Morgunblaðið - 26.06.2015, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JÚNÍ 2015
✝ Áslaug Sól-björt Jens-
dóttir fæddist á
Læk í Dýrafirði 23.
ágúst 1918. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 12.
júní 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Ásta Sól-
lilja Kristjánsd., f.
6.1. 1892, d. 28.1.
1936, frá Breiðadal
í Önundarf. og Jens Guðmundur
Jónss., f. 6.9. 1890 d. 15.12. 1976
frá Fjallaskaga, Dýraf. Systk.
Áslaugar: Jón Óskar, Jenna tví-
burasystir, Sigríður, Hilmar,
Kristján Svavar, Soffía Gróa og
Gunnbjörn. Áslaug giftist 15.5.
1941 Valdimari Kristinssyni,
skipstjóra og bónda, f. 4.1. 1904
að Núpi, Dýraf., d. 1.9. 2003.
Foreldrar hans voru Rakel Jón-
asd. frá Skúfsstöðum Hjaltadal
og Kristinn Guðlaugss. bóndi,
Núpi, frá Þröm í Garðsárdal.
Börn Áslaugar og Valdimars: 1)
Ásta, m. Hannes N. Magnúss., d.
1992. a) Guðrún Margrét, m.
Ingimar Ingas.: Stefanía Hanna
Pálsd., Nína Margrét, Helena
Ásta, b) Valdimar Kristinn, m.
Michaela Hannesson: Finja Mar-
ie; 2) Gunnhildur, fv. m. Halldór
Friðgeirss. a) Elín, fv. m. Jóhann
S. Sævarss.: Sævar Helgi, Gunn-
hildur Ólöf, b) Rakel, m. Arnar
Bjarnas.: Gréta, Halldór Egill,
Valdís Harpa; 7) Ólöf Guðný, m.
Björn Stefán Hallss.: a) Vera
Þórðard., m. Philip Harrison:
Mía Mist, b) Lára Þórðard. 8)
Sigríður Jónína, fv. m. Ólafur
Már Guðmundss.: a) Aðalheiður
Jóhanna, b) Hrafnhildur Ólöf, fv
m. Gunnlaugur Elsus.: Ólafur
Björn, Skarphéðinn Arnar,
Kristín Sigr. Kristmundsd., c)
Sigurður Már, d) Gunnar Már, e)
Kristófer Ingi Ingvarss.; 9) Vikt-
oría, m. Diðrik Eiríkss.: a) Kar-
ítas, m. Ólafur Hrafn Hösk-
uldss.: Höskuldur Hrafn, b)
Kristinn. Pétur Garðarss. dvaldi
hjá þeim hjónum á upvaxtar-
árum. Áslaug ólst upp í Litla-
Garði, Dýraf. Sautján ára gömul
tók hún við búsforráðum með
föður sínum, en móðir hennar
lést um aldur fram. Árið 1941
lauk hún námi við Húsmæðrask.
Ósk, Ísaf. Sama ár giftist hún
Valdimari og fluttist að Núpi.
Heimili þeirra var mannmargt
og mikið um gestakomur og
fundahöld er þau hjónin sinntu
ábyrgðarstörfum fyrir sam-
félagið. Áslaug sá um land-
símastöð fyrir Núpsskóla. Hún
var víðlesin, fylgdist með þjóð-
málum af þekkingu, var mikil
ræðumanneskja og tók þátt í
stjórnmálum og félagsmálum.
Hún var formaður Kvenfélags
Mýrarhrepps yfir 30 ár, sat í stj.
Samb. vestf. kvenna og var í
sóknarnefnd Núpskirkju. Hún
gaf út ljóða- og smásagnab.
Hvíslandi þytur í blænum, árið
2000. Hún ræktaði og nýtti jurt-
ir til matargerðar.
Jarðarför Áslaugar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 26.
júní 2015, kl. 15.
