Morgunblaðið - 23.02.2015, Side 26
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. FEBRÚAR 2015
✝ Ásgeir HannesEiríksson fædd-
ist í Reykjavík 9.
maí 1947. Hann var
sonur Sigríðar Ás-
geirsdóttur hdl., f.
1927, d. 2007, og
Eiríks Ketilssonar,
f. 1924, d. 1999.
Systkini Ásgeirs
samfeðra eru Guð-
rún Birna Eiríks-
dóttir, f. 1958, og
Dagmar Jóhanna Eiríksdóttir, f.
1961, sammæðra Baldvin Haf-
steinsson, f. 1955, og Elín Jó-
hanna Guðrún Hafsteinsdóttir,
f. 1957.
Hinn 14. apríl 1974 giftist Ás-
geir eftirlifandi eiginkonu sinni,
Valgerði Hjartardóttur, f. 1951.
Foreldrar hennar: Hjörtur Sig-
urðsson, f. 1922, d.
1991, og Sigrún
Gísladóttir f. 1925.
Ásgeir og Val-
gerður eignuðust
þrjú börn: 1) Sigríð-
ur Elín, f. 1976, í
sambúð með Hauki
Má Einarssyni, f.
1977, þeirra dætur
Kolbrún Tinna, f.
2003, og Valgerður
Sólborg, f. 2008. 2)
Sigurður Hannes, f. 1982, í sam-
búð með Sylvíu Clothier Ru-
dolfsdóttur, f. 1985, hennar son-
ur Theodór, f. 2006. 3) Sigrún
Helga, f. 1989, í sambúð með
Atla Guðbrandssyni, f. 1983.
Útförin verður gerð frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 23.
febrúar 2015, kl. 13.
Orð eru ansi smá og fátækleg
og sjálfur er maður ansi lítill í
sér, þegar kveðja þarf pabba
sinn.
Hinsta kveðjan kom of fljótt
en vitneskjan um að pabbi þurfi
ekki lengur að vafra um í þok-
unni sem undir lokin var orðin
alltumlykjandi hjálpar til þegar
harmurinn er hvað mestur og
volg tárin streyma niður vang-
ann.
Æðruleysið og jafnaðargeðið
sem pabbi sýndi í veikindum
sínum mun verða mér leiðarljós
alla tíð.
Pabbi skrifaði á sínum tíma
„sjálfstætt fólk skrifar sín eigin
eftirmæli jafnóðum“. Pabbi var
ekkert ef ekki sjálfstæður, fór
sína eigin leið í lífinu, lét gagn-
rýnisraddir sem vind um eyru
þjóta. Pabbi þorði.
Það er dýrmætt veganesti að
vita til þess að jafnvel á síðustu
metrunum, þegar hin smæstu
verk voru orðin pabba ofviða,
þá hafi hann náð að láta það í
ljós að hann væri ánægður með
mig, strákinn sinn, sem ávallt
hefur litið upp til pabba síns,
aldrei meir en nú.
Eftir stend ég fullur þakk-
lætis fyrir skilyrðislausa um-
hyggju, endalausan stuðning,
þolinmæði, húmor og síðast en
svo sannarlega ekki síst vin-
áttu.
Ég hneigi höfuð í tárum og
kveð með orðum pabba: „Sé
þig, gamli.“
Sigurður Hannes (Snoddas).
Hann pabbi minn var skrít-
inn karl á stundum, en hann var
pabbi minn og mér þótti und-
urvænt um hann.
Að loknum tæpum 39 árum
sem dóttir Ásgeirs Hannesar
sitja eftir óteljandi minningar
um sérvitran, blíðan, þolinmóð-
an, kaldhæðinn, einlægan,
vinnusaman og hjartastóran
mann sem lá ekki á skoðunum
sínum, hvorki við okkur fjöl-
skylduna né aðra.
