Morgunblaðið - 22.05.2015, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MAÍ 2015
✝ Vilborg Guð-jónsdóttir
fæddist á Odds-
stöðum í Vest-
mannaeyjum 22.
ágúst 1924. Hún
lést á
hjúkrunarheimilinu
Grund 8. maí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
jón Jónsson, tré-
smiður og bóndi á
Oddsstöðum, f. 27.12. 1874, d.
25.10. 1959, og Guðrún Gríms-
dóttir, húsmóðir og saumakona,
f. 10.6. 1886, d. 4.5. 1981.
Vilborg var yngst 16 systkina,
albræður hennar voru Ingólfur,
f. 1917, d. 1998; Guðlaugur, f.
1919, d. 2008, og Árni, f. 1923, d.
2002. Hálfsystkini samfeðra
voru 12 og af þeim náðu átta
fullorðinsaldri. Þau Kristófer,
Pétur, Jón, Herjólfur, Fanný,
Njála, Guðmundur og Ósk. Upp-
eldissystkinin voru Hjörleifur
Guðnason og bróðurdóttir henn-
ar, Jóna Halldóra Pétursdóttir
sem ein lifir af Oddsstaðahópn-
um.
Vilborg giftist 9. júlí 1954 Jóni
Aðalsteini Jónssyni, cand mag.,
sérfræðingi við Orðabók háskól-
ans og síðar orðabókarstjóra, f.
Ólöfu Þórsdóttur, f. 1991, nema í
ferðamálafræði við HÍ, og Stefán
Oddur, f. 1994. Sonur Birgis
Karls er Ævarr Freyr, f. 1996.
Vilborg útskrifaðist sem
gagnfræðingur árið 1942 og
starfaði til 1944 við afgreiðslu-
og gjaldkerastörf hjá Sjúkra-
samlaginu í Eyjum. Veturinn
1944-1945 var hún við nám í
Kvennaskólanum á Blönduósi.
Hún vann í tvö ár hjá Póstinum í
Vestmannaeyjum en árið 1947
hóf hún störf hjá Símanum. Á
þessum árum bjó hún í foreldra-
húsum og jafnframt vinnu gekk
hún í störf á heimilinu sem var á
þeim tíma mannmargt. Þegar
hún giftist árið 1954 fluttist hún
til Reykjavíkur og sinnti barna-
uppeldi og húsmóðurstörfum
fyrstu árin. Frá árinu 1965 starf-
aði hún óslitið við Orðabók há-
skólans þar til hún fór á eft-
irlaun 1994. Lengst af var hún í
hálfu starfi, en frá því um 1980
starfaði hún jafnframt sem próf-
gæslumaður við Háskóla Ís-
lands. Því starfi sinnti hún þar til
árið 2004 þegar hún hætti, þá á
áttugasta aldursári. Vilborg
söng í Vestmannakórnum og
kirkjukórnum í Eyjum meðan
hún bjó þar. Hún var alla tíð
virkur félagsmaður Kvenfélags
Heimaeyjar eftir að hún fluttist
til Reykjavíkur. Síðustu þrjú ár
ævinnar bjó hún á hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Útför Vilborgar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
22. maí 2015, kl. 13.
12.10. 1920, d. 29.7.
2006. Foreldrar
hans voru Jón
Ormsson, rafvirkja-
meistari frá Efri-Ey
í Meðallandi, f.
1886, d. 1973, og
Sigríður Jónsdóttir
frá Giljum í Mýrdal,
f. 1898, d. 1994.
Börn Vilborgar og
Jóns Aðalsteins eru:
1) Jón Viðar, f.
1955, leikdómari og leik-
húsfræðingur; fyrrverandi
forstöðumaður Leikminjasafns
Íslands. 2) Guðjón, f. 1958, efna-
verkfræðingur, giftur Elísabetu
Jónu Sólbergsdóttur lyfjafræð-
ingi. Þeirra börn eru: Vilborg, f.
1990, vélaverkfræðingur, í sam-
búð með Sverri Vidalín Eiríks-
syni, Hjörleifur, f. 1991, listfræð-
ingur, Sólrún, f. 1991, efnaverk-
fræðingur, í sambúð með
Magnúsi Borgari Friðrikssyni og
Aðalheiður, f. 1993, vélaverk-
fræðingur, unnusti Kristinn Jón
Arnarson. 3) Sigríður Sía, f.