Áslaug Birna,
María Anna, Ellen
Elísabet, c) Auður,
m. Bharat Bhus-
han: Amar Logi,
Dhrev Þorvar, d)
Halldór Gunnar, m.
Ragnhildur Guð-
mundsd.: Ester
María, Kara Sól,
Mía Katrín, e)
Valdimar Geir, m.
Sigrún Baldursd.:
Hedi Sólbjört, Emil Kjartan; 3)
Rakel, m. Sigurður Björnss. a)
Áslaug Magnúsd., m. Gabriel
Levy: Gunnar Ágúst Thorodd-
sen, b) Sigurður Rúnar Magn-
úss., unnusta Regína Rist; 4)
Hólmfríður, m. Birgir Sigur-
jónss.: a) Guðrún Lilja, m. Há-
kon Valss.: Tanja Sif, Aðal-
heiður Fríða, Birgitta Sól, Sól-
björt Lilja, Valdimar Örn, b)
Soffía Sólveig, m. Arnar Marvin
Kristjánss.: Freyja Sif; 5) Krist-
inn, m. Guðrún Ína Ívarsd. a)
Þorbjörg Ása, m. Finnbogi Haf-
þórss.: Skarphéðinn, Hrafnhild-
ur, Egill, b) Valgerður Halla, m.
Njörður Sigurjónss.: Kristinn,
Hafliði, c) Áslaug Ína, samb.
Thomas Már Greger: Ína Kol-
brún, Dagbjört Laufey; 6) Jens-
ína, m. Georg V. Januss.: a)
Katrín, m Christian Elgaard:
Mathilda Ása, Regína, b) Guð-
mundur Reynir, m. Dagný Ósk
Halldórsd.: Halldór Vilberg,
Til elsku foreldra minna, Ás-
laugar Sólbjartar Jensdóttur sem
lést 12. Júní 2015 og Valdimars
Kristinssonar sem lést 1. septem-
ber 2003.
Þar var vorið sem vafði mig örmum
Þar var sólin er skein svo skært
Þar var tunglskinið bláa og bjarta
Þar var barnið sem svaf svo vært
Þar var friðurinn fjærri glaumnum
Þar var gáskinn í æskuhóp
Þar var barnslega trúin blíða
Þar var bernskunnar gleðihróp
Þar var sumarið sæluríkast
Þar var syngjandi æskufjöld
Þar var gleðin sem gleymist aldrei
Þar var gæfuríkt vonarkvöld
Þar var haustið svo hugljúft áður
Þar var hamingjan endalaus
Þar var veturinn voldugur mikill
Þar var vindurinn makalaus
Þar voru jólin og jesúbarnið
Þar var jólaljósið svo milt
Þar voru dásamlegir dagar
Þar var draumalandið fyllt
Þar var kærleikurinn kominn
Þar var kátína í bæ
Þar var vinarþel og vonin
Þar vöknuðu andans fræ
Þar sáum við líka sorgir
þær settu sitt mark á menn
Þar var ósvikið andans þrekið
þó er örið í hjartanu enn
Þar var verkurinn veginn og metinn
Þar var valin hiklaus leið
Þar var vegurinn áfram ekinn
Því okkar framtíðin beið
Nú horfi ég bljúg á hafið
himin og fjallahring
Að baki mér standa börnin
ég brosandi um þau syng
Þau veita mér von og gleði
með visku sem í þeim býr
Með léttu og ljúfu geði
lifnar þá dagur nýr
Í birtu frá bernskunnar dögum
sem ber ég í hjarta mér
skal í framtíðar fallegum sögum
fagnað að segja frá þér
(Höf. Hólmfríður Valdimarsdóttir)
Blessuð sé minning ástkærra
foreldra og tengdaforeldra.
Hólmfríður og Birgir.
Elskuleg tengdamóðir mín, Ás-
laug Sólbjört Jensdóttir á Núpi, er
látin á nítugasta og sjöunda ald-
ursári. Hún naut þeirrar gæfu að
halda fullri reisn allt til lokadag-
anna.