Pabbi kenndi mér að takast á
við hlutina með æðruleysi og
bjartsýni. Enginn hlutur var
svo slæmur að ekki væri hægt
að laga hann. Hann kenndi mér
að fara ekki í manngreinarálit,
hann kenndi mér kaldhæðni og
að rífa kjaft.
Þegar ég var lítil, geðvond og
pirruð út í foreldra mína hló
pabbi alltaf og sagði: „Gott á
þig, þetta valdirðu, maður velur
foreldra sína.“ Þetta svar gerði
mig enn geðverri með tilheyr-
andi hurðaskellum og látum
sem aftur jók á hláturinn hjá
pabba. Eftir á að hyggja veit ég
að hann hafði rétt fyrir sér, ég
hefði ekki viljað skipta honum
út fyrir nokkurn annan.
Pabbi var mikill sögumaður
og var sárt að horfa á eftir hon-
um hverfa smátt og smátt inn í
heim óminnis og ósjálfstæðis.
Setningarnar urðu styttri, nafn-
orðin hurfu og loks varð þögn.
Hann kvartaði aldrei en þetta
gátum við ekki lagað.
Elsku pabbi, ég þakka árin,
samveruna og uppeldið; í gegn-
um stríðnina og kaldhæðnina
skein einlæg væntumþykja og
ást manns á eiginkonu sinni,
börnum og barnabörnum.
Þangað til næst.
Þín dóttir,
Sigríður Elín.
Elsku pabbi. Nú hefur byrð-
inni verið létt. Baráttunni er
lokið og loksins ertu frjáls. Ef
ég þekki þig rétt þá ertu strax
farinn að hrista upp í fólki með
kjafti og gríni, þannig varstu
bestur.
Það er einkennilegt að skrifa
minningarorð um föður sinn,
óteljandi sögur koma upp í hug-
ann og þessi minningargrein
myndi telja margar blaðsíður ef
ég ætlaði að koma þeim öllum
að. En það fyrsta sem kemur
upp í hugann er þakklæti, takk
fyrir vináttuna, hvatninguna,
væntumþykjuna og síðast en
ekki síst, takk fyrir gleðina og
húmorinn. Þú varst sá allra
fyndnasti og sýn þín á lífið er
nokkuð sem ég tek mér til fyr-
irmyndar svo lengi sem ég lifi.
Þú varst mikill vinur barnanna
þinna og gafst þér alltaf tíma
fyrir dramatískar pælingar
yngstu dóttur þinnar um lífið.
Við gátum setið klukkutímum
saman og bara spjallað. Þú
kenndir mér óendanlega margt
en það mikilvægasta er að þó
svo lífið virðist ósanngjarnt á
köflum þá er alltaf ástæða til
þess að brosa. Þú skrifaðir eitt
sinn niður þessa setningu sem
ég hef varðveitt hjá mér síðan:
„Svar lífsins við harminum hlýt-
ur að felast í gleðinni.“ Við fjöl-
skyldan munum halda áfram að
brosa og gleðjast, þér til heið-
urs. Mikið vorum við heppin.
Ég ætla að enda þetta á er-
indi úr ljóði eftir langafa þinn,
Hannes Hafstein. Þau voru ófá
skiptin sem þú last upp fyrir
mig ljóð eftir þennan mikla
mann.
Ég veit, þú hefðir sagt mér að herða
huga minn.
Ég hugga mig sem bezt til að gera
vilja þinn.
Ég geymi hvert þitt bros í minning
minni.
Ég man og skal ei gleyma samvist
þinni.
(Hannes Hafstein)
Við sjáumst hinum megin.
Þín dóttir,
Sigrún Helga.
Ásgeir Hannes Eiríksson
kom inn í líf fjölskyldunnar
minnar þegar ég var tólf ára
gömul. Ég man að ég laumaðist
til að kíkja út um gluggann þeg-
ar hann sótti systur mína á
svakalega flottum Bens. Mér
leist umsvifalaust vel á þennan
mann sem virtist vita allt, eins
og ég fékk fljótlega staðfest
þegar hann kynnti mig fyrir
Buddy Holly og öðrum merki-
legum mönnum.
