Morgunblaðið - 23.02.2015, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. FEBRÚAR 2015
✝ Guðrún Jó-hanna Vigfús-
dóttir fæddist á
Grund í Þorvalds-
dal, Árskógshr.,
Eyjafirði 3. nóv-
ember 1921. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð, Kópavogi, 9.
febrúar 2015.
Guðrún var dótt-
ir hjónanna Vigfús-
ar Kristjánssonar útvegsbónda
á Grund og síðar Litla-Árskógi,
Árskógshr., f. 7.2. 1889, á Litlu-
Hámundarstöðum, Árskógshr.,
d. 8.10. 1961, og Elísabetar Jó-
hannsdóttur, húsfreyju, f.
18.10. 1891 í Svínárnesi, Grýtu-
bakkahr., S.-Þing., d. 14.6.
1975. Systkini Guðrúnar eru
Hulda, f. 16.8. 1914, d. 31.5.
2007, Georg, f. 19.9. 1915,
Kristján Eldjárn, f. 28.7. 1917,
d. 12.11. 2001, Hannes, f. 28.3.
1919, d. 13.10. 2013, Jón, f.
25.5. 1920, Jóhanna Gíslína, f.
11.2. 1925, Reynir, f. 6.11. 1926,
d. 2.3. 1929, og Reynir, f. 17.9.
1929, d. 30.11. 1931.
Guðrún ólst upp á Litla-
Árskógi, stundaði nám við
Unglingaskóla Svarfdæla á Dal-
vík, sótti námskeið í orgelleik
og vélprjóni á Akureyri. Var
við nám í Húsmæðraskólanum
á Laugalandi í Eyjafirði vet-
unarfræðingur og atvinnu-
flugmaður, sambýliskona Marie
Persson, f. 5.10. 1973, dætur
Eyrún Linnéa, f. 4.3. 2008,
Hanna Ísabella, 17.12. 2009, og
Lisa Marie Karin, f. 1.8. 2014.
2) Snorri Björn, f. 6.11. 1980,
lögfræðinemi í HR. 3) Guðrún
Jóhanna, f. 18.2. 1986, fata-
hönnuður frá Listaháskóla Ís-
lands.
Árið 1961 stofnaði hún Vef-
stofu Guðrúnar Vigfúsdóttur
og starfrækti hana samhliða
kennslunni í Húsmæðraskól-
anum í 26 ár eða til ársins
1987. Árið 1988 flutti Guðrún í
Vogatungu 29 í Kópavogi þar
sem hún setti upp vefstofu við
heimili sitt og einbeitti sér að
vefnaði messuhökla og tilheyr-
andi muna. Samhliða því leið-
beindi hún eldri borgurum í
Kópavogi í vefnaði og mynd-
vefnaði og árið 1996 fékk hún
styrk bæjarlistamanns. Árið
1998 gaf Guðrún út bókina
„Við vefstólinn: lifandi vefn-
aðarlist í máli og myndum í
hálfa öld.“ Á Ísafirði tengdist
hún kirkjustarfi og var m.a.
formaður Kirkjukvenfélagsins
og síðar í sóknarnefnd Kópa-
vogskirkju. Árið 1976 var Guð-
rún sæmd riddarakrossi hinnar
íslensku fálkaorðu fyrir störf í
þágu íslensks ullariðnaðar. Hún
sýndi handofin verk á sýn-
ingum innanlands sem utan,
m.a. hökla, veggteppi og glæsi-
kjóla úr íslenskri ull.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 23. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
urna 1940 og 1941.
Farkennari í vefn-
aði í Eyjafjarðar-
sveit á vegum
Kvenfélaga-
sambandsins.
Stundaði nám við
nýstofnaða vefn-
aðarkennaradeild
Húsmæðraskólans
á Hallormsstað
1943 til 1945 og út-
skrifaðist þaðan á
ásamt nöfnu sinni Bergþórs-
dóttur sem fyrstu vefnaðar-
kennarar á Íslandi.
Haustið 1945 hóf Guðrún
störf við Húsmæðraskólann
Ósk á Ísafirði sem vefn-
aðarkennari og kenndi við skól-
ann í 43 ár. Guðrún giftist Gísla
Sveini Kristjánssyni árið 1950,
íþróttakennara og forstjóra
sundhallarinnar á Ísafirði, f.
25.11. 1906 í Bolungarvík, d.