Mér er í fersku minni þegar ég
hitti tilvonandi tengdaforeldra
mína í fyrsta skipti. Það var á
hlaðinu á Núpi á fallegri sumar-
nótt í júní 1974. Ég, miðbæjar-
stúlkan úr Reykjavík, var heit-
bundin einkasyninum, svo ég var
kvíðin og mér fannst mikið í húfi
að koma vel fyrir. Ég hlaut að
verða mæld út hátt og lágt og met-
in vandlega af þeim hjónum og
átta mágkonum. Núpshjónunum,
sem þekkt voru fyrir gestrisni og
höfðingsskap, þótti ekki viðeig-
andi annað en að vera á fótum
þegar þennan óvenjulega gest bar
að garði um miðja nótt. Það er
skemmst frá því að segja að
áhyggjur mínar hurfu fljótt því sú
hlýja og það kærleiksríka viðmót,
sem mætti mér þar, vék öllum
áhyggjum til hliðar og í staðinn
fann ég að ég var velkomin í fjöl-
skylduna og aldrei hefur borið
skugga á samskipti mín við þenn-
an stóra og góða hóp.
Ása, eins og hún var kölluð, var
af þeirri kynslóð sem lagði grunn-
inn að velferð okkar, vann hörðum
höndum, hlífði sér hvergi og skil-
aði miklu. Tengdamóðir mín var
mjög mæt og merk kona, var
gædd óvenjugóðum gáfum og var
vel menntuð þrátt fyrir skamma
skólagöngu. Ása var mikil gæfu-
manneskja í einkalífinu. Hún átti
góðan mann, Valdimar Kristins-
son, skipstjóra og síðar bónda á
Núpi, og níu mannvænleg börn
sem öll hafa reynst foreldrum sín-
um vel. Núpsheimilið, sem Ása
hugsaði vel um, var myndarlegt
og notalegt menningarheimili sem
öllum þótti gaman að koma á. Þau
Ása og Valdi lögðu ríka áherslu á
að koma börnum sínum til mennta
og lögðu mikið á sig til að svo
mætti verða. Mikill gestagangur
var á heimilinu og jafnan mikið
spjallað, tekist á um pólitík,
heimsmálin, hlegið og sungið og
það voru góðar stundir þegar son-
urinn lék á harmonikku eða orgel
og allir sungu með. Dagarnir hafa
verið langir í sveitinni í dagsins
önn og mæddi mikið á húsmóður-
inni. Bæði hjónin höfðu valist til
ýmissa ábyrgðarstarfa í sveitarfé-
laginu og víðar. Hún var formaður
kvenfélagsins í sveitinni um árabil
og voru henni málefni kvenna á
Vestfjörðum mjög hugleikin og
sat hún marga fundi á þeim vett-
vangi. Hún mat það traust sem
henni var sýnt og lagði sig fram
um að rækja þessi störf af alúð og
festu. Ása hafði ákveðnar skoðanir
og varði þær gjarnan af mikilli
rökvísi hvort sem þær vörðuðu
málefni sveitarfélagsins, landsins
eða heimsmálin. Hún fylgdi sinni
sannfæringu en var jafnframt
reiðubúin að skipta um skoðun
væru henni færð gild rök. Ása
sinnti mjöltum kvölds og morgna
alla sína búskapartíð og eins var
hún með símstöðina á staðnum ár-
um saman. Hún var mikil félags-
málamanneskja, flugmælsk, hag-
yrðingur góður, flink
hannyrðakona og mikill jafnrétt-
issinni.
Síðustu árin dvaldi hún á
Hjúkrunarheimilinu Eir, eins og
bóndi hennar hafði líka gert.