Ásgeir var litríkur persónu-
leiki og aldrei að vita hverju
hann tæki upp á. Einn sum-
ardag var ákveðið að nú skyldi
öll fjölskyldan ganga yfir
Fimmvörðuhálsinn. Við vorum
öll útbúin í gönguskóm og
útivistarfatnaði, nema Ásgeir
Hannes sem þaut yfir Hálsinn
spariklæddur, á blankskóm og í
skyrtu með bindi. Útbúnaður-
inn hafði þó engin áhrif á út-
haldið því þegar nálgaðist Þórs-
mörk þá tók hann Bíbí sína,
sem var orðin úrvinda af
þreytu, á hestbak og bar alla
leið á leiðarenda, inn í Bása.
Bíbí systir mín hefur staðið
eins og klettur við hlið Ásgeirs í
gegnum erfið veikindi sem þau
mættu af miklu æðruleysi
ásamt Sirrí, Sigga og Sigrúnu
Helgu.
Sjáumst á blankskónum hin-
um megin við fjallið.
Kristín Jórunn
Hjartardóttir (Krissa).
Ásgeiri Hannesi kynntist ég
fyrst þegar hann vélaði mig fyr-
ir margt löngu í stjórn fanga-
hjálparinnar Verndar. Þangað
var hann mættur til að láta gott
af sér leiða, hjálpa þeim sem
minna máttu sín. Hann þoldi
ekki óréttlæti og gat verið
óvæginn við þá sem því beittu.
Hann var uppreisnarmaður sem
gat orðið heitt í hamsi, en um
leið var stutt í húmorinn og
grallaraskapinn.
Ásgeir var alltaf í einhverju
bralli samhliða góðgerðarstörf-
unum og stundum átti þetta
reyndar til að blandast saman.
Hann var með afbrigðum hug-
myndaríkur og skemmtilegur
félagi, gjafmildur á tíma sinn og
reynslubrunn. Síðast áttum við
í samskiptum þegar hann ætlaði
að fara að framleiða flugvéla-
mat. Ekkert var ómögulegt að
hans mati og hann átti auðvelt
með að smita aðra af jákvæðum
viðhorfum og löngun til að
stuðla að betra samfélagi. Það
er sjónarsviptir að þeim öðlingi
sem Ásgeir var.
Ólafur Hauksson.
Við vorum ellefu ára þegar
leiðir okkar lágu saman í Aust-
urbæjarskólanum. Sjálfsagt
vorum við fyrirferðarmiklir
ólátabelgir sem leiddi til þess
að við vorum vistaðir hjá hinum
stranga Hermanni Hjartarsyni,
sem numið hafði á Kennarahá-
skólanum í Kaupmannahöfn
með sérgreinarnar sagnfræði
og sálarfræði. Þar vorum við
sessunautar og stundum hófst
kennslan á því að við Ásgeir
vorum reknir út en sagt að
koma í lok kennslu. Þá komum
við á skrifstofu Hermanns og
ræddum landsins gagn og nauð-
synjar. Hann sagði að við kynn-
um allt og best væri að hafa
okkur úti, hinir ættu þá betra
með að einbeita sér. Á þessa
fundi með Hermanni komu
stundum myndlistarkennararn-
ir Hafsteinn Austmann og frú
Valgerður Briem. Þetta var eitt
besta námsfyrirkomulag sem ég
hef kynnst, Hermann er í minn-
ingunni einn af mínum merk-
ustu kennurum. Eftir unglinga-
skóla skildi leiðir, hann fór í
Verslunarskólann en ég fór í
menntaskóla. Ásgeir hafði það á
orði að það væri gott dæmi um
þanþol og þolinmæði íslenska
skólakerfisins að ég væri enn í
því. Ég fyrir mitt leyti taldi það
lýsa kerfinu vel að þeir sem
ekki lynda við það verða þing-
menn og pylsusalar.
