Morgunblaðið - 22.05.2015, Síða 23

orðin í Candy Crush í nýja Ipad-
inum-þínum. Aldrei áttir þú erf-
itt með að skjóta inn í samræður
ráðleggingum um barnauppeldi,
eldamennsku eða annað í þeim
dúr. Þú lagðir þig fram við að
mæta í öll kaffiboð, afmæli og
aðra viðburði, þrátt fyrir að þú
hafir á endanum þurft að bera
þær byrðar sem fylgdu veikind-
um þínum. Þá varstu alltaf jafn
fín til fara; hárið vel greitt, negl-
urnar nýlakkaðar og fötin í stíl.
Þetta vitum við vel. Ekki bara af
því að þokkinn og glæsileikinn
fóru ekki framhjá neinum heldur
einnig vegna þess að þú hringdir
svo oft í okkur þegar fara átti í
sendiferðir til að kaupa snyrti-
vörur, skart eða laga hárið.
„Manstu eftir einhverju sem mig
gæti vantað,“ heyrðist þá oft á
hinni línunni og þá sérstaklega
þegar þú sendir okkur út í búð
til að kaupa ávexti, dökkt súkku-
laði og Sprite.
Elsku amma Greta, nú hefur
þú loksins fengið verðskuldaðan
frið. Við vitum að þú munt áfram
fylgjast með okkur og við hlökk-
um til að sjá þig á ný.
Elsku amma, nú fékkstu loks frið,
eftir stutta en jafnframt erfiða bið.
Ég veit að þú horfir á okkur, niður,
ég veit að í hjartanu ríkir nú friður.
Nú tómið í myrkrinu hræðist eilengur,
ég veit það ert þú sem þarnagengur.
Ég gleðst yfir ótal minningum af þér,
ég veit að þú munt ávallt vaka yfir
mér.
(Halla Þórarinsdóttir)
Hvíldu í friði, elsku amma.
Þínar
Greta Jóhanna, Lára Björg
og Elfa Ýr Þórisdætur.
Elskuleg amma mín kvaddi að
kvöldi fimmtudagsins 14. maí sl.
á uppstigningardegi. Þrátt fyrir
langvarandi veikindi gafst hún
aldrei upp. Á þessu tímabili var
nokkrum sinnum búið að til-
kynna okkur að þetta væri
spurning um klukkustundir eða
daga, en alltaf kom amma aftur
til baka. Við þessi veikindi nú
átti ég erfitt með að trúa því að
komið væri að leiðarlokum. Ég
er þakklát fyrir að hafa getað
verið hjá þér síðustu nóttina og
haldið í hönd þína þegar þú
kvaddir. Enn þakklátari er ég
yfir því að þú hafir ekki þurft að
fara á þann hátt sem þú óttaðist
hvað mest. Andlát þitt var eins
friðsælt og hægt er að óska sér.
Með ömmu á ég ótal góðar
minningar, allar dásamlegu
stundirnar uppi í sumarbústað
við Meðalfellsvatn, en það eru
ófáar helgarnar sem ég var þar
með þér og afa. Ég gleymi aldr-
ei einni verslunarmannahelgi
sem við vorum saman, ég, þú og
Ómar minn. Á leiðinni heim var
brekkusöngurinn í útvarpinu, þú
hækkaðir í viðtækinu og söngst
eins og enginn væri morgundag-
urinn, á meðan þú söngst varstu
einnig að segja okkur frá lög-
unum og hvaða þýðingu þau
höfðu.
Ég gleymi því ekki að þegar
ég kynnti þig fyrir Candy Crush
varst þú ekkert spennt í fyrstu,
en um sólarhring seinna hrönn-
uðust inn beiðnir um líf frá þér
og áttum við fjölskyldan fullt í
fangi með að gefa þér líf. Elsku
amma mín, ég á eftir að sakna
þess að geta ekki gefið þér fleiri
líf.