Henni var mjög umhugað um að
vera vel til fara og fín um hárið og
sat hún hnarreist og virðuleg, fal-
leg gömul kona, í góða stólnum
sínum, þegar gesti bar að garði,
vel minnug og ræðin, þótt heyrn
og sjón væru farin að daprast.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir
góða og gefandi samfylgd og kveð
tengdamóður mína með virðingu
og þökk fyrir allar samverustund-
irnar sem hún veitti mér og fjöl-
skyldunni. Þær munu lifa í hjört-
um okkar um ókomna tíð.
Guðrún Ína
Ívarsdóttir.
Þegar komið er að kveðjustund
er eðlilegt að litið sé til baka og
horft yfir farinn veg. Liðin eru 43
ár frá því að ég hitti Ásu fyrst, en
svo var Áslaug tengdamóðir mín
oftast nefnd í fjölskyldu- og vina-
hópi. Fyrstu árin voru samveru-
stundirnar fáar og stuttar vegna
búsetu okkar Jennu erlendis og
þau Ása og Valdi vestur á fjörðum.
Strax fann ég fyrir væntumþykju
og umhyggju hennar fyrir fólkinu
sínu og sú upplifun átti bara eftir
að styrkjast. Alltaf var hún vakin
og sofin með hugann við börnin og
barnabörnin og sífellt að hugsa
um hvernig hún gæti orðið fólkinu
sínu að sem bestu liði. Ása kom frá
efnalitlu en bókelsku heimili. Hún
var alla tíð mjög hneigð að lestri
og var ótrúlega vel upplýst um
ólík málefni. Eru mér minnisstæð-
ar viðræður hennar við indverska
vini okkar um indverskt skáld og
undrun þeirra á þekkingu hennar
á skáldinu og verkum þess. Vakti
það aðdáun þeirra að svona full-
orðin kona, sem hafði alið allan
sinn aldur við bústörf og stóran
barnahóp norður við ystu höf, gat
hafa öðlast svo mikla þekkingu og
haft á hraðbergi, þeim kærar bók-
menntir, úr heimalandinu svo víðs
fjarri.
Minni Ásu var viðbrugðið og oft
var ég hissa þegar hún spurði upp
úr þurru, yfir kaffibollaspjalli eða í
símtali: „Hver er það sem situr
núna við hliðina á …“, svo kom
nafn einhvers af þingmönnunum,
„… ég hef ekki séð þennan fyrr?“
Tók hún ævinlega eftir því þegar
hún horfði á alþingisrásina að nú
var kominn varaþingmaður. Hún
fylgdist með þinginu og hafði
skoðanir bæði á þingmönnum og
málefnum. Oft vorum við ósam-
mála í pólitíkinni og tókum marg-
ar snerrur. Aldrei skyldi hún sitja
þegjandi undir því ef hallað var
orði á íslensku sveitirnar, þá var
sko minni að mæta. Undanfarin ár
hef ég oft hugsað með mér að Ása
hefði örugglega orðið einn af okk-
ar ofurbloggurum hefðu tímar
hennar og bloggsins fallið betur
saman.
Það var gaman að vera með
Ásu í bíl þegar ekið var um landið.
Sérstaklega eru mér vesturferð-
irnar minnisstæðar. Skipti engu
hvort ekið var um Djúpið eða
Barðaströndina, hún þekkti alla
firði og bæi og marga ábúendur.
Fræddi hún okkur um menn og
málefni í sveitunum og ekki síst ef
hægt var að tengja þangað sýslu-
mann, prest, svo maður tali nú
ekki um kaupfélagsstjóra. Þessar
stundir urðu til þess að þegar son-
ur okkar var að reyna að fá mig,
lítt tækniþenkjandi, til að kaupa
GPS-tæki í bílinn voru helstu rök-
in að „þetta væri eins og að hafa
ömmu í sveitinni í bílnum“. Svo
kom smáþögn og til að allt væri nú
rétt og græjunni ekki gert of hátt
undir höfði bætti hann við: „Það
eru náttúrlega ekki allar sögurnar
með.“ Það er mér ómetanlegt að
hafa haft tengdamóður mína með í
bílnum þegar við fórum vestur um
síðustu hvítasunnu, aðeins tveim-
ur vikum fyrir andlát hennar.
