar um ömmu
Erlu. Allar góðu stundirnar sem
við áttum í Brekkugerðinu í æv-
intýrahúsinu þeirra afa. Og hvað
ég elskaði að komast með þeim í
sveitina þegar ég var yngri.
Það er mér svo minnisstætt
hvað þú, elsku amma, elskaðir
dýrin mikið, og er það nokkuð
sem við eigum sameiginlegt. Ég
gleymi því ekki þegar Fluga
gamla ákvað að kíkja inn til okk-
ar í kaffi og í staðinn fyrir að
reka hana beint út þá fékk hún
brauðbita, klapp og svo var
henni fylgt út. Og ef það
gleymdist að loka hliðinu inn í
garðinn þá voru heimalningarnir
(stórir og smáir) fastir gestir.
Fannst þér alltaf jafn yndislegt
og sjálfsagt að fá þessa fer-
fætlinga í heimsókn. Dýrin í
sveitinni þekktu þig, og var það
alltaf jafnspennandi að fara út á
tún með þér að gefa kindunum
og hestunum nammi, þú þurftir
bara rétt að hóa, þá komu þau
öll hlaupandi.
Þú varst sko engin hefðbund-
in amma, þú hafðir þinn eigin
stíl og skoðanir sem gerði þig
svo eftirminnilega og einstaka,
elsku amma mín. Ég hlakka
mikið til að eyða tíma í sveitinni
með börnunum mínum í framtíð-
inni og segja þeim frá einstakri
og yndislegri ömmu.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Elsku amma mín, ég mun
sakna þín, blessuð sé minning
þín.
Erla B. Hjaltadóttir.
Erla Lýðsson
Hjaltadóttir
Fallinn er nú fyr-
ir aldur fram maður
sem heldur en hitt
puntaði sitt sam-
félag. Skoðana- og
stefnufastur, ófeiminn að brýna
sinn busa ef til ágreinings kom og
var þá fastur fyrir. Hins vegar
ekkert fyrir það að koma sér í for-
svar eða ábyrgðarstöður á opin-
berum vettvangi umfram það sem
beint tilheyrði starfi hans eða
stétt.
Alla sækir aldur heim. Ég varð
á sínum tíma sextugur og hélt
upp á það og réð Gylfa Helgason
sem veislustjóra. Hins vegar varð
framkvæmdin þannig, að svo mál-
glaður varð ég og sjálfhverfur við
veisluupphefðina, að ég gleymdi
að kynna veislustjórann minn og
hann tók aldrei til máls. Ég áttaði
mig á þessum mistökum að fagn-
aði að þeim loknum og bað hann
afsökunar. Þá fræddi hann mig á
því, að í hugskoti hans hefði verið
ræða til reiðu, hvar hann sagði frá
upphafskynnum okkar á Staðar-
Gylfi Helgason
✝ Gylfi Helgasonfæddist 30.
október 1942. Hann
lést 6. febrúar
2015. Útför hans
fór fram 23. febr-
úar 2015.
felli. Hún er óflutt
enn.
Fjórum árum
seinna varð Gylfi
sextugur sjálfur og
hélt upp á það. Hann
bað mig að vera til
reiðu ef einhverrar
stjórnunar þyrfti
við. Á það reyndi
ekki. Hins vegar
kom hann á fram-
færi einhverjum
brotum úr ræðunni góðu sem
aldrei var flutt.
Gylfi Helgason var grúskari,
fróður vel og lesinn. Víða heima í
sögu. Dáði góðar frásagnir, jafnt í
bundnu sem óbundnu máli.
Fimmtudagskvöldið 5. febrúar
nýliðinn var haldin kvöldvaka á
dvalarheimilinu Barmahlíð á
Reykhólum, eldri borgurum safn-
að þar fleirum en á heimilinu búa.
Flutt voru ljóð, bæði sungin og
lesin. Gylfi var þátttakandi í
flutningi og greip til nokkurra
sinna dálætisljóða eftir kunna
höfunda. Það var sannarlega
ánægjustund að dagslokum.
Morguninn eftir í bítið sótti
hann heim gesturinn sem við öll
búumst við.
Kæra Hanna mín! Marga átti
ég ánægjustundina á ykkar heim-
ili. Það er sannarlega högg að
missa förunaut sinn svo fyrir-
varalaust. Guð blessi þig, börn
ykkar og afkomendur um alla
framtíð.
mbl.is/minning
Jóhannes Geir Gíslason.
Gylfi Helgason var maður sem
flutti alltaf með sér ferskan blæ.
Hann var viðræðugóður, glaður í
bragði og gerði gjarnan að gamni
sínu í góðra vina hópi. Ekki síst
gerði hann einnig grín að sjálfum
sér.
Eftir að hann hætti í fastri
vinnu sem skipstjóri á Karlseynni
keypti hann húsnæði Kaupfélags-
ins í Króksfjarðarnesi, sem þá var
hætt verslunarrekstri. Hann ætl-
aði sér að skapa með því tækifæri
til að koma þar í gang einhverri
starfsemi. Meðal annars bauð
hann okkur í Félagi eldri borgara
í Dölum og Reykhólasveit að
halda þar okkar samkomur s.s.
opið hús, sem við gerðum oft og
tíðum. Á þeim samkomum var
hann jafnan tilbúinn að koma með
einhvern fróðleik og miðla honum
með upplestri eða frásögnum.