1959, ljósmóðir og doktorsnemi,
gift Birgi Karli Knútssyni, f.
1960. Synir Sigríðar Síu og fyrri
eiginmanns hennar, Hrafns Óla
Sigurðssonar, eru Gunnar Ingi,
f. 1984, í sambúð með Sædísi
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður. Þegar ég kom inn í
fjölskylduna þá lék Sigríður
tengdamóðir Villu enn stórt hlut-
verk við að viðhalda ýmsum fjöl-
skylduhefðum og siðum. Næstu
árin yfirtóku sonur hennar, Jón
Aðalsteinn, og Villa þetta hlut-
verk. Villa sá um heimilið, garð-
inn og öll matarboðin, sem voru
oftar en ekki haldin fyrir tilstuðl-
an Jóns. Hún lagði allan sinn
metnað í að hafa heimilið sem
glæsilegast og garðinn fallegan.
Hjónin voru dugleg að sækja
hina ýmsu menningarviðburði og
rækta frændur og vini. Hún sjálf
var „gullkona“ eins og dætur
mínar sögðu, alltaf vel tilhöfð og
með skart. Þótt verulega væri af
henni dregið síðustu vikurnar
sem hún lifði, lét hún ekki sjá sig í
matsal Grundar ef henni fannst
hún ekki vera nógu vel tilhöfð.
Það varð vendipunktur í lífi
hinnar annasömu konu þegar Jón
Aðalsteinn veiktist. Þá varð hún í
fyrsta skipti ein og oft einmana.
Veikindi hans reyndust henni
erfið, þessi glæsilega og atorku-
sama kona eltist um mörg ár á
stuttum tíma.
Við fráfall vinar míns og
tengdaföður urðu kaflaskipti í
samskiptum okkar Villu. Þá fyrst
gafst tími til að setjast niður og
spjalla um allt milli himins og
jarðar. Æskuárin í Eyjum voru
henni hugleikin. Hún var hluti af
stórri og samheldinni fjölskyldu
og átti marga góða vini. Enn fleiri
vinir bættust í hópinn allt þar til
hún skildi við. Hin síðari ár átti
hún dýrmætar stundir með vin-
konum sínum á Sléttuveginum
meðan hún bjó þar, barnabörn-
unum sem urðu hennar bestu vin-
ir, gömlum vinkonum og frænk-
um. Starfsfólk Grundar reyndist
Villu einstaklega vel og eignaðist
hún þar einnig margan vininn.
Áður en hún skildi við bað hún
mig fyrir kveðjur til allra og sofn-
aði friðsæl, sátt við lífið og til-
veruna. Hvíl í friði, vinkona.
Elísabet Sólbergsdóttir.
Fyrstu minningarnar um hana
ömmu eru af Geitastekknum.
Húsið var stórt og alltaf eitthvað
spennandi í gangi. Garðurinn var
stór og einstaklega fallegur. Allt-
af var rými til þess að leika sér og
þegar réttur tími var hjálpuðum
við ömmu að tína bæði rifs- og
jarðarber. Hjá henni fengum við
bæði bestu sultuna og þegar jarð-
arberjauppskeran var komin í
hús þurfti ekki meira en rjóma og
smá sykur og til varð hið mesta
lostæti. Húsið sjálft var fullt af
hlutum sem afi og amma höfðu
verið að safna í gegnum árin. Við
gátum t.d. leikið með kúluspil
sem afi gerði, með risavaxið
playmobil-sjóræningjaskip eða
gömlu dönsku Andrésar Andar-
blöðin sem þau höfðu geymt frá
því að pabbi var lítill. Hjá ömmu
fengum við líka besta mat í heimi
en hjá afa bæði þjóðsagnalestur
og orgeltónlist. Ekki má gleyma
brúnkunni hennar ömmu og öll-
um rjómakökunum en við fórum
aldrei svöng frá henni. Þrátt fyrir
að þau þurftu að flytja í minni
íbúð þegar garðurinn varð of stór
og herbergin of mörg var alltaf
hlýlegt að koma í heimsókn.