Þú varst ákveðin kona, gafst
aldrei upp og þegar þú reyndir
að hringja í mig og ég svaraði
ekki, þá hringdirðu í skiptiborð-
ið í vinnunni, og ef ég svaraði
ekki í gegnum það þá hringdirðu
þangað til þú náðir í mig, enda
varstu orðin góð vinkona
kvennanna á skiptiborðinu í
vinnunni hjá mér.
Amma var alltaf svo góð, hlý,
vönduð og falleg manneskja sem
ég hef alltaf litið upp til og það
sem þú hefur gefið og kennt mér
mun ég gefa áfram til drengj-
anna minna.
Elsku amma mín, núna ertu
komin til afa og veit ég að hann
er ánægður með að fá ástina til
sín eftir 20 ára aðskilnað. Hvíldu
í friði, elsku amma.
Olga Kristrún Ingólfsdóttir.
Mig langar að minnast Gretu
hér í örfáum orðum en ég man
þegar ég hitti Gretu fyrst, það
var árið 1991 þegar ég var í
Kópavoginum að bíða eftir að
frumburðurinn minn kæmi í
heiminn. Á þessum tíma eyddum
við Inga amma góðum tíma sam-
an, t.d. heimsóttum við bræður
hennar, fórum í búðir, kaffihús
og heimsóttum Guðmund í hús-
gagnaverslun þeirra hjóna á Há-
teigsveginum. Eitt skiptið vildi
Inga amma heimsækja Gretu í
heildsöluna þar sem hún vann,
ég var alveg til í það, þar sem ég
hafði aldrei hitt hana. Ekki var
amma að eyða tíma í að kynna
okkur. Þarna sá ég konu sem
mátti ekkert vera að við að tala
við okkur. Hún svaraði síman-
um, pikkaði á ritvélina og var á
fullu með pappírana.
Ég var bara ekki viss um að
þetta væri Greta, hún var ekkert
svo lík tengdamömmu minni í út-
liti. Við hlógum að þessu við
Greta seinna meir, hún sagðist
hafa spurt mömmu sína: „Hvaða
stúlka var með þér um daginn?“
Árið 1993 buðum við Gústi Guð-
mundi og Gretu í veiði í Gljúfurá
í Húnavatnssýslu. Við höfðum
tvær stangir og þurftum við
Greta stundum að minna karlana
okkar á að leyfa okkur að prófa.
Ekki var mikið um veiði, Guð-
mundur fékk þó einhverja sil-
unga en engan lax sáum við
nema í lok tímans þá sást til eins
en ekki vildi hann bíta á.
Þegar 20 mínútur voru eftir af
tímanum fékk ég loksins stöng-
ina og viti menn, laxinn beit
strax á. Einhver hljóð hljóta
hafa komið frá mér því Greta,
sem stóð frekar langt frá mér,
hljóp strax til mín og hjálpaði
mér að landa maríulaxinum og
montnar vorum við að hafa náð
þessum 8 punda laxi en ekki
karlarnir okkar. Ég var svo
spennt þegar ég sá að laxinn var
búinn að bíta á hjá þér, að ég
gleymdi astmanum og hljóp til
þín. Svo var það um árið þegar
síminn minn hringdi og ég
heyrði strax að Greta var á lín-
unni. Hún spyr um einhverja
konu, nei Greta mín, þetta er
Gunna á Blönduósi. Það verður
þögn í símanum svo spurði hún,
hvað ert þú að gera hjá …? Ég
var nú ekki alveg að skilja þetta,
benti henni á að hún hafði hringt
í gsm-símann minn og ég væri
nú bara heima hjá mér. Aftur
verður þögn í símanum og svo
hló hún sínum skemmtilega
hlátri og sagðist vera að hringja
í vitlaust númer.
Síðasta sumar hringdi hún í
mig og rifjaði þessa sögu upp í
leiðinni, manstu af hverju ég er
með símanúmerið þitt í símanum
mínum? Það var gaman að heim-
sækja Gretu í Garðabæinn, við
skiptumst t.d. á bókum og
blómaafleggjurum. Elsku Ingólf-
ur, Guðmundur, Jóhanna, Þórir
og fjölskyldur. Við fjölskyldan á
Blönduósi sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning Gretu Ingólfsdóttur.