22.10. 1978, á Ísafirði. For-
eldrar hans voru Kristján
Gíslason, sjómaður á Grund-
arhóli í Bolungarvík, f. 26.7.
1865 í Reykjafirði, d. 14.7.
1941, og Sigríður Hávarðar-
dóttir, f. 3.12. 1874 í Bolungar-
vík, d. 17.8.1950. Þau eignuðust
dótturina Eyrúnu Ísfold, f.
11.10. 1950, talmeinafræðing,
gift Sturlu Rafni Guðmundssyni
rafmagnstæknifræðingi. Börn:
1) Gísli Örn, f. 2.3. 1974, tölv-
Móðir mín fylgdi draumi um að
hún ætti að innritast í vefnaðar-
kennaranám og tók drauminn alla
leið. Vefnaðurinn varð allt í senn
ævistarf, ástríða og meistaraverk.
Þræðirnir í uppistöðu lífsvefs
hennar voru litfagrir og búnir
þeim eiginleikum að bresta aldrei
þótt annríki væri mikið og oft
mörg járn í eldinum. Hún var
meistari hróss og hvatningar til
allra sem hún umgekkst, barna
sem fullorðinna. Hún var sátt við
lífið og tilveruna, bjó yfir einstöku
jafnaðargeði og umburðarlyndið
var hennar aðalsmerki. Hún geisl-
aði af brosi dag hvern og ætíð
stutt í hláturinn. Hún var óspör á
að rétta mér og fjölskyldunni
hjálparhönd þegar á þurfti að
halda. Ég kallaði hana gjarnan
húsengilinn okkar og hún hló við.
Faðir minn, Gísli Kristjánsson,
féll frá árið 1978. Móðir mín varð
því ekkja tæplega 57 ára. Hún,
hæfileikaríka eyfirska blómarós-
in, var orðinn mikill Ísfirðingur og
valdi að dvelja áfram „í faðmi
fjalla blárra“ og sinna vefnaðar-
kennslu og rekstri vefstofunnar
sem auðgaði menningu bæjarins
svo um munaði auk þess að vera
einstakt framtak í þágu atvinnu-
mála kvenna.
Hún vissi sem var að ég hafði
stundum áhyggjur af henni og
vildi geta heimsótt hana oftar.
Hún var mjög næm á hugsanir og
tilfinningar annarra og eitt sinn
þegar ég hafði verið lasin í ein-
hverja daga og ekki komist til að
heimsækja hana í Roðasalina, þar
sem hún dvaldi þá, sagði hún eft-
irfarandi þegar ég hringdi til að
heyra í henni: „Þú verður að láta
þér batna. Þú mátt vera alveg ró-
leg, engar áhyggjur af mér. Ég er
í englahöndum og innan um þenn-
an fagra hóp kvenna á besta aldri.
Maður er nú ekki fæddur í gær.
Þetta er allt í yndislegum hönd-
um.“ Ég skráði oft niður orðin
hennar, þau voru mér svo dýr-
mælt og styrktu mig og glöddu.
Við áttum okkar sérstöku
stundir síðustu mánuðina þegar
við fórum saman með faðirvorið
og fleiri bænir frá barnæsku
minni. Móðir og dóttir sameinaðar
í þakklæti fyrir að eiga hvor aðra
að. Í lok stundarinnar var kveðjan
mín alltaf sú sama, sömu orðin og
hún sagði ætíð við mig sem barn
þegar hún bauð mér góða nótt:
„Góðu englarnir vaki yfir þér í alla
nótt.“ Það er ekki svo ýkja langt
síðan að hún gat tekið undir hvert
orð faðirvorsins með mér þegar
ég sat á rúmstokknum hennar í
Sunnuhlíðinni. Þegar við báðum
saman í síðasta sinn spennti hún
greipar, lokaði augunum og náði
að bæra varirnar örlítið.“
Þótt hún ætti orðið erfiðara
með að tjá sig í orðum síðustu
mánuðina rötuðu ætíð falleg og
hlý orð fram á varir hennar; orð
eins og „fallegt,“ „skemmtilegt“
og „yndislegt,“ t.d. þegar ég færði
henni blómvönd eða við skoðuðum
myndir af langömmustelpunum
þremur sem henni fannst svo
flottar. Þessi orð endurspegla við-
horf hennar til lífsins sem hún
nýtti til hins ýtrasta til að láta gott
af sér leiða. Við móður mína segi
ég full þakklætis að lokinni langri
og gæfuríkri samferð: „Nú hefur
þú sofnað svefninum langa, elsku
mamma mín. Góðu englarnir vaki
yfir þér allar nætur og daga um
eilífð.“
Eyrún Ísfold.