Já, Áslaug Sólbjört Jensdóttir
var stórbrotin kona, sérstaklega
vel gefinn og raungóð. Ég minnist
hennar með miklu þakklæti, hlýju
og væntumþykju og nú er það
okkar sem eftir lifum að halda á
lofti minningu hennar til afkom-
endanna.
Georg V.
Janusson.
Elsku amma okkar. Það er erf-
itt að hugsa til þess að þú sért búin
að kveðja okkur en við erum þakk-
látar fyrir að hafa fengið að hafa
þig hjá okkur eins lengi og raun
var. Þú bjóst yfir miklum fróðleik
og áttir alltaf til nóg af skemmti-
legum sögum um áhugavert fólk
sem þú hafðir kynnst á lífsleiðinni.
Þó að líkaminn hafi elst með tím-
anum var hugur þinn alltaf skarp-
ur og gast þú rakið ættir manna
betur en nokkur sem við þekktum.
Þú varst einstaklega fær í hönd-
unum og gast galdrað fram vett-
linga og sokka á augabragði. Við
munum minnast ófárra stunda þar
sem við sátum hjá þér í eldhúsinu
á Hofteigi eða Bústaðavegi, þú
varst alltaf nýbúin að baka eitt-
hvað ljúffengt og fórum við aldrei
frá þér nema saddar og sælar af
alls kyns gúmmelaði. Það var yf-
irleitt líflegt á heimilinu hjá þér og
var þar samkomustaður stórfjöl-
skyldunnar þar sem við rákumst
reglulega hvert á annað, spurðum
frétta og sáum nýjar myndir af
frændum okkar og frænkum.
Seinna meir áttum við margar
hlýjar stundir með þér á Eir þar
sem við ræddum allt frá fyrstu
kynnum ykkar afa til samfélags-
mála og bókmennta. Þínar skoð-
anir byggðust ávallt á réttsýni og
samhug með öðru fólki. Við minn-
umst þín með miklu stolti og þú
munt alltaf vera okkur sterk kven-
fyrirmynd. Ein af þessum flottu
konum sem geta allt!
Vera og Lára
Þórðardætur.
Í síðasta skiptið sem ég talaði
við elsku Ásu ömmu mína sagði
hún við mig að hún hefði ákveðið
að lifa lífinu lifandi. Það er mjög
lýsandi fyrir ömmu. Ég hringdi
reglulega í hana þar sem ég bý er-
lendis og við heyrðumst síðast 5.
júní. Amma var alltaf jákvæð, glöð
og góð. Hún var nýkomin frá Núpi
þar sem hún hafði verið yfir hvíta-
sunnuna. Um morguninn hafði
hún tekið þátt í Kvennahlaupi Eir-
ar og sagði hún mér að yndisleg
dama sem starfaði á Eir hefði ýtt
sér áfram í hjólastól. Amma hafði
alltaf góða hluti að segja um alla.
Hún var full af orku, ávallt glað-
lynd og jákvæð. Það var svo gam-
an og gefandi að tala við hana og
mun ég sakna þess mikið.
Ég held að allir í kringum mig
hafi heyrt mig tala um ömmu,
enda er ég mjög stolt af því að
vera barnabarn hennar. Að verða
96 ára tvíburi, níu barna móðir,
eiga 25 barnabörn, yfir 40 barna-
barnabörn og yfir 20 tengdabörn
og tengdabarnabörn er mikið af-
rek. Á hverju ári bætist í hópinn
og mér þykir vænt um hvað við er-
um öll góðir vinir. Amma og afi
kenndu okkur það. Þau kenndu
okkur að bera virðingu fyrir okkur
sjálfum og öðrum, vera dugleg,
góð og gjafmild.