Amma mín bjó á Freyjugötu
en Ásgeir dvaldi mest hjá afa
sínum og ömmu á Fjölnisvegi,
Ásgeiri Þorsteinssyni efnaverk-
fræðingi og frú Elínu Hafstein.
Á vissan hátt opnaði fé-
lagsskapurinn við Ásgeir nýja
sýn inn í íslenskt samfélag og
sögu, langafinn Hannes Haf-
stein ráðherra og stórskáld var
ekki langt undan og Eiríkur
Ketilsson stórkaupmaður var
þjóðsagnapersóna. Ásgeir
tengdist snemma Sjálfstæðis-
flokknum og hann innritaði mig
meira að segja í Heimdall. En
þegar rukkarar á vegum þess
ágæta félags komu heim til mín
að innheimta félagsgjöld var ég
í sveitinni og framsóknarkonan
móðir mín henti þeim öfugum
út. Seinna fór Ásgeir á þing fyr-
ir Borgaraflokkinn og við áttum
síðar samleið í Nýjum vett-
vangi.
Fáa hef ég þekkt sem voru
jafn ljúfir og viðmótsþýðir og
Ásgeir. Hann var örlátur en
samt hugmyndaríkur og hug-
rakkur og af einhverjum ástæð-
um rakst hann illa í flokkum,
Alþingi var ekki lengi hans
starfsvettvangur, því miður. En
hann beitti sér því meir í ýms-
um áhugamálum sínum. Hann
var orðhagur og fyndinn og þær
bækur sem hann samdi eru af-
burða skemmtilegar.
Vináttan brestur aldrei, engu
skiptir þó svo fundir verði ekki
tíðir, alltaf er sem menn hafi
skroppið stutta stund frá þegar
vinir finnast á ný. Þegar þeir
hverfa á braut sem okkur hafa
verið kærir alla ævi tekur við
tómleiki og söknuður. En
Drottni sé þökk fyrir þá bless-
un að hafa eignast góða vini.
Valgerði og börnum votta ég
samúð sem og öðrum vensla-
mönnum.
Guðmundur Ólafsson.
Ásgeir Hannes Eiríksson er
látinn; á sjötugsaldri.
Erfitt er nú fyrir okkur vini
hans á sjötugsaldri, að gera
hann upp, af því hann var einn
af alltumlykjandi persónu-
leikum okkar samtíðar. Vona ég
því að sem flestir af vinum hans
og fjandvinum í pólitíkinni muni
nú nota tækifærið, og skrifa
hann inn í fortíð sína.
Ég vil hins vegar láta nægja
hér að tíunda kynni okkar sem
rithöfunda; (en sagt er um hann
í Félagatali Rithöfundasam-
bands Íslands, að hann hafi
gengið þar inn árið 1994, og sé
skráður þar sem fræðiritahöf-
undur).
Minnisstæðast er mér um
hann í kringum 1985, er hann
var atkvæðamikill í blaðaskrif-
um. Þóttu mér þá einhvern veg-
inn dæmigerðust skrif hans ein
um stjórnmálamennina í Ísrael,
sem hann hafði þá fylgst með af
mikilli innlifun í sjónvarpi í
útlandaferð. En slík ástríðufull
afstaða til íhaldsstjórnmála
fannst mér svo lýsa honum
best; við síðari kynni.
Um þetta leyti var hann
þekktur sem pylsusali í Austur-
stræti í Reykjavík, sem rithöf-
undum og stjórnmálamönnum
var ljúft að vitna til, sem við-
ræðuhæfs manns á förnum
vegi.
Seinna skaut honum svo upp
á Alþingi, sem forkólfi Borg-
araflokksins; og var ég þá feg-
inn að geta þá kosið þann flokk
sem valkost við Sjálfstæðis-
flokkinn minn.
Persónulega kynntist ég hon-
um síðan á Kaffi París, í meg-
inspjallhópnum þar, í kringum
aldamótin síðustu.