Amma var jú mjög smekkleg og
því fékk kristalsljósakrónan, gíf-
urlegt magn gamalla borðlampa,
ásamt mestöllu silfrinu að fljóta
með. Á seinni tímum þurfti hún
að flytja á Grund þegar heilsunni
fór að hraka. Þrátt fyrir talsverða
flutninga á Grund í gegnum árin,
hafði hún sig alltaf til ásamt því
að vingast við flestallt starfsfólk-
ið. Eftirminnilegast síðustu árin
voru öll samtölin og allar heim-
sóknirnar á Grund. Það var aldr-
ei leiðinlegt að setjast hjá henni
og heyra allar sögurnar. Það var
auðvelt að gleyma sér í samræð-
um í langan tíma um nútíð og for-
tíð. Þegar litið er yfir farinn veg
þá vorum við barnabörnin hennar
einstaklega heppin að hafa
kynnst henni. Hún reyndist okk-
ur einstaklega vel og var einn af
okkar bestu vinum. Elsku amma,
megir þú hvíla í friði.
Þín barnabörn,
Aðalheiður, Hjörleifur,
Sólrún og Vilborg.
Elsku Villa frænka. Nú er
komið að leiðarlokum og margs
er að minnast og margs er að
sakna.
Langar okkur systurnar að
setja nokkrar af okkar æsku-
minningum á blað um þig.
Okkar fyrsta minning um þig
er hversu vel þú tókst á móti okk-
ur í gosinu. Við vorum svo heppn-
ar að flytja í Breiðholtið í næsta
nágrenni við þig. Okkur þótti svo
gaman ef við þurftum að skjótast
með eitthvað til þín fyrir
mömmu, þá þurfti nú ekki að
biðja okkur tvisvar, vorum farnar
um leið. Oftar en ekki lentum við í
brúntertu og ískaldri mjólk.
Alltaf fannst okkur þú svo fal-
leg og glæsilega til höfð. Þegar
þú komst frá útlöndum hafðir þú
keypt þér dress, nýja skó og
veski í stíl. Þú varst heimskona í
okkar augum og fagurkeri fram í
fingurgóma. Alltaf færðir þú okk-
ur glaðning við heimkomu og
okkur þótti ógurlega vænt um
það.
Þú kenndir okkur svo margt
eins og laufabrauðsgerð, þar
komum við ekki að tómum kof-
unum, þú flattir sjálf út brauð-
deigið og svo skárum við út með
krökkunum þínum. Þetta hefur
orðið að árlegum sið með ykkur
úr Geitastekknum og okkur úr
Jörfabakkanum að hittast í jóla-
undirbúningnum og eru það
ómetanlegar stundir.
Við verðum að minnast á fal-
lega garðinn þinn sem þú eyddir
öllum þínum frítíma í. Þar gróð-
ursettir þú ótal tegundir af blóm-
um og trjám. Hvert og eitt þeirra
var einstakt í þínum augum og
höfðum við aldrei séð fallegri
garð. Það var nú ekki leiðinlegt
að fá að koma og hjálpa til í garð-
inum. Við fengum að launum
kræsingar á pallinum eða á bak
við skeifu. Svo á haustin fengum
við að tína rifsber af trjánum ef
fuglarnir voru ekki búnir að éta
þau.
Merkilegt í minningunni hvað
við máttum alltaf glamra á píanó-
ið þó svo að við kynnum ekki neitt
á það.
Búum við ennþá að því þegar
við hjálpuðum þér að leggja á
borð og brjóta servíettur þegar
von var á virðulegum gestum til
ykkar Nonna. Það var forréttur,
aðalréttur og desert sem þú mat-
reiddir sjálf af þinni einskæru list
og áttir þú nú alveg nóg af upp-
skriftum sem var þitt aðaláhuga-
mál að safna. Heimilið var alltaf
glæsilegt og bar vott um smekk-
vísi þína.
Þið Nonni voruð okkur alltaf
sem amma og afi hér í Reykjavík
og erum við ykkur alltaf svo
þakklátar fyrir ást ykkar og um-
hyggju. Elsku frænka, takk fyrir
samfylgdina í gegnum lífið. Sakn-
aðarkveðjur,
Anna og Sigrún Inga.
