Dagblaðið Vísir - DV - 17.12.2010, Qupperneq 32

32 | Viðtal 17.–19. desember 2010 Helgarblað
É
g verð að koma fyrir sem heiðarlegur
og notalegur maður. Það ræður eng-
inn skemmtikraft sem honum er illa
við,“ segir Örn Árnason leikari. Við
hittumst á Hótel Holti til þess að ræða
saman um lífið og tilveruna. Hann kemur tíu
mínútum of seint og afsakar sig með því að
hann hafi ekki fundið stæði. „Ég þarf að hafa
gott pláss því ég er ekki svo góður í að leggja,“
segir hann glettinn um leið og hann fær sér
sæti í brúna leðursófanum.
Örn er einn ástsælasti leikari þjóðarinnar.
Í 25 ár hefur hann kafað ofan í þjóðarsálina á
hverju laugardagskvöldi með félögum sínum
í Spaugstofunni. Hann á þó erfitt með að líta
á sjálfan sig sem listamann, segist bara vera
verkamaður sem klári sín verkefni og reyni að
gera það með sóma. Hann sé maður fólksins.
Núna kemur hann til dyranna eins og hann
er klæddur, í sportlegum svörtum jakka, app-
elsínugulum bol og gallabuxum, einfaldur og
einlægur. Stundum hress og stundum dapur.
Eins og við öll.
Vill vera í framlínunni
Hann er ekki fastráðinn neins staðar og er að
grautast í hinum og þessum verkefnum. Hon-
um þykir það ágætt því þá verður hann alla-
vega var við eftirspurnina. „Ég er ekki látinn í
verkefni heldur er ég beðinn um það, af því að
einhver vill fá mig í það og það er þægileg til-
finning. Það er gott að vita að ég sé enn eftir-
sóttur. Þegar ég er ekki fastráðinn get ég líka
hafnað tilboðum og geri það stundum. Þótt ég
reyni alltaf að taka öll verkefni sem ég fæ ef ég
mögulega get.“
Þá skiptir engu hvort verkefnin eru spenn-
andi eða óspennandi. Hann hefur hvort eð er
oft leikið leiðinleg hlutverk. „Ég var fastráðinn í
fjöldamörg ár í Þjóðleikhúsinu. Sem fastráðinn
starfsmaður var ég settur í alls konar verkefni.
Stundum fékk ég mjög skemmtileg verkefni og
stundum ekki. Stundum var ég á kantinum í
smárullu og kórsöng. Það er ekkert gaman. Ég
vil vera í framlínunni.“
Erfiðara að fá fólk til að hlæja
Stundum er brjálað að gera og stundum
minna. „Í fyrra var lítið að gera og þá var ég
nánast launalaus frá júní og fram í október.
Þá þurfti ég að tala við bankann og senda af-
komuviðvörun. Nei, nei, ég segi svona,“ segir
hann og hlær. „Konan mín er kennari. Hún er
stóreignakona,“ segir hann og hlær enn. „Nei,
ég reyni að leggja fyrir á veturna svo ég eigi smá
sjóð á sumrin sem við getum lifað á.“
Oftar en ekki fer hann þó með gaman-
mál. „Einhverra hluta vegna hefur það hlutast
þannig að flest hlutverkin sem ég leik eru frekar
grunnhyggin,“ segir hann og hlær. „Ég er meira
í gamanleikjum og farsa en það eru vandmeð-
farin hlutverk. Ég er maður fólksins. Ég vil vera
fyrir fólkið. Búa til afþreyingu fyrir fólkið. Láta
því líða vel. Það finnst mér gott. Þótt mín verk
kafi ekki djúpt í vitsmunabrunninn er ekki
sama hvernig þau eru gerð. Reyndar held ég að
það sé meiri vandi að vera gamanleikari og fá
fólk til að hlæja. Þá færðu viðbrögðin líka sam-
stundis og veist það strax hvort atriðið heppn-
aðist eða ekki. Stundum klúðrast það. Enginn
er svo fullkominn að hann geti gert þetta óað-
finnanlega.“
Fær að heyra að hann sé lélegur
Slæmir dómar eru hluti af prógramminu. Síð-
ast fékk Örn slæman dóm um daginn. Eftir að
hann var kynnir á jólatónleikum Björgvins. „Þá
skrifaði einhver að þetta hefðu verið fínir tón-
leikar en eitt hefði mátt missa sín, Örn Árna.
Ég tók það ekkert nærri mér. Stundum verð ég
samt súr yfir því að menn sjái ekki það sama
og ég. Krítík er líka vandmeðfarin. Stundum
er hún óvægin og jafnvel ómakleg. Og ég verð
svekktur ef það er verið að hamast á mér. Samt
veit ég það líka að það mun aldrei öllum líka
við mig á sviðinu, hvorki gagnrýnendum né
öðrum áhorfendum.
Fólk hefur oft komið upp að mér og sagt
að því þyki ég ekkert skemmtilegur leikari.
Kannski fæ ég að heyra það því ég er í skemmt-
anabransanum og hitti fólk oft í annarlegu
ástandi. Þá er eins og munnræpan fái greið-
ari aðgang út en ella. Fólk myndi kannski ekki
segja þetta að degi til. En þar sem ég er sjálfur
nánast bindindismaður man ég þetta þegar ég
kem heim.“
Afþreying er iðnaður
Áreitið er mest á skemmtistöðunum. „Á dag-
inn er það öðruvísi. Þá felst það aðallega í því
að fólk segist sjá eftir Spaugstofunni á RÚV og
aðrir segjast þakklátir fyrir að sjá okkur á Stöð
2. En áreitið er ekkert til trafala. Fyrst þegar ég
var að lenda í þessu fannst mér það skrýtið og
þá stuðaði það mig. Núna er þetta bara hluti af
mínu lífi og ekkert sem ég ræð ekki við. Þetta er
Örn Árnason hefur
fylgt föður sínum í langri
og strangri þrautagöngu
hans í átt að bata af
þunglyndinu. Nýlega sótti
Örn hann norður í land og
fylgdi honum á geðdeild.
Hann segist ekki verða
hissa sæki sjúkdómurinn
einhvern tímann á hann
sjálfan en hingað til
hefur hann sloppið þótt
depurðin sæki stundum
á hann, líkt og alla aðra.
Í viðtali við Ingibjörgu
Dögg Kjartansdóttur
segist hann vera einfaldur
maður, svolítil Pollýanna
og verkamaður en ekki
listamaður. Hann segist
halda að hann sé ást-
fanginn en að ekkert
hjónaband sé eilíf sæla.
Hann segir líka að hann
sakni Randvers, en hann
hafi þurft að velja á milli
þess að ganga út eða sjá
fyrir fjölskyldunni.
„Mér fannst
erfitt að
fylgja pabba
á geðdeild“
„Ég held að ég sé ást-
fanginn. Það segja allir
að ástin þróist frá því að vera
eldheit ást yfir í tryggðarást.
Með Pálma á góðri stund Pálmi Gestsson stendur vaktina með Erni alla laugardaga á Stöð 2. MYND SIGTRYGGUR ARI