Var honum þá hlýtt til
Rithöfundasambandsins; og er
skáldskap þar um varðaði leit
hann helst á sig sem smásagna-
höfund.
Hann keypti og ljóðabók eina
eftir mig; og þótti þá hnýsilegt
mjög að ég skyldi yrkja þar ljóð
um forn-gríska skáldkonu sem
ég gerði að lesbíu!
Var einnig að heyra á honum,
að hann teldi mig ekki vera
einn af áhangendum sínum í
pólitíkinni! Þótti mér það skjóta
skökku við, en svo fór þó
seinna, að ég fann mig knúinn
til að rita afdráttarlausa grein í
Morgunblaðið gegn áformum
hans um nýbúapólitík. Var það í
kringum 2005; og ætlaðist ég þá
til að hann myndi svara mér á
sama vettvangi, fullum hálsi.
En einmitt þá hvarf hann okkur
Kaffi París- setuliðunum sjón-
um; og var ég svo alltaf síðan að
bíða eftir að hann léti áfram
heyra í sér í fjölmiðlum.
Einhvern pata hafði ég þó af
nýjum viðskiptavettvangi hans.
Tryggvi V. Líndal.
Ásgeir Hannes
Eiríksson
HINSTA KVEÐJA
Tvær litlar títlur kveðja
afa sinn í dag. Þakklátar
fyrir tímann sem þær fengu
en svolítið sorgmæddar yf-
ir að hafa afa Ásgeir ekki
lengur hjá sér.
Afi var alltaf tilbúinn til
að leika og þó að orðunum
hafi fækkað með árunum
gátu afi og afastelpurnar
setið og teiknað, hlustað á
tónlist og dundað sér sam-
an án orða. Afa þótti vænt
um litlu títlurnar og sýndi
þeim óþrjótandi þolinmæði
og væntumþykju alla tíð.
Hvíl í friði elsku afi,
Kolbrún Tinna og
Valgerður Sólborg.
Samúðarskreytingar •Útfaraskreytingar
Blómasmiðjan Grímsbæ | S. 588 1230
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HERMANN KRISTINSSON,
Hávegi 9, Kópavogi,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
sunnudaginn 15. febrúar sl., verður
jarðsunginn frá Digraneskirkju
miðvikudaginn 25. febrúar kl. 13.
.
Sigurlín Hermannsdóttir, Ingólfur Sigurjónsson,
Rúnar Þór Hermannsson,
Kristbjörg Hermannsdóttir,
Ásta S. Karlsdóttir,
afabörn og langafabörn.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginkonu, móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
LILJU ÁRNU SIGURÐARDÓTTUR,
Köldukinn 3, Hafnarfirði,
sem lést á Sólvangi miðvikudaginn 28.
janúar.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Sólvangs.
.
Sigurður Hákon Kristjánsson,
Oddur Björn Sveinsson,
Halldór Árni Sveinsson,
Kristján S. Sigurðsson,
María Sigurðardóttir,
tengdabörn, barnabörn, barnabarnabarn.
Okkar ástkæri
MAGNÚS ANNASSON,
Tjörn á Vatnsnesi,
lést fimmtudaginn 19. febrúar á
Heilbrigðisstofnun Vesturlands,
Hvammstanga.
.
Brynjólfur Magnússon,
Eðvald Magnússon,
Geir Magnússon,
Sesilía H. Magnúsdóttir,
Svala Ólafsdóttir,
Freyja Ólafsdóttir
og fjölskyldur
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
INGIMAR EYDAL LÁRUSSON,
Dalbæ, heimili aldraðra, Dalvík,
er látinn. Jarðarförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
.
Sólborg Ingimarsdóttir, Magnús Hafsteinsson,
Sigríður Inga Ingimarsdóttir, Valgeir Vilmundarson,
Svafar Ingimarsson, Ósk Kristjánsdóttir,
Eygló Pálsdóttir, Gunnar Magnússon,
Jón Örn Pálsson, Elísabet Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.