Húnavaka - 01.05.1988, Side 152

MARGRÉT JÓNSDÓTTIR frá Fjalli:
Litla Svört
Litla Svört, já, hún var svo sannarlega svört, með svart glansandi
andlit og kolsvartan hrokkinn feld. Ég, telpukorn fimm eða sex ára,
hafði aldrei séð neitt svona fagurt eða það fannst mér þá. Undanfarin
vor eða eins lengi og ég mundi eftir höfðu aldrei fæðst nema hvít lömb.
Ég man þegar ær af næstu bæjum komu saman við féð heima með
allavega lit lömb, bíldótt, flekkótt, botnótt og grá. Ég öfundaði þá sem
áttu þessi gullfallegu lömb og skildi ekki hvers vegna þetta þurfti að
vera þannig. Mörg spor átti ég um túnið til að komast sem næst þeim
mæðgum Gömlu Móru og Litlu Svört til að gleðja augu mín og hug
við fegurð hennar. Þegar féð var rekið heim til rúnings hvarf það að
sjálfsögðu frá heimahögum og auðvitað þær mæðgur með, en ég
huggaði mig við það að Litla Svört kæmi aftur er haustaði að.
Sumarið leið með öllu því erfiði og þrotlausa striti sem fylgdi því á
þeim árum. Þá voru bara orf og hrífa aðaláhöldin og svo auðvitað
blessuð hrossin til hjálpar.
Það var komið að því að fara í göngur. Þá vissi ég að nú hlyti Litla
Svört að koma heim. Mikið hlakkaði ég til að sjá hvað hún væri orðin
stór eftir allan þennan tíma. Já, Litla Svört kom með fénu. Nú var hún
ekki lítil með hrokkinn feld. Nú var hún stór og lagðprúð. Falleg
gimbur sem hefði sómt sér vel í hvaða fjárhóp sem var. Ég var glöð. Ég
hafði fengið ósk mína uppfyllta. Þarna var hún komin stolt og heil-
brigð. Kannski hefði það verið betra að hún hefði ekki komið. Hefði
horfið eitthvað út í tómið. „Við vitum ekki hvers biðja ber.“ Það
sannaðist í þessu tilfelli og hefur svo oft sannast.
Ég gleymi aldrei deginum er féð var rekið inn til að taka lömbin frá
sem áttu að fara í sláturhúsið. Féð var rekið inn í rétt sem var áföst við
hesthúsið. Ég sat uppi í garðanum og fylgdist með þegar lömbin voru
sett inn í kró, þ.e.a.s. þau lömb sem átti að fara með til slátrunar. En
hvað var nú þetta? Þarna var komið með Móru gömlu og Litlu Svört.