Elsku tengdamamma. Um síð-
ustu jól voru liðin 42 ár frá því að
ég kom í fyrsta skipti inn á heimili
þitt við Eyrargötu 6 á Ísafirði.
Eyrún hafði boðið mér vestur yfir
jólin en við höfðum þá búið saman
í nokkra mánuði í Reykjavík. Ég
man að ég var dálítið kvíðinn að
hitta ykkur Gísla enda með dýr-
gripinn ykkar í höndunum. En
móttökurnar voru góðar þó svo að
þarna væri kominn „maður að
sunnan“ eins og Gísli kallaði mig
stundum.
Á þessum árum var mikið um-
leikis hjá þér. Auk kennslunnar í
húsmæðraskólanum var mikill
vöxtur hjá Vefstofunni, nýjar
vörur þróaðar og sýningar víða.
Ég man eftir einni slíkri um borð í
Gullfossi sem lá við festar á Ísa-
firði yfir páskavikuna. Á þeim
tíma kom „elítan“ úr Reykjavík
vestur til að fara á skíði og gisti þá
um borð í flaggskipi þjóðarinnar.
Ég man hvað ég var upp með mér
þegar þú stóðst þarna bein í baki
og tíguleg og lýstir kjólunum þín-
um, sem fyrirsæturnar svifu um í
á tískusýningu um borð. Þótt mik-
ið væri að gera heyrði ég þig aldr-
ei kvarta, allt var hægt og ekkert
ómögulegt. Þú vildir veg íslenskr-
ar ullar sem mestan og með yf-
irburðarþekkingu þinni á hand-
vefnaði tókst þér að framleiða
hvað sem var. Auk efnis í fatnað,
m.a. glæsta samkvæmis- og brúð-
arkjóla, voru ofnar værðarvoðir,
sjöl, treflar, borðrenningar og
ýmislegt annað s.s. herrabindi, te-
hettur og púðaver. Ekki má
gleyma listvefnaðinum en þú
hafðir sérstakt dálæti á að vefa
fugla, veggteppi og síðast en ekki
síst hökla og altarisbúnað sem
prýðir fjölmargar kirkjur á Ís-
landi. En þér nægði ekki að vinna
ein, þú vildir gefa öðrum hlutdeild
í list þinni og stóðst fyrir hóplista-
verkum. Á Vefstofunni á Ísafirði
vann á annan tug kvenna þegar
mest var en þá var lítið fyrir kon-
ur að hafa annað en fiskvinnslu.
Einnig fékkstu 70 eiginkonur frí-
múrara á Ísafirði til að vefa vegg-
listaverk undir þinni stjórn fyrir
stúkuna Njálu, sem tengdapabbi
hafði tilheyrt. Sama gerðir þú eft-
ir komuna í Kópavoginn og gafst
18 dömum úr hópi eldri borgara
hlutdeild í vegglistaverki fyrir
Gjábakka, sem hýsir félagsstarf
eldri borgara í Kópavogi.
Það var mikill fengur fyrir fjöl-
skylduna þegar þú fluttir í Kópa-
vog árið 1988. Þótt þú tækir að
þér vefnaðarnámskeið fyrir eldri
borgara bæjarins og værir komin
í sóknarnefnd Digraneskirkju
gafst þú þér góðan tíma til að
sinna okkur og barnabörnunum.
Að hafa kynnst þér er ómetanlegt
og ég er einn þeirra lánsömu. Þú
varst einstaklega jákvæð, ég
heyrði þig aldrei hallmæla nokkr-
um manni og þú hafðir ætíð trú á
þínu fólki. Þú varst næm á hæfi-
leika og líðan annarra og hafðir
lag á að láta alla njóta sín í návist
þinni. Þegar grafarinn á Ísafirði
vildi taka frá leiði við hliðina á
Gísla í kirkjugarðinum á Ísafirði
sagðir þú að það skipti ekki máli
hvar þú værir grafin því þú yrðir
þar hvort er ekki. Nú er komið að
leiðarlokum hjá þér, elsku
tengdamanna. Þín verður sárt
saknað af öllum sem kynntust þér.
Sturla Rafn Guðmundsson.
