Dagblaðið Vísir - DV - 15.12.2010, Síða 30

30 | Viðtal 15. desember 2010 Miðvikudagur
É
g gerði mér grein fyrir að ég væri þung-
lyndur þegar ég var við það að drukkna
í höfninni. Ég óð út í þangað til sjórinn
náði mér upp að öxlum og ætlaði að vera
þar uns ég drukknaði. Ég get ekki lýst því sem gerð-
ist nema á þann veg að það var líkt og það opn-
uðust einhverjar dyr og ég rambaði upp úr og
leitaði mér hjálpar,“ segir tónlistarmaðurinn Jón
Víkingsson á Akureyri, líklega betur þekktur sem
kántríkóngurinn Johnny King. Jón hefur um árabil
barist við þunglyndi. Erfiðar minningar og ömur-
leg lífsreynsla úr æsku hafa markað hann og það
er ekki fyrr en í dag, þegar hann er að nálgast sex-
tugt, sem hann finnur kjark og þor til að takast á
við fortíðina. Hann hefur gert fleiri en eina tilraun
til að svipta sig lífi en segir almættið ekki vilja sig.
„Kannski hef ég einhverju hlutverki að gegna og ég
held að ég sé að átta mig á því hvað það er.“
Sorg í litlum manni
Jón fæddist á Húsavík en bjó fyrstu árin í Gríms-
ey. Hann segir ástandið í eynni hafa verið erfitt á
þessum árum. Mikið var um drykkju og ofbeldi og
hann hafi varla tölu á þeim slagsmálum sem hann
varð vitni að. „Eini leikfélaginn minn úr Grímsey
var stúlka og við lékum okkur í dúkkuleik og öðru.
Annars átti ég enga leikfélaga nema þrjá ímyndaða
vini.
Þegar ég var þriggja ára varð ég fyrir alvarlegri
lífsreynslu sem settist ofboðslega djúpt í barns-
sálina, þótt ég sé bara að gera mér grein fyrir því
fyrst í dag. Þá var minn besti vinur og leikfélagi lítill
hænuungi. Einn daginn sit ég með hann á mold-
argólfinu þegar pabbi kemur inn. Ég held á ung-
anum en var svo lítill að ég gerði mér ekki grein
fyrir að ég mætti ekki halda svona fast utan um
hálsinn á honum. Þegar pabbi rekur inn andlitið
og spyr hvað ég sé að gera segi ég að ég sé að reyna
að láta vin minn standa. Unginn var dauður. Ég
hafði kyrkt hann. Pabbi sagði að unginn væri far-
inn til Guðs en það var í fyrsta skipti sem ég heyrði
um Guð. Þessu atviki fylgdi ofboðslega mikil sorg
í þessum litla manni. Ég gerðist mjög einrænn og
vildi ekki vera nálægt neinum.“
Þráði hrós frá pabba
Fjölskylda Jóns flutti til Húsavíkur þar sem hann
óx úr grasi. Hann æfði íþróttir af kappi þar til hann
náði tvítugu. „Þá steinhætti ég og snéri mér alfarið
að tónlistinni. Ég hafði alist upp í tónlist en pabbi
spilaði alltaf á harmonikkuna þegar hann kom inn
eftir að hafa gefið skepnunum. Hann hafði ekki
mikla trú á kántrítónlistinni. Honum fannst þetta
bull, skrípaleikur og hálfvitaháttur. Ég leitaði alltaf
eftir viðurkenningu hans en honum fannst tónlist-
in mín glötuð og lét mig vita af því og það festist
í hausnum á mér. Draumurinn var að geta skellt
plötunni minni fyrir framan hann svo hann gæti
séð svart á hvítu að ég væri eitthvað en sá draum-
ur rættist aldrei því pabbi lést tveimur dögum áður
en platan kom út,“ segir Jón og bætir við að vissu-
lega hafi hann oft fengið hrós í gegnum tíðina. „Ég
hef fengið yndisleg og ómetanleg hrós í gegnum
ævina en aldrei frá þeim sem ég þráði mest að fá
hrós frá.“
Ástin getur verið hættuleg
Jón segir föður sinn hafa verið drykkjumann og of-
beldisfullan með víni. Hann hafi þó verið yndis-
legur maður þegar Bakkus hafði ekki yfirhöndina.
„Það fyrsta sem ég geri þegar ég renni inn í Húsa-
vík er ávallt að aka beinustu leið upp í kirkjugarð
og fara að leiði hans og bróður míns, sem ég missti
þegar ég var tólf ára. Ég sest niður og spjalla og bið
þá um að leiða mig á rétta braut. Ég er ekki frá því
að þeir heyri stundum í mér.