Elsku Villa frænka, þá er kom-
ið að kveðjustund. Frá því að ég
man fyrst eftir mér barst þú
mikla umhyggju fyrir mér. Það
var notalegt að eiga þig sem
frænku í Vestmannaeyjum, þú á
Oddstöðum og ég í Austurbæn-
um og síðan á Ásavegi 25. Ég
man svo vel þegar þú heklaðir
handa mér blúndunethanska sem
þá voru í tísku. Þeir voru notaðir
til spari og þegar þú tókst mig
með í heimsóknir til vinkvenna
þinna og frændfólks, þetta er
mér ógleymanlegt.
Þú bjóst hjá ömmu og afa á
Oddstöðum og vannst á símstöð-
inni. Þú varst þeim mjög góð og
hjálpsöm. Þegar þú hittir hann
Jón Aðalstein þinn var ég ekkert
sérstaklega ánægð með það
vegna þess að þá vissi ég að þú
flyttist til Reykjavíkur. Svona
var eigingirnin í mér. En Jón Að-
alsteinn var snöggur að bræða
frænku þína og vorum við alla tíð
góðir vinir. Þið genguð í hjóna-
band og síðan var farið í brúð-
kaupsferð til útlanda, komuð síð-
an í heimsókn til Eyja hlaðin
gjöfum handa mér og öðrum ætt-
ingjum. Svona voru þið alltaf,
Villa mín. Þú og amma gáfuð mér
silfur á upphlut og allt sem til
þurfti og mamma mín saumaði
hann. Það gladdi mig mikið þegar
amma og afi buðu mér með til
ykkar þegar Jón Viðar var
skírður. Þá fékk ég tækifæri til
að nota upphlutinn hjá þér, einn-
ig var farið til ljósmyndara því
það varð að vera til mynd af
stelpunni í upphlutnum.
Árin líða, ég verð unglingur,
alltaf velkomin til ykkar. Þú gafst
þér alltaf tíma með mér í búða-
ráp, og heimsóknir. Stundum var
farið í ferðalög og það fannst mér
stórkostlegt. Þegar við Þór gift-
um okkur og eignuðumst börnin
Vilborg
Guðjónsdóttir
Við andlát
tengdaföður míns,
Steinars Steinsson-
ar, er fallinn frá
kær vinur, stoð og
fyrirmynd á mörg-
um sviðum.
Fyrir mér er Steinar ímynd
hins eljusama manns. Hann virt-
ist ekki þekkja fyrirbrigðið að
láta í minni pokann. Hugur hans
notaði ávallt stóra poka. Meira
að segja daginn sem hann fékk
blóðtappann, mánudaginn 4. maí
síðastliðinn, hafði hann farið í
göngutúr í Kópavoginum, vegna
þess að hann fann að hann þyrfti
að styrkja sig líkamlega til að
geta haldið áfram að vinna að
valvoginni. Valvogin átti að
stærðarmæla lifandi fisk og
flokka. Ýmis hjálpartæki fyrir
fiskeldi hafa átt hug hans allan
frá því hann fór á eftirlaun. Hug-
sjón hans var að búa til tól til að
létta einyrkjum í fiskeldi lífið.
Með það í huga hafði Steinar
kynnt sér ýtarlega starfsemi
fiskeldisstöðva undanfarin ár,
áttað sig á þörfum þeirra og náð
að þróa mörg tæki sem létta
þeim störfin.
Steinar var mjög áhugasamur
um flest. Líklega allt sem honum
fannst skipta einhverju máli. Þar
vegur örugglega þyngst fjöl-
Steinar Steinsson
✝ Steinar Steins-son fæddist 14.
október 1926. Hann
lést 16. maí 2015.
Útför hans fór
fram 21. maí 2015.
skyldan, sem hann
sinnti af slíkri alúð,
hugmyndaauðgi og
dugnaði að það virt-
ist alltaf vera næg-
ur tími til að fara
með barnabörnin í
ferðalög, aðstoða
börnin sín í hús-
byggingum, segja
sögur og halda fjöl-
skylduveislur. Allt
miðað fyrst og
fremst við börnin.
Hann hafði mikinn áhuga á
sögu Íslands og hafði unun af að
vitna í Íslendingasögurnar og
skýra baktjaldamakkið sem þar
fór fram.