Nú ertu komin til himna, elsku
amma mín. Söknuðurinn er sár en
eftir lifa yndislegar minningar um
þig og stundirnar okkar saman.
Það veitir mér mikla hugarró að
þú kvaddir okkur á friðsælan hátt
og með mömmu þér við hlið. Það
fór allt eins og það átti að fara.
Þegar ég hugsa til baka þá
finnst mér ég sjá andlit þitt alls
staðar. Mér finnst eins og þú hafir
alltaf verið hjá okkur fjölskyld-
unni í Reynihvammi 8. Þú varst
alltaf að hjálpa til og ganga úr
skugga um að allir hefðu það gott.
Þú settir okkur alltaf í fyrsta sæt-
ið og vildir ekki láta hafa neitt fyr-
ir þér. Þú vafðir okkur umhyggju
og ást.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að koma heim eftir skóla því ég
vissi að þú tækir á móti mér. Þú
spurðir út í daginn minn og eld-
aðir svo handa mér mat eftir mín-
um óskum. Þá hughreystirðu mig
þegar ég átti bágt og laumaðir að
mér aur þegar mig vantaði. Þú
varst alltaf til staðar fyrir mig
sama hvað bjátaði á.
Þú varst einstaklega hlý og
gafst mikið af þér. Þú sýndir mér
að það er best að vera með já-
kvæðnina að vopni og sýna öðrum
virðingu og umburðarlyndi. Þessa
eiginleika þína hugsa ég oft um og
reyni að hafa að leiðarljósi í mínu
lífi. Þú varst svo sannarlega góð
fyrirmynd í öllu sem þú tókst þér
fyrir.
Elsku amma mín. Ég er þakk-
látur fyrir þann tíma sem ég fékk
með þér og fyrir allan þann kær-
leika og væntumþykju sem þú
sýndir mér. Lífið er tómlegra án
þín en kær minning þín lifir með
okkur áfram.
Hvíl í friði, elsku amma mín, og
takk fyrir allt.
Þitt barnabarn,
Snorri.
Elsku amma mín, Guðrún Vig-
fúsdóttir, ég kveð þig með söknuð
í hjarta.
Hún Guðrún amma var einstök
manneskja, var alltaf jákvæð og
fékk alla í kringum sig til að brosa
og líða vel. Hún var einbeitt í sín-
um gjörðum og fylgdi alla tíð
draumum sínum og hjarta. Ég var
sendur í nokkur yndisleg sumur
til ömmu á Ísafjörð, þar sem hún
bjó, og ætíð sá hún vel um mig. Ég
fylgdi stundum með á vefstofuna
sem hún rak og fylgdist með
henni vefa en hún var einstök vef-
listakona og þekkt fyrir handunn-
ar vörur. Á ég hlýjar minningar
frá þessum sumrum. Einnig fór-
um við fjölskyldan vestur nokkra
páska til að vera hjá henni og fara
á skíði, sem var skemmtilegur
tími. Eftir að amma hætti að
vinna flutti hún í Kópavog til að
vera nálægt dóttur sinni og okkur
barnabörnunum. Hún kom á
hverjum degi og sá um okkur
barnabörnin eftir skóla á meðan
foreldrar okkar voru í vinnu. Hún
elskaði börn og þótti alltaf gaman
að hitta langömmubörnin sín. Því
meira fjör í börnunum því meira
gaman.
Amma, nú hefurðu kvatt okkur
og farið yfir í annan heim. Ég
sakna þín mikið. Megi guð vaka
yfir þér.
Gísli Örn Sturluson.
Elskuleg amma mín sem ert nú
komin til englanna á himnum.
Þú áttir langa og gæfuríka ævi
og fjölskyldu sem elskaði þig. Ég
á einungis góðar minningar um
okkar samverustundir sem voru
óteljandi margar og munu fylgja
mér á lífsleiðinni. Þú baðst bæn-
irnar með mér þau kvöld sem þú
passaðir mig og sagðir mér frá
englunum sem vektu yfir mér og
fylltir mig öryggi. Þú dæmdir mig
aldrei fyrir mistök mín heldur
stóðstu eins og klettur á bak við
mig, sama hvað ég tók mér fyrir
hendur.
Fyrstu skólaárin mín í Ísaks-
skóla sástu um að vekja mig fyrir
skólann. Á hverjum degi vaktir þú
mig með ljúfu klóri á bakið. Ég
man eftir fallegu nöglunum þínum
sem voru alltaf svo vel snyrtar
með naglalakki. Þú barst hring
með tópasi á annarri hendinni
sem ég mun aldrei gleyma.
