Húnavaka - 01.05.1980, Side 15

HÚNAVAKA
13
1913. Þar var ákaflega gott að vera. Á minningarnar þaðan fellur ekki
blettur. Það er ekki síst vegna þess að þar heyrði ég fyrst um kvekara og
skoðanir þeirra. Sögukennarinn, sem reyndar var guðfræðingur, tók
málið sögulega. En það var eins og um mig færi straumur. Þessu yrði
ég að kynnast betur. Annars hafði ég á þessum árum mestan áhuga á
að verða lýðháskólakennari og kenna „með hinu lifandi orði“ tungu
minnar og hjarta. En aðstæður mínar breyttust. Ég var í Danmörku
sumarið eftir og ferðaðist um. En ég hafði frétt að faðir minn hefði í
hyggju að selja Bólstaðarhlíð. Eg ákvað skyndilega að fara heim.
Heimkomunni gleymi ég aldrei. Eg hafði komið til Akureyrar með
skipi og fékk þaðan að slást í för með Sigurjóni pósti. Það er orðið
kvöldsett þegar við komum hér niður af Vatnsskarðinu. Eg skildi við
Sigurjón fyrir ofan tún. Hann ætlaði lengra en ég gekk heim túnið.
Það var kominn háttatími og faðir minn háttaður. En þarna urðu
miklir fagnaðarfundir. Hreinlega grátið af gleði. Ég skil vel gleði
föðurins í sögunni um glataða soninn.
— Þú varst sem sagt talinn glatabur sonur?
— Já, tilfellið var nú að ég hafði látið á mér skilja í bréfum að ég
kæmi ekki aftur heim. Ég hafði jafnvel hugsað mér að fara til Ameríku
og margt sem ég hugsaði mér að gera. Hugmyndin hafði verið sú að
Erlendur bróðir minn tæki við jörðinni. En honum entist ekki aldur til
þess. Og nú vildi faðir minn láta mig taka við jörðinni. Við ræddum
þetta lengi og það varð úr.
— Þú tókst þá við búskapnum og stofnaðir eigið heimili?
— Eg tók við Bólstaðarhlíð árið 1916. Þá var ég kvæntur. Eg hafði
kynnst Elísabetu Magnúsdóttur frá Kjartansstöðum í Skagafirði á
skólanum í Vík. Þar var kvennadeild, þar sem stúlkurnar lærðu
saumaskap og hannyrðir ýmsar. Auðvitað máttu þær vera með í öðru
skólahaldi líka ef þær vildu.
— Hvernig líkaði þér nú að setjast hér að eftir dvölina erlendis?
— Einhvern veginn var ég ekki alveg ánægður með það. En ég
ferðaðist dálítið um og hélt ræður. Ég hafði orðið fyrir miklum áhrif-
um frá anda lýðháskólanna.
— Þú hefur ekki haft hug á frekara námi þá?
— Það getur nú verið. Þannig var að skömmu eftir að ég hóf
búskapinn flutti sr. Björn Stefánsson frá Bergsstöðum að Auðkúlu.
Það var eftir að hann missti konuna. En á þessum tíma var verið að
segja við mig að ég ætti nú bara að læra til prests og verða prestur