Við hjónin nutum þeirrar
ánægju að fá að ferðast með
Diddu og Steinari um marga
þjóðgarða Bandaríkjanna haust-
ið 2004. Við sáum um þriggja
vikna akstur og ýmis praktísk at-
riði, en Steinar viðaði að sér upp-
lýsingum af netinu og fræddi
okkur um náttúru og sögu mið-
ríkjanna.
Sama gilti í svipaðri heimsókn
á víkingaslóðir í Danmörku 2008.
Þá nutum við fróðleiks og fé-
lagsskapar þeirra Diddu og
Steinars og heimsóttum nokkur
barnabörn þeirra í leiðinni.
Fyrst þegar ég kom í fjöl-
skylduna hittist þannig á að
Steinar var útbúa nýtt baðher-
bergi. Ég sýndi verkinu nokkurn
áhuga. Steinar spyr þá hvort ég
gæti ekki mjókkað hurðina fyrir
sig. Jú, ég kvaðst mundu líklega
geta það. Hann lét mig algerlega
um verkið og skipti sér ekkert af
því, nema þegar ég spurði. Ég
var undrandi á þessu trausti,
sem mér var sýnt. Hann gat ekki
vitað hvort ég væri á nokkurn
hátt hæfur til þess. En ég lauk
því líklega skammlaust, því hann
hældi mér fyrir og hurðin hangir
enn á sínum stað. Steinar treysti
fólki fyrir verkefnum.
Það var alltaf gott að leita til
Steinars eftir aðstoð við ein-
hverjar reddingar og viðgerðir.
Bara ekki á föstudaginn langa.
Þann dag hélt hann heilagan alla
tíð og því gat ekkert haggað. Alla
aðra daga mátti treysta á liðsinni
hans, enda hafði hann algera
þekkingu á öllu sem sneri að
málmsmíðum og var fljótur að
finna lausnir.
Það er mikill söknuður að
Steinari, ljúfum félaga og fjöl-
skyldumanni. Manni með enda-
lausar hugmyndir og úthald og
elju til að fylgja þeim eftir.
Steinar Steinsson var maður,
eins og menn eiga að vera.
Björn Jakob Tryggvason.
Allt er í heiminum hverfult.
Líka hann tengdafaðir manns.
Það datt engum í hug fyrir rúm-
um tveimur vikum síðan að við
yrðum hér að kveðja hann í dag.
Hann var enn í fullu fjöri og átti
enn margt óunnið í sínum ný-
sköpunarverkefnum og hugðar-
efnum. Vann næstum fullan
vinnudag í kjallaranum, í bíl-
skúrnum eða við tölvuna að
hanna og smíða vélar og búnað
fyrir fiskeldi. Hafði rétt tíma til
að koma inn í hádegismat kl. 12
og kaffi kl. 15 til Diddu tengda-
mömmu minnar. En það er ekki
vegna starfsins sem ég helst
minnist hans heldur vegna
mannkosta hans og hversu góður
ættfaðir hann var. Fjölskyldan
var honum allt. Hann var alltaf
til staðar og hjálpaði til við alla
hluti, bæði í ráðleggingum og
líka beint við vinnu, t.d. þegar við
byggðum húsið okkar fyrir
mörgum árum síðan, þá teiknaði
hann allt lagnakerfið og var með
í að leggja það.
Hann gat bara allt. Það var
líka alltaf gaman að rökræða við
hann um hin ýmsu málefni, því
hann hafði mjög ákveðnar og
sterkar skoðanir á öllum málum,
ekki síst þjóðfélagsmálunum.
Það sem stendur samt hæst af
öllum hans kostum er hversu
yndislegur afi hann var fyrir öll
barnabörnin sín. Þau fengu að
sofa í Holtó, fengu 5* morgun-
mat, fóru í ferðir með afa og
ömmu, t.d. með Akraborginni
upp á Akranes, og margt fleira.