Tveimur árum síðar, þegar ég var
byrjuð í Kópavogsskóla, beiðstu
eftir mér í Reynihvammi og pass-
aðir mig eftir skóla. Síðar styrkt-
irðu mig til náms og ferðalaga. Þú
hafðir trú á mér.
Ég á minningar frá því að hafa
heimsótt þig í gamla prestshúsið í
Vogatungu, þar sem þú kenndir
eldri borgurum vefnað. Seinna
heimsótti ég þig í Gjábakka og
Gullsmára þar sem þú kenndir
áfram vefnað í sjálfboðastarfi því
svo orkumikil varstu. Þau voru
ekki fá skiptin sem þú bakaðir
pönnukökur handa mér og bræðr-
um mínum í Reynihvammi og
voru þá gjarnan vinir okkar í
heimsókn sem nutu góðs af. Ég á
svo margar góðar minningar úr
Vogatungunni við hvíta eldhús-
borðið að borða heitar kleinur og
kakó yfir rólegu spjalli. Ég man
eftir teikningum og úrklippum af
fuglum og náttúrumyndum á
skrifborðinu þínu. Þú fórst
snemma að klippa út myndir af
tískuvikunum í Morgunblaðinu og
lést mig hafa vegna þess að þú
hafðir tekið eftir því fyrst allra
hvað ég var áhugasöm um tísku.
Ég man eftir þér í bílskúrnum
þínum, sem var innréttaður sem
vinnustofa, að vefa hökla og vegg-
teppi. Þar ófum við saman trefla
sem ég mátti gefa bestu vinkon-
um mínum. Þú varst svo rösk og
vildir inna allt vel af hendi. Einn
daginn þegar ég var komin til að
vefa eftir nokkra pásu varstu búin
að klára uppistöðuna svo þú leyfð-
ir mér í staðinn að setja kögrið á
treflana. Þér fannst mikilvægt að
ég ætti eitthvað eftir okkur báðar.
Eftir að bókin þín Við vefstól-
inn kom út opnaðist nýr heimur
fyrir mér. Þá kynntist ég ævi-
starfi þínu og draumunum sem
höfðu leitt þig í vefnaðarnám og
svo til okkar í Kópavoginn eftir
fæðingu mína. Ég fylltist miklu
stolti við að fletta síðunum og
skoða þetta mikla verk sem þú
gafst út. Þú varst frumkvöðull á
sviði íslenskrar hönnunar og fyr-
irmynd svo margra kvenna þá og í
dag.
Seinna fékk ég að vera í hand-
ofnum kjól eftir þig þegar ég
brautskráðist úr fjölbraut. Það
var brúntóna hyrnukjóll frá vef-
stofunni og ég man hvað mér
fannst það mikil forréttindi.
Þú sparaðir aldrei hlýjuna og
áttir til að horfa á eftir mér þegar
við kvöddumst og senda fingur-
kossa langar leiðir þangað til ég
hvarf úr augsýn. Síðasta fingur-
kossinn fékk ég aðeins viku áður
en þú kvaddir – þrátt fyrir veik-
indin varstu alltaf þú.
Hvíldu með englunum amma.
Guðrún Jóhanna.
Lúin nú við steininn stansar,
stenst ei mátið, kallar, ansar.
Stundir renna stundum hljótt,
stolt lauk Guðrún hinstu nótt.
(HRJ)
Elskulega móðursystir okkar,
Guðrún (systir Huldu móður okk-
ar) hefur kvatt þetta líf og gengið
á vit forfeðra okkar. Á kveðju-
stund sem þessari flýgur margt í
gegnum hugann en ekki er hægt
að telja allt fram nú í stuttri grein.
Blómatími Guðrúnar var á Ísa-
firði, þar sló hún hvað eftir annað í
gegn með hátískusaum og vef-
skap, á kjólum, höklum eða vegg-
listaverkum o.fl., hélt sýningar á
Íslandi sem og erlendis og varð
fræg fyrir.
Guðrún var sannkölluð lista-
kona og naut þess að miðla þekk-
ingu sinni til nemenda sinna. Á
mínum siglingaárum á Fossunum
kom ég (HRJ) oft heim til hennar
og Gísla og átti þar góðar stundir,
hann unni tónlist og kennslu, hún í
listsköpun og áttu saman hlýtt og
fallegt heimili.
