Húnavaka - 01.05.1980, Side 16

14
HÚNAVAKA
hérna. Jón Helgason biskup kom hér til okkar í vísitasiu og ég færði
þetta í tal við hann. Ég hefði áhuga á að fara i prestaskóla í Ameriku.
Hann tók vel í það að vígja mig þegar ég kæmi aftur. En af þessu varð
nú ekki. Ég hélt áfram við búskapinn.
Svo var það eitt sinn að ég var úti á túni að minningarnar frá Askov
komu mjög sterkt fram í huga minum. Sérstaklega þetta varðandi
kvekarana. Það kom alveg ljóslifandi fram fyrir hugarsjónir mínar. Og
ég heyrði rödd segja: „Kynnstu kvekurum“. Alveg greinileg rödd.
Ekki hljómaði hún þó í eyrum mér heldur hið innra. Eg ákvað að
hlýða þessari rödd. Og það hindraði enginn. Eg kvaddi drengina tvo,
Guðmund og Erlend og Elisabetu konu mína og fór til Englands til
þess að kynnast kvekurum. Þar dvaldi ég allan veturinn og fram á
sumar. Konan mín sá um búskapinn heima. Það var alveg óhætt þvi
að hún var mikil fjármálakona og mjög hneigð fyrir búskap.
— Enáþessum tíma kynnist þú kvekurum íEnglandi. Urðu ekki íþessariferð
þinni þáttaskil í lífi þínu?
— Skammt frá sveitabænum, sem ég bjó á var bærinn Clevedon. Á
sunnudagsmorgni einum gekk ég þangað og fann samkomuhús kvek-
ara. Stórt skilti var við húsið og á því stóð: „Drottinn talar i hjarta
þinu. Ef þú hlýðir hans rödd muntu þekkja sannleikann. Og sann-
leikurinn mun gera þig frjálsan.“ — Þessi guðsþjónusta var nú frekar
fámenn. En hún varð til þess að ég sá inn í nýjan heim. Hún hófst með
þögn eins og vanalegt er hjá kvekurum. Eg fann þá strax hið dularfulla
afl þagnarinnar snerta hjarta mitt. Eftir 15-20 mínútna þögn stóð
einhver upp til að tala. Um það var rætt hvað dýrlegt það væri að
hlusta í þögninni, — heyra Drottin tala á þeim stundum. Aftur varð
þögn yfir samkomunni. En í þögninni fann ég hið dýrlegasta ljós renna
upp í sálu minni. Það var eins og vorið væri að koma með ljós og hlýju
í mína eigin sál. Og ég horfði á hið upprennandi ljós með augum
andans og ég sá að ljósið var Kristur. Það var hans ljós, sem upplýsti
sál mína og hans rödd sem talaði. — Þetta var mín fyrsta guðsþjónusta
hjá kvekurum og reyndar ekki sú síðasta. Það voru ekki orðin, sem
töluð voru heldur þögnin og það sem ég fann í þögninni, sem verkaði
sterkast á mig. Eg heyrði mál Drottins í þögninni. Og ég fann dular-
fullt afl hins „innra ljóss“ fara um mig allan. Ég sá að áður hafði ég
lifað í hillingum trúarinnar en nú var ég að fara inn á sjálft sólar-
landið. Eg hef aldrei verið eins sæll á ævi minni.
— Þú lýsir þessari reynslu eins og endurfœðingu. Var þetta endurfœðing?