Guðrún Benediktsdóttir.
part júnímánaðar og við töluðum
um hvað það væri nú skemmti-
legt ef fyrsta langalangömmu-
barnið kæmi á afmælisdaginn
þinn, 16. júní.
En þessa hluti er víst aldrei
hægt að sjá fyrir.
Ég er þakklát fyrir að hafa
þekkt og haft þig svona lengi í
mínu lífi, elsku langamma.
Arena Huld Steinarsdóttir.
Nú þegar við fylgjum lang-
ömmu í hinsta sinn poppa minn-
ingarnar upp í hugann. Allar þær
stundir sem við áttum saman,
heimsóknirnar til þín í Hvera-
gerði og Grund.
Öll afmælin, jólin og áramótin
hjá afa Grétari og ömmu Gyðu
sem þú varst svo stór hluti af.
Það tilheyrði alltaf á öllum af-
mælisdögum að ná í ömmu-lang,
ýmist var það Grétar afi eða
mamma sem skutluðust eftir þér
svo þú gætir verið með, ekki
skemmdi það fyrir að Úlfur Ingi
og þú áttuð sama afmælisdag, þá
var alltaf tvöföld veisla.
Þú varst alltaf svo góð við
okkur og tókst þátt í leikjum
með okkur þegar þú hafðir enn
heilsu til.
Þú varst líka dugleg að kenna
okkur mannasiði, eitt sinn þegar
þú bjóst í Hveragerði tókst þú
handabandið fyrir og kenndir
Ísak Orra, þegar hann var ca.
fimm ára, þá mikilvægu reglu
um hvernig gott handaband
væri. Heilsast með hægri hendi.
Láta lófana mætast vel, ekki
taka bara í fingurna, og taka
þéttingsfast í. Ef handabandið
átti að vera nánara þá mátti taka
með vinstri hendi undir olnbog-
ann á viðkomandi án þess að
sleppa taki á lófanum. Þessi lexía
fylgir honum enn þann dag í dag.
Minningin um göngutúrinn
þar síðasta sumar þegar
mamma, Rebekka frænka og við
bræðurnir trilluðum þér í hjóla-
stólnum frá Grund niður í bæ á
kaffihús að njóta sólarinnar og fá
okkur smá hressingu í leiðinni.
Óðinn Bragi og Úlfur Ingi urðu
stundum þreyttir á leiðinni og
fengu þá að sitja í hjá þér meðan
mamma og Rebekka skiptust á
að ýta tryllitækinu upp og niður
brekkurnar að áfangastað.
Elsku langamma, takk fyrir
allar góðu stundirnar, við sökn-
um þín svo mikið.
Ísak Orri, Óðinn Bragi og
Úlfur Ingi Hafdísarsynir.
Elsku langamma, nú þegar við
fylgjum þér í þína hinstu ferð
skjótast upp hinar ýmsu minn-
ingar sem við eigum með þér. Öll
jólaboðin sem við áttum saman
hjá ömmu Gyðu og afa Grétari,
bæði á Selfossi og í Kópa-
voginum og áramótaveislurnar
sem þú tókst þátt í með okkur
hjá Hafdísi frænku. Eins þegar
við heimsóttum þig á Ás í Hvera-
gerði og seinna á Grund, þú gafst
okkur alltaf eitthvert góðgæti.
Þú hafðir gaman af því að spjalla
og spyrja okkur hinna ýmsu
spurninga um lífið og tilveruna
og þegar við vorum lítil og þú
hafðir heilsu til, þá varstu alltaf
til í að leika við okkur.
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkar ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartakær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Elsku langamma, takk fyrir
allar góðu stundirnar sem við
áttum með þér.
Máney Hlín, Styrkár Blær og
Snorri Natanael Ágústubörn.
