Húnavaka - 01.05.1984, Qupperneq 142

140
HÚNAVAKA
skaparháttum, sögu eða bókmenntum, heimsviðburðum eða dægur-
málum á heimaslóðum. Oftast var hann veitandi í slíkum umræðum,
enda yfirsýn hans mikil. Hann átti bókasafn, sem bæði var mikið og
gott. Bækur sínar mat hann mjög og leitaði jafnan til þeirra í tóm-
stundum, ekki síst eftir að heilsan tók að bila. Léku honum orðtæki
bókmennta á tungu, þegar hann vildi svo við hafa. Hann var óvenju-
lega víðlesinn og hafði með þrotlausu sjálfsnámi aflað sér mikillar
þekkingar, einkum á bókmenntum, sögu og tungumálum. Sjálfur var
hann ritfær í besta lagi og hagorður. Birtust öðru hverju eftir hann
blaðagreinar um þjóðmál, en einnig ritgerðir og ljóð í ritum þeim, sem
gefin hafa verið út af félagasamtökum Húnvetninga.
Halldór var meðalmaður á hæð, þykkur undir hönd, teinréttur og
hvatlegur. Hann var heilsugóður fram yfir miðjan aldur, en á efri
árum tók að baga hann kölkun í mjöðmum og síðan þyngsli fyrir
brjósti. Ég hitti hann síðast á lokadægri, þungt haldinn og þrotinn að
kröftum en með skýran hug og óbugaðan andlega. Vafalaust var hann
hvíldinni feginn.
Ég tel mig lánsaman, að leiðir okkar skyldu svo mjög liggja saman,
sem raun varð á, lánsaman að hafa hlotið leiðsögn hans, hollráð og
vináttu. Ég mun ætíð minnast hans með virðingu og þökk.
Pálmijónsson.