Amma og afi voru miklar fyr-
irmyndir, þau voru höfðingjar
heim að sækja og ég naut þess að
hlusta á sögurnar þeirra úr æsku.
Amma sagði mér að einu sinni
hefði hún stolist úr Húsmæðra-
skólanum til þess að hitta afa um
miðja nótt. Hún ljómaði þegar hún
talaði um hann. Eins og hún sagði
sjálf hafði hún verið ástfangin af
honum frá því að hún var táning-
ur. Þegar afi var fluttur á Eir fór
hún til hans á hverjum degi. Þau
kysstust alltaf og héldust í hend-
ur. Ég sá þá að ást getur varað að
eilífu.
Eftir að amma og afi fluttu suð-
ur bjuggum við fjölskyldan við
hliðina á þeim á Hofteignum og
þegar ég var í háskóla bjó ég hjá
ömmu í nokkra mánuði. Hún bak-
aði bestu skonsur og brauðbollur í
heimi. Við hlógum mikið og það
var yndislegt að búa með henni en
einnig mikil ró og næði að koma
heim til hennar eftir langa skóla-
daga og spjalla við hana um lífið
og tilveruna. Við spjölluðum í
marga klukkutíma og ég þroskað-
ist mikið á því að tala við hana.
Hún var víðlesin, full af visku og
orti falleg ljóð.
Amma og afi sinntu störfum
sínum í sveitinni í Dýrafirði af
miklum metnaði. Þau lögðu
áherslu á að skapa betra samfélag
og voru gjafmildir gestgjafar. Þau
kenndu okkur að hugsa vel um
alla í kringum okkur, um sam-
félagið sem við búum í, náttúruna
og umhverfið.
Ása amma hugsaði alltaf vel um
alla í fjölskyldunni. Hún hafði
mikinn áhuga á því hvað við vor-
um að fást við og fylgdist með við-
fangsefnum okkar allra. Hún
mundi nöfnin okkar fram á síðasta
dag og nöfn allra í tengdafjöl-
skyldum okkar. Hún var með
besta minni sem ég hef vitað um
og var mjög ættfróð.
Elsku amma mín, takk fyrir allt
sem þú hefur kennt okkur. Takk
fyrir að vera besta fyrirmynd sem
við hefðum getað óskað okkur og
takk fyrir að minna okkur á að lifa
lífinu lifandi.
Við mamma, pabbi, Kristinn,
Óli og Höskuldur Hrafn söknum
þín og erum þakklát fyrir allar fal-
legu minningarnar sem við eigum
um þig og afa.
Þín
Katý (Karítas Diðriksdóttir).
Ljós, léttur hlátur, gleði, styrk-
ur og þrautseigja. Þetta er það
sem ég hugsa þegar ég sé fyrir
mér ömmu mína Áslaugu Sól-
björtu Jensdóttur. Sólbjört, já
hún bar nafn með rentu, björt eins
og sólin. Faðmurinn var alltaf op-
inn til að knúsa börn og barnabörn
og hún mataði og þvoði marga litla
fallega munna og hendur. Amma
mín var íslensk kjarnakona, góð-
um dyggðum prýdd. Hún stýrði
ásamt afa mínum stóru búi á Núpi
í Dýrafirði, eignaðist 9 börn,
barna- og barnabarnabörn sem
eru nú á 7. tuginn. Hún rak sím-
stöð, eldaði ofan í oft á 3. tug
manns kvölds og morgna. Í sveit-
inni var alltaf gestagangur því hún
var tilbúin að taka með hlýju
hjarta á móti góðum gestum frá
öllum landsins hornum. Þeir ýmist
litu inn af þjóðveginum eða komu
til að hitta þau afa. Heimilið var
allsnægtaheimili, þó ekki væru
fjárráðin mikil. Amma mín var í
forystu í kvenfélaginu, rak sím-
stöð til langs tíma, var skáldkona
og eftir hana liggur fjöldi ljóða og
smásagna. Mörg ljóðin voru samin
til að fagna mikilvægum uppá-
komum afkomendanna eins og
brúðkaupum, skírnum og stóraf-
mælum. Hún umvafði fólkið sitt
ást og hlýju. Ég kveð ömmu mína
með sorg í hjarta en gleði yfir
þeirri fallegu fyrirmynd sem hún
hefur gefið okkur hinum til að
fylgja og tilhugsuninni um að þau
afi sitji núna saman á grænni
grund og haldi áfram að rækta
garðinn sinn og jörðina og allt og
alla í kringum sig.