Setningin sem ég heyri enn óma í
fjarska er „Afi segðu mér sögu“
og börnin héngu á örmunum á
stólnum hans. Hann kunni ótal
ævintýri og sögur, sem börnin
svolgruðu í sig. Allt lifnaði við og
fékk mál, álfar og kynjatröll, vél-
ar í skipsrúmi, bílar á hraðbraut-
um eða loginn í arninum. Einnig
eru minnisstæðir hinir árlegu
viðburðir í Holtó eins og skötu-
veisla á Þorláksmessu, jóla-
hangikjöt á jóladag, þar sem allt-
af var dansað í kringum jólatréð
og jólasveinninn kom í heimsókn
með glaðning handa öllum börn-
unum. Svo kom þorraveisla á
Þorranum, þar sem aldnir sem
ungir tóku þátt í mikilli þorra-
keppni þar sem þorrakappi var
krýndur og afi hagræddi úrslit-
um eftir flóknum reglum og
óskiljanlegum refsistigum. Ég
kveð með söknuði og þakklæti
yndislegan tengdaföður.
Aníta.
Hvað dreymdi þig í nótt, afi?
Þetta var ávallt fyrsta spurning-
in sem afi fékk á morgnana frá
okkur barnabörnunum. Við viss-
um að okkar beið ævintýraleg
saga um prinsessur, riddara og
kastala, nú eða geimverur og
furðudýr úr dýpstu fylgsnum
regnskóganna eftir því hvernig
áheyrendahópurinn var saman
settur. Tilhlökkunin yfir sögunni
var mikil en fyrst þurfti að und-
irbúa morgunmatinn. Ekki var
hægt að segja sögur nema yfir 10
stjörnu morgunmat við litla eld-
húsborðið. Tíu stjörnu morgun-
matur samanstóð að sjálfsögðu
af tíu hráefnum sem öll þurftu að
fara í diskinn í réttri röð, afi sá
um röðina. Fyrst var það holli
morgunmaturinn, seríós og
kornflex. Já, við komumst ekki
hjá því að hafa smá hollt með.
Því næst komu Count Chocula,
Boo Berry, Trix, Lucky Charms
og kókópöffs. Þá var komið
myndarlegasta morgunmatar-
fjall á diskinn. Ofan á fjallið snjó-
aði svo hafragrjónum og kakó-
malti. Síðust kom mjólkin, sem
hellt var ofurvarlega umhverfis
fjallið mikla. Þá hófst sögustund-
in og ekki brást það að afa hafði
dreymt stórkostlegar sögur um
nóttina.
Afi hafði unun af því að segja
okkur sögur. Þegar hann og
amma voru á ferðalögum fengum
við alltaf bréf með löngum ferða-
sögum af ævintýrum þeirra.
Seinna meir las hann svo inn
sögur sínar á geisladiska og gaf
langafabörnum sínum í jólagjaf-
ir. Þar getum við alltaf hlustað á
hann og kannski skellt í einn og
einn 10 stjörnu morgunmat.
Annað sem við tengjum sterkt
við hann afa eru sunnudags-ís-
bíltúrar. Afi átti einstakan bíl
sem rataði og keyrði sjálfur í ís-
búðina. Við höfðum reyndar smá
áhyggjur þegar keyptur var nýr
bíll að nú væri út um ísferðirnar.
En afi sá við því, leyfði bílunum
að hittast svo sá gamli gat kennt
þeim nýja leiðina. Við gátum því
haldið áfram ferðum í ísbúðina
þar sem okkur var kennt að
panta sjeik með súkkulaði, kara-
mellu og jarðarberjabragði.
Frá því við munum eftir okkur
hafa afi og amma búið í Holta-
gerðinu. Þar voru höfuðstöðvar
fjölskyldunnar með öllum sínum
hefðum og veislum sem við
hlökkum alltaf til að taka þátt í.
Jólaboðin í Holtagerði voru stór-
fengleg og ekki brást það að ef
sungið var nógu hátt umhverfis
jólatréð þá birtist jólasveinn eða
tveir. Steinar afi stjórnaði þessu
af myndugleik og hringdi bjöll-
unni góðu þegar setjast átti að
kræsingunum. Skötuveislur í há-
deginu á Þorláksmessu hringdu
inn jólin fyrir okkur barnabörn-
in. Eftir veisluna vorum við
áfram hjá afa og ömmu að hjálpa
þeim að skreyta húsið og tréð. Á
bóndadag öttu ungir sem aldnir
kappi í þorrakeppninni. Verð-
launagripirnir voru ávallt heima-
smíðaðir og hannaðir af afa með
verkstjórn frá ömmu Diddu.
Við barnabörnin höfum notið
þess undanfarin ár að endurupp-
lifa barnæsku okkar í gegnum