Hann var góður sögumaður og
upplesari og naut sín við það.
Hann sagðist sjálfur vera grúsk-
ari og hafa gaman af gömlum
fróðleik.
Hann var góður félagi í okkar
hópi og hans er sárt saknað þar.
Ég hitti hann síðast á þorra-
blótinu á Reykhólum nú í janúar
og við áttum gott spjall saman
eins og alltaf þegar við hittumst.
Síst grunaði mig að það væri í síð-
asta sinn. Vissulega hugsum við
eldri borgarar stundum að það sé
gott fyrir okkur að fá að fara með
þessum hætti, enginn aðdrag-
andi, ekki löng lega á sjúkrahúsi
eða dvöl á hjúkrunarheimili. Fá
að fara í fullu fjöri. En það er erf-
itt fyrir aðstandendur þegar fólki
er kippt burt svo snögglega og
ekki aldrinum fyrir að fara, miðað
við það sem hægt er að reikna
með, þegar lífaldur er alltaf að
lengjast.
Ég þakka Gylfa Helgasyni fyr-
ir góða viðkynningu og fyrir þátt-
töku hans í félagsstarfi okkar
eldri borgara. Það skarð sem
myndast við fráfall hans hér í
sveitarfélaginu verður vandfyllt.
Ég votta Hönnu eiginkonu hans,
börnum þeirra, tengdabörnum og
barnabörnum innilega samúð.
Guð blessi góðan dreng.
Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir.
Föstudagurinn 9. febrúar rann
upp, eins og hver annar dagur,
með sína taktföstu vestanátt.
Klukkan níu var eins og hellt væri
yfir okkur kaldri vatnsgusu, hann
Gylfi Helgason er dáinn, svo
snöggt og allsendis óvænt. Það
sem eftir lifði dags fór í að trúa
því að þetta væri raunveruleiki.
Gylfi kom hingað til Reykhóla
árið 1974, til starfa að undirbún-
ingi og byggingu Þörungaverk-
smiðjunnar og vann hér alla tíð
þar til hann lét af störfum vegna
aldurs. Gylfi gekk einn vetur í
Stýrimannaskólann til að afla sér
réttinda á flutningaskipið Karl-
sey. Þar var hann fyrst stýrimað-
ur og síðar skipstjóri samfellt frá
1985 til 2009.
Gylfi var vinamargur og hafði
einstakt lag á að nálgast menn og
málleysingja, dýravinur og ein-
staklega natinn við börnin sín og
barnabörnin. Hann var líka hrók-
ur alls fagnaðar í fjölmenni og
hafði einstaklega gott orðfæri til
að skemmta fólki. Gylfi var fé-
lagshyggjumaður með mikla rétt-
lætiskennd. Í Stýrimannaskólan-
um eignaðist hann vini á öllum
aldri. Hann var þar einn fárra
sem komnir voru á miðjan aldur.
Þá bjuggu nemar á heimavist og
um helgar fóru menn gjarnan
eitthvað út á lífið. Ein sagan af
Gylfa sem lýsir honum vel er að
eitt sinn höfðu menn sammælst
um að hittast á ákveðnum
skemmtistað. Þegar Gylfi kom á
staðinn, eitthvað seinn fyrir, stóð
þar yfir þræta við dyravörð um
inngöngu drengja úr skólanum
sem höfðu ekki aldur til að vera
þar inni. Gylfi snaraðist fram fyr-
ir röðina og mælti með þunga
„Hér ræður meðalaldur og hér
fara allir inn í fylgd með fullorðn-
um.“ Málið afgreitt og engin eft-
irmál.
Gylfi var mikill tónlistarunn-
andi og hafði dálæti á óperum og
aríusöngvum. Hann átti það til að
hefja upp raust sína og syngja
með þegar vel stóð á. Eitt sinn
var hann staddur á kaffistofu
Þörungaverksmiðjunnar og í út-
varpinu var Guðrún Á. Símonar
að syngja Kattadúettinn. Gylfi
hækkaði í útvarpinu og sagði svo:
Strákar, haldið þið að það væri
ekki æðislegt að hafa svona stór-
söngvara sem færi á milli húsa og
vekti menn á morgnana með
þessari eðalrödd?
Það var stutt í grínið hjá Gylfa
og hann sá tækifæri í öllum hlut-
um. Nú er komið að þáttaskilum
hjá okkur sem eftir sitjum. Við
eigum samt góðu minninguna til
að gleðja okkur með, minningu
um mann sem setti svip sinn á og
vinnuhendur í starf sem spannaði
rúmlega þrjátíu og fimm árin.
Elsku Hanna, Halla, Helgi og
Una, tengdabörn og barnabörn,
það er höggvið stórt skarð í ykkar
fjölskyldu, skarð sem enginn get-
ur fyllt. Við starfsmenn Þörunga-
verksmiðjunnar vottum ykkur
okkar dýpstu samúð við andlát og
útför hans Gylfa. Við munum
halda í heiðri minningu um góðan
og skemmtilegan dreng sem
gladdi okkur með nærveru og
glettni á sinni starfsævi.
Fyrir hönd starfsfólks Þör-
ungaverksmiðjunnar á Reykhól-
um,
Þorgeir Samúelsson.