Þegar mætti okkur pönnu-
kökuilmurinn er við komum inn
heima á kaffitíma þá vissum við
að nú væri Ágústa að baka og jú,
hún stóð í eldhúsinu sallaróleg
og dældi út pönnukökum. Pönnu-
kökurnar hennar voru snilldar-
góðar. Það var alltaf tilefni til
pönnukökubaksturs; um réttir,
ef það var gott veður, rigning eða
bara ekkert veður, það dugði og
að loknum bakstri lét hún ekki
borðtuskuna frá sér fyrr en allt
var orðið skínandi hreint.
Ágústa var rólyndismann-
eskja, fór sér hægt, stundum of
hægt að sumra mati, sérstaklega
þegar mæta átti á réttum tíma á
viðburði, hún tók sér þann tíma
sem þurfti til þess að hafa sig til,
því hún var og vildi alltaf vera
vel tilhöfð. Hún hafði fallegt, silf-
urgrátt hár og var alltaf með
varalit. Það fannst okkur nú
skrítið í sveitinni, það var ekki
alltaf verið að punta sig en þetta
var hennar stíll og hún hélt hon-
um, sem var gott.
Það voru margar gleðistund-
irnar sem við áttum með Ágústu
og á tyllidögum var kannski
keyptur „Matti“ og þegar mjöð-
urinn fór að virka, þá fóru nú
söngraddirnar að taka við sér,
pabbi spilaði á harmonikku eða
píanóið og við sungum með.
Hversu listrænt það var hjá okk-
ur er annað mál en við nutum
þess og það var aðalatriðið.
Við þökkum Ágústu góðar
stundir og minningar sem við
geymum í hjörtum okkar.
Kveðja frá Kristjönu og okk-
ur, Dalbæ 2,
Margrét Brynjólfsdóttir.
Í dag verður hún Ágústa eða
Gústa eins og hún var alltaf köll-
uð kvödd fá Hrepphólakirkju.
Hún Gústa var einhvern veg-
inn samofin okkar lífi frá upp-
hafi. Hún hafði komið sem vinnu-
kona til afa og ömmu og svo
æxlaðist það þannig að þau ólu
upp son hennar og varð hann því
uppeldisbróðir hans pabba.
Þegar við fórum að muna eftir
okkur hvert á fætur öðru þá
dvaldi hún oft á okkar heimili,
kom kannski í heimsókn og ætl-
aði ekki að stoppa lengi en oft á
tíðum teygðist úr dvölinni.
Á okkar uppvaxtarárum voru
mamma og pabbi að byggja upp
á jörðinni, þannig að margt fólk
var hér til vinnu og heimilis.
Gústa aðstoðaði við heimilisverk-
in, dæsti aðeins yfir þessu öllu en
samt naut hún sín í þessari
hringiðu lífsins. Hún bakaði
listagóðar pönnukökur og í
minningunni finnst okkur eins og
hún hafi bakað pönnsur heilu
dagana og þá var nú gott að vera
barn og sníkja eina og eina, aldr-
ei sagði hún nei við þeirri bón.
Þegar pabbi fór á fjallið á haust-
in fékk Gústa að leika lausum
hala í eldhúsinu. Hún hafði unnið
í eldhúsinu á Heilsuhælinu í
Hveragerði og kunni nokkrar
heilsuuppskriftir sem saman-
stóðu eingöngu af grænmeti.
Þær slógu nú ekkert í gegn hjá
okkur krökkunum en mömmu
fannst þetta gott og í dag væri
gott að kunna þessar uppskriftir
þar sem við kynnum án efa að
meta þær betur.
Amma okkar bjó á okkar
heimili eftir að hún veiktist. Hún
þurfti mikla umönnun og var
Gústa þá betri en engin við að
aðstoða, bara það að sitja með
henni inni í stofu og vera henni
félagsskapur var ómetanlegt því
þá gat mamma verið aðeins laus-
ari við.
Mamma bauð Gústu stundum
með sér af bæ, þá heimsóttu þær
aðrar konur í sveitinni, skoðuðu
garða, versluðu og gerðu hvað
eina sem þeim datt í hug. Gústa
kunni svo sannarlega að meta
þetta og var þakklát. Eins gaf
þetta mömmu mikið og fyrir það
erum við þakklát. Oft slógu þær
á létta strengi, þá var jafnvel
minnst á Gunnar Eggen eða
mjúka hárið á Spassky. Í fjarska
heyrum við innilegan hlátur
þeirra beggja og það er yndis-
legt.