Það var hryllilega erfitt að missa pabba án þess
að vera búinn að gera upp fortíðina. Pabbi hafði
ástæður til að vera eins og hann var. Hann missti
lífslöngunina um tvítugt þegar kærastan hans lést
í fanginu á honum. Þá byrjaði hans drykkja. Hann
var líka bitur því móðir hans hafði skilið hann eftir
fjögurra ára og grátandi og stungið af til Færeyja.
Það eru ástæður fyrir því að fólk er biturt. Hann
ásakaði drottin alla ævi. Ástin getur verið hættu-
leg. Ef maður missir þann sem maður elskar missir
maður stóran hluta af sjálfum sér. Pabbi tók aldrei
þátt í veislum eða hátíðum og hann var aldrei með
okkur á jólunum né þegar ég var fermdur. Hann
vildi frekar vera einn með skepnunum sínum en
okkur fjölskyldunni. Síðustu árin var hann hætt-
ur að drekka og þá fékk ég að eiga pabba eins og
pabbar eiga að vera,“ segir Jón og bætir við að hon-
um hafi tekist að fyrirgefa föður sínum eftir dauða
hans.
„Mín mestu mistök voru að gefa honum aldrei
tækifæri. Síðustu árin gátum við setið og spjallað
saman og ef ég hefði haft þann þroska sem ég hef í
dag hefði ég átt að ræða málin við hann til að geta
afgreitt fortíðina. En ég gerði það ekki og við misst-
um hann. Maður veit ekki hvað maður á fyrr en
maður missir. Ég hafði setið í dómarasæti öll þessi
ár. Í stað þess að hjálpa honum var einfaldara að
afgreiða hann sem klikkaðan og bilaðan. Það er
hægt að segja hitt og þetta um fólk en það er alltaf
einhver ástæða fyrir hlutunum.“
Sjálfsvíg ekki rétta leiðin
Jón á börn og barnabörn, sem hann er í litlu sam-
bandi við, og aldraða móður í Keflavík. „Þunglynd-
ið veldur því að maður dæmir sjálfan sig úr leik.
Telur að fólkið manns sé betur komið án manns,“
segir hann dapur í bragði en bætir við að börn-
in hans séu yndislegt fólk sem honum þyki mjög
vænt um.
„Ég opnaði loksins augun fyrir heimsku minni.
Ég hafði aldrei hugsað um hvað yrði um fólkið mitt
ef ég svipti mig lífi. Ég á aldraða móður og ég er
uppáhaldið hennar. Ég hugsaði ekkert hvað yrði
um hana ef ég færi. Sjálfsvíg er ekki rétta leiðin.
Rétta leiðin er að viðurkenna veikleikana og teygja
sig eftir hjálpinni. Þá eru ótrúleg kraftaverk sem
gerast. Ég er smám saman að opna augun fyrir
verðmætum lífsins og þau eru gífurleg og það sem
er verðmætast er fjölskyldan. Þú getur endurnýjað
húskofa eða bíldruslu en hvernig ætlarðu að end-
urnýja fjölskylduna?
Ég er ekki sáttur við að vera svona einn en mér
hefur ekki gengið vel í kvennamálunum. Ég er
vandlátari en andskotinn og á líka erfitt með að
treysta, sérstaklega blessuðum konunum,“ segir
Jón og bætir við að honum blöskri val sumra
kvenna á mönnum. „Já, mér blöskrar að menn
sem lúskra á konunum sínum og koma fram við
þær eins og druslur skuli eiga konur á meðan
nördar eins og ég, sem eiga fullt af kærleik að gefa,
Tónlistarmaðurinn
Jón Víkingsson er
líklega betur þekktur
sem kántríkóngur-
inn Johnny King.
Jón hefur barist við
þunglyndi um árabil
og hefur gert nokkrar
tilraunir til að svipta
sig lífi. Nú þegar hann
er að nálgast sextugt
hefur hann ákveðið
að takast á við for-
tíðina og sættast við
menn og málefni. Jón
viðurkennir að vera
einmana og langar
ekkert frekar en að
finna sér góða konu.
Sjálfsvíg
ekki
rétta
leiðin
„Ég gerði
sömu
mistökin og aðrir
og tók konunum
í lífi mínu sem
sjálfsögðum hlut.
Ég hef meira að
segja lagt hend-
ur á konur.
„Ég lofaði mömmu að svipta
mig ekki lífi á meðan hún
lifir og ég stend við það. Hvað ger-
ist þegar hún er farin veit ég ekki.
Johnny King
Jón Víkings
segir karakterinn
Johnny King ekki
hafa gert sér neitt
gott. Mynd heiða.iS
hefur ekkert að fela Jón segist
loksins hafa fundið kjark og þor til
að takast á við fortíðina. Mynd heiða.iS