Þegar Gísli dó flutti hún í
Kópavoginn í nágrenni við mig og
því auðvelt að droppa inn í kaffi
hjá frænku, sem hafði alltaf svo
mikið að segja og stundum kóln-
aði kaffið, það var svo margt sem
hún þurfti að sýna mér. Hún var
góð að skipuleggja og allt var
vandlega planað og tímasett. En
lífsklukkan gengur og mörgum
hættir við að gleyma sjálfum sér í
amstri dagsins, en svona er það
bara. Öll plön ganga út á óbreytt
ástand, allt í lagi, ókey, ekki ég.
En veikindin veita högg sem ekki
verða afturkræf og þannig veik-
indi sem enginn vill sitja uppi með
að loknu dagsverki. Eftir að hún
komst inn á Roðasali átti ég þess
kost ásamt Ljóðahóp Gjábakka að
lesa stundum upp ljóð og spila á
nikku, þá var sungið og brosað af
ánægju. Ég og mín fjölskylda sem
kynntumst Guðrúnu berum til
hennar hlýjan hug með þakklæti
fyrir að hafa verið henni sam-
ferða.
Margt er svo í heimi hér,
að hönd má vart á festa.
Guð hann núna gefi þér,
gull sitt allra besta.
(HRJ)
Elsku frænka, Eyrún og fjöl-
skylda, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra, frá af-
komendum Huldu Vigfúsdóttur
og fjölskyldum þeirra.
Fyrir hönd okkar allra,
Hafsteinn Reykjalín
Jóhannesson.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast frænku minnar Guð-
rúnar J. Vigfúsdóttur, en ég á
henni mikið að þakka.
Þegar ég var 17 ára bauð Guð-
rún mér að koma og nema við hús-
mæðraskólann Ósk á Ísafirði.
Guðrún leit svo á að mamma og
pabbi ættu inni hjá henni greiða
en Eyrún dóttir hennar bjó hjá
þeim í Sólvangi á meðan Guðrún
og Gísli voru í námi erlendis. Hún
vildi gjalda greiðann og bauð mér
því að koma vestur sem ég þáði.
Guðrún kenndi vefnað við skólann
og hafði ég mikla ánægju af því að
nema undir hennar handleiðslu
því áhugi hennar og færni skilaði
sér vel til nemenda.
Síðar eftir að námi lauk við hús-
mæðraskólann kom ég aftur vest-
ur til Guðrúnar og vann á sjúkra-
húsinu og á vefstofunni hjá henni.
Þá bjó ég hjá henni á Eyrargötu 6,
en þar átti hún fallegt og notalegt
heimili. Það var gott að búa hjá
frænku en hún hafði einstaklega
létt og gott lundarfar. Guðrún
vann mikið og til þess að koma
skilaboðum til mín skildi hún eftir
miða með hinum ýmsu skila-
boðum sem ég hafði mjög gaman
af þó að stundum hafi ég átt í
vandræðum með að skilja skrift-
ina hennar.
Þessi ár fyrir vestan voru mér
gæfurík því ekki aðeins var það
gæfa að kynnast frænku minni
betur og nema við húsmæðraskól-
ann, heldur kynntist ég eigin-
manni mínum þar. Guðrún tók
honum sem tengdasyni sínum og
hafði hún oft á orði hversu mikil
aflakló hann væri. Okkur finnst
við eiga Guðrúnu margt að þakka
og þegar við hjónin eignuðumst
frumburð okkar nefndum við
hana í höfuðið á henni.
Mér þykir mjög vænt um þá
minningu hve einstaklega gott og
náið samband var á milli þeirra
systra, Guðrúnar og mömmu. Það
var yndislegt að sjá þegar þær
hittust hve mikið þær gátu hlegið
og haft gaman. Þessar minningar
eru mér dýrmætar.
Það er ekki hægt að skrifa
minningarorð um Guðrúnu
frænku án þess að minnast á
hversu mikil listakona hún var.
Hæfileikar hennar á sviði vefnað-
ar og myndvefnaðar voru miklir
og eftir hana má finna fjölmörg
verk.
Elsku frænka, takk fyrir allt.
Ég votta Eyrúnu, Sturlu og
fjölskyldu mína dýpstu samúð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Vigdís E. Hjaltadóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
Guðrún J.
Vigfúsdóttir