Elsku Gústa, hafðu kæra þökk
fyrir ljúfa samfylgd, við hugsum
til þín með mikilli hlýju í hjarta.
Fjölskyldunni allri sendum við
samúðarkveðjur.
Sigurður Ingi,
Arnfríður, Páll og
Margrét.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MAÍ 2015
✝ Bjarni Sig-urðsson fædd-
ist 16. október
1924 í Reykjavík.
Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð
14. maí 2015.
Foreldrar hans
voru Ólafía Þór-
unn Bjarnadóttir,
f. 26.11. 1903, d.
7.1. 1979, og Sig-
urður Ívarsson, f. 18.11. 1899,
d. 5.5. 1937. Albróðir Bjarna
var Jón Björgvin Sigurðsson,
f. 1926, d. 1999. Hálfsystkini
Bjarna, sammæðra: Sigríður
Stefánsdóttir, f. 1927, Diljá
Gróa Stefánsdóttir, f. 1928, d.
2004. Guðmundur Stefánsson,
f. 1929, d. 1967. Ásgeir Stef-
ánsson, f. 1931, d. 1994. Sam-
feðra: María Sigurðardóttir, f.
1924, d. 1996. María Gréta
Sigurðardóttir Ab-
bey, f. 1926, Auð-
ur Sigurðardóttir,
f. 1933, d. 2014.
Bjarni kvæntist
15.6. 1947 Rögnu
Kristjánsdóttur, f.
25.6. 1922, d.
30.12. 1978. Börn
þeirra eru Gerður
Kristín Bjarna-
dóttir, f. 4.10.
1956, Ólafía
Bjarnadóttir, f. 25.8. 1959, og
Sigurður Bjarnason, f. 23.11.
1960. Barnabörnin eru níu og
barnabarnabörnin eru orðin
sjö.
Bjarni fór í samvinnuskól-
ann á Bifröst og vann svo
lengi vel sem verslunarmaður
og seinna sem kaupmaður.
Útför fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag, 22. maí
2015, kl. 13.
Elsku pabbi.
Nú ertu farinn og sefur vært
þinn hinsta blund. Það er aðeins
eitt sem ég get sagt og það er
takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig í lífinu, fyrir öll þau gullkorn
sem þú sagðir og sitja eftir hjá
mér. Þau eru mér svo dýrmæt,
eins og allar minningarnar sem
ég á um þig og tímann okkar
saman. Þú hafðir áhyggjur af því
að við systkinin værum ekki að
hlusta á þig, en ég get með stolti
sagt að orð þín eru það sem hefur
vísað mér veginn í gegnum lífið.
Þú varst stoð mín og stytta.
Elsku pabbi, ég á eftir að
sakna þín svo sárt en ég veit að
þú ert kominn á góðan stað og að
þú situr nú við hlið mömmu, sátt-
ur og horfir niður til okkar.
Að lokum set ég eitt ljóð með
sem mér finnst svo lýsandi fyrir
okkur
Hvíl í friði, pabbi minn, ég
elska þig að eilífu.
Guð gaf mér engil sem ég hef hér á
jörð
Hann stendur mér hjá og heldur um
mig vörð
Hann stýrir mér í gegnum lífið með
ljósi sínu
Ég er svo þakklát að hafa hann í lífi
mínu
Ég vona að hann viti að hann er mér
kær
Allar mínar bestu hugsanir hann fær
Hans gleði og viska við alla kemur
Við flestalla honum vel semur
Hann stendur mér hjá þegar illa liggur
við
Hann víkur ekki frá minni hlið
Nema sé þess viss að allt sé í lagi
Fer þá að vesenast í málarastússi af
ýmsu tagi
Hann er vandvirkur og iðinn
hann sinnir alltaf sínu vel
hann segir það aðalatriðin
sem er rétt, það ég tel
Hann hefur kennt mér að vera
þolinmóð og sterk
hvetur mig áfram að stunda mín
dagsverk
„þú skalt alltaf standa á þínu“, hann
ávallt hefur sagt
mikla áherslu á það lagt
Þótt svo hann segi ekki við mann oft
mikið
Þá meinar hann alltaf margt
Hann getur aldrei neinn svikið
það getur hann ekki á neinn lagt
Hann er bara þannig maður
Hann er bara þannig sál
Hann er aldrei með neitt þvaður
Hann meinar allt sitt mál
Hann sýnir mér svo mikla ást
Hann vill aldrei sjá neinn þjást
Hann er minn klettur og hann er mín
trú
Hann er minn besti pabbi, staðreyndin
er sú!