Fögur er foldin
heiður er Guðs himinn
indæl pílagríms ævigöng.
Fram, fram um víða
veröld og gistum
í Paradís með sigursöng.
(M. Joch.)
Elín Halldórsdóttir.
Nú hefur móðuramma mín
yndislega kvatt okkur. Hún var
síðasta Laugan sem kvaddi okkur
í ömmuhópi okkar hjóna, en Frú
Lauga, verslunin okkar, dregur
meðal annars nafn sitt af ömmum
okkar, því þrjár af fjórum höfðu
-laug í nöfnum sínum, amma var
þó alltaf kölluð Ása. Áslaug amma
kvaddi okkur 12. júní sl. Hún hefði
orðið 97 ára í ágúst og voru þær
tvíburasystur, amma og Jenna
Jensdóttir, elstu þálifandi tvíbur-
ar landsins meðan amma lifði. „Til
að lifa lengi, er nauðsynlegt að lifa
rólega,“ sagði Ciceró og amma
varð langlíf eins og afi, ekki að
undra, því mestallt líf sitt bjuggu
þau í fallegu íslensku sveitinni
vestur á Núpi í Dýrafirði, í tærri
náttúrunni, í kyrrðinni og frið-
sældinni og í beinni tengingu við
lífskraftinn sem í náttúrunni býr.
Amma giftist ung afa, Valdimari
Kristinssyni frá Núpi í Dýrafirði,
bónda, útgerðarmanni og oddvita.
Hann var 15 árum eldri en hún og
ást þeirra falleg og hjartnæm og
blómstruðu þau saman svo að
hunang draup og gleði og fegurð
geislaði af hverju þeirra verki.
Þau áttu níu börn, ráku stórt
heimili af myndarskap og voru
þau bæði virk í sinni sveit í félags-
og framfaramálum. Eftir ömmu
liggja fögur ljóð og annað ritað
efni, enda var hún orðhög mjög,
en Halldór Ármann Sigurðsson
lýsti ömmu svo í afmælisgrein til-
einkaðri afa níræðum, að ekki
væri hún aðeins bráðfalleg, harð-
dugleg og stórgáfuð heldur einnig
svo orðhög að móðgun væri að
kalla hana hagyrðing.
Mínar minningar um ömmu eru
hlýjar og fallegar og þær frá því
að ég var barn eru skýrastar. Þeg-
ar amma stóð á hlaðinu í sveitinni
og kallaði á okkur inn að borða og
við hentumst yfir hæðir, stokka,
steina og þúfur til að fá góða mat-
inn hennar. Þegar ég leiddi hana
upp þröngan viðarstigann í gamla
bæjarhúsinu heima á Núpi, sem
marraði í við hvert þrep, þetta
marr er greypt í minni mitt og er
nátengt minningunni um fegurð
og notalegheit þessa gamla húss,
sem síðar eyðilagðist í snjóflóði,
þegar allir voru fluttir í burtu,
blessunarlega, sem kom ekki á
óvart því blessun hefur alltaf fylgt
þessari fjölskyldu. Þegar ég lá í
rúminu inni í barnaherbergi á
Núpi, nývöknuð og sólin skein
skær inn í gegnum gardínurnar og
flugurnar suðuðu í kór í heitum
glugganum, ævinlega margar, og
ég horfði á myndina á veggnum af
Áslaug Sólbjört
Jensdóttir