(Katrín Ruth.)
Þín dóttir
Ólafía Bjarnadóttir.
Elsku afi
Nú sit ég hér og skrifa mína
hinstu kveðju til þín, það er skrít-
in tilfinning. Ég sit og horfi á
mynd af þér og minningarnar
streyma í huga minn, líkt og síð-
ustu tvær vikur. Mikið sem ég er
þakklát fyrir allar minningarnar
og tímana sem við áttum saman.
Þú varst án efa besti afi sem
hægt er að hugsa sér, enda ekki
að ástæðulausu að allir krakkarn-
ir í hverfinu kölluðu þig afa.
Þú kenndir mér svo margt,
eins og t.d. hver Davíð Oddsson
væri, það mikla goð, lést mig svo
bera út boðskapinn um að allir
ættu að kjósa XD og ekki leið á
löngu þar til allir krakkarnir í
hverfinu báru merki Sjálfstæðis-
flokksins á barmi sér. Þú kenndir
mér að reima skó og alltaf varstu
tilbúinn með hafragraut með saft
út á þegar ég vaknaði á morgn-
ana. Svo skildi ég ekki hvað var
að þeim sem fengu sér mjólk á
hafragrautinn, af hverju þau
fengu sér ekki saft eins og á að
gera!
Í mínum huga ertu maður sem
vissir allt, uppfullur af fróðleik og
áttir svar við öllu. Ég man eitt
skipti sem ég ætlaði heldur betur
að leggja fyrir þig eina erfiða
spurningu og spurði þig af hverju
sjórinn væri saltur, en að sjálf-
sögðu hafðir þú svar við því sem
ég geymi vel og á þeim tíma-
punkti uppgötvaði ég að það væri
ekkert sem hann afi minn ekki
vissi. Ég hef stundum velt því
fyrir mér, svona á eldri árum,
hvort þú hafir virkilega ekki
kunnað spilið „týnu“ eða bara
verið að gabba mig og leyft mér
að leika á þig, milljón sinnum.
Alltaf tíndirðu svo upp spilin og
hlóst með mér, enda alltaf stutt í
grínið hjá þér.
Ég er þakklát fyrir alla þolin-
mæði sem þú sýndir mér og
trúna sem þú hafðir á mér. Það er
mér mjög minnisstætt þegar að
ég útskrifaðist sem stúdent og þú
beiðst eftir mér í tröppunum í
skólanum mínum. Þegar að augu
okkar mættust og þú sást mig
koma gangandi, ég er viss um að
stoltari afa eða mannveru hafi
vart verið hægt að finna. Og
stoltið leyndi sér svo sannarlega
ekki heldur þegar að ég sagði þér
frá háskólanámi mínu og framtíð-
arplönum, enda komin í þinn
geira.
Reyndar varstu alltaf stoltur
af mér, sama hvað, og það met ég
mikils.
Ég gæti skrifað svo mikið
meira enda minningarnar marg-
ar, en nú er komið að kveðju-
stund.
Elsku afi, það er sárt að kveðja
þig en á sama tíma hugga ég mig
við minningarnar og þá hugsun
að þú ert nú kominn á betri stað.
Ég veit líka að amma hefur tekið
vel á móti þér. Ég elska þig, afi
minn.
Hvíl í friði.
Þín
Ragna Lóa.
Bjarni Sigurðsson