Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.2012, Blaðsíða 13

Fréttir 13Helgarblað 18.–20. maí 2012
Þ
etta er skóli fyrir þroskaheft
börn en þrátt fyrir það þá fá
þau ekki inngöngu,“ segir
Ásta Kristrún Ólafsdóttir sem
á 13 ára son sem gengur í Kletta-
skóla. Ásta tilheyrir hópi sem hef-
ur verið í forsvari fyrir þá foreldra
sem hafa barist fyrir því að inn-
tökuskilyrðunum verði breytt og til-
heyrir starfshópi um sérskóla. Þau
hafa bent á að með því að útiloka
hóp þroskaheftra frá eina sérskóla
landsins, sé verið að brjóta grunn-
skólalög, ákvæði í stjórnarskrá og
mannréttindasáttmála Sameinuðu
þjóðanna. Sonur hennar hefur ver-
ið í skólanum alla sína skólagöngu.
„Ef hann myndi sækja um í dag þá
myndi hann ekki fá inngöngu,“ seg-
ir hún og tekur fram að það eigi að
vera val foreldranna hvort börnin
gangi í almennan skóla eða fari í
sérskóla. Það sem henti einu barni
henti kannski alls ekki öðru, og
fyrst og fremst vilja þau að börnin
hafi tækifæri til þess að eiga samfé-
lag við jafningja. „Minn strákur var
greindur með væga þroskaröskun
og er búinn að vera í Klettaskóla síð-
an hann var 6 ára og blómstrar þar.
Hann er skotinn í stelpu og stelpan
er skotin í honum á móti. Það væri
ekki þannig ef hann væri í Vestur-
bæjarskóla,“ segir hún og segir það
vera lýsandi dæmi sem segi meira
en mörg orð.
Starfshópur um sérskóla hefur
síðan inntökuskilyrðunum var
breytt reynt að vekja athygli á mál-
efninu sem hún segir hafa ríkt þögg-
un um. Ásta segir þau almennt finna
fyrir miklum stuðningi þó að það
séu einhverjir sem séu hræddir við
að verða dæmdir sem aðskilnaðar-
sinnar sýni þeir málefninu stuðn-
ing. Á næstu dögum ætlar hópurinn
að senda frá sér stuðningsyfirlýs-
ingu og vill Ásta koma því á fram-
færi að stjórn foreldrafélags Kletta-
skóla styðji Inga og fjölskyldu hans
heilshugar svo og ýmis samtök og
einstaklingar eins og Umsjónarfélag
einhverfra, Félag áhugafólks um
Downs-heilkennið, Dagmar Mar-
grét Ericsdóttir, framkvæmdarstjóri
The Golden Hat Foundation, og
Margrét Pála Ólafsdóttir, fræðslu-
stjóri Hjallamiðstöðvarinnar.
Samfélag við jafningja„Hann er skotinn í
stelpu og stelpan er
skotin í honum á móti. Það
væri ekki þannig ef hann
væri í Vesturbæjarskóla.
Vilja hafa val Ásta Kristrún Ólafsdóttir
tilheyrir starfshópi um sérskóla.
„Hann er bara einn“
n Kæra synjun um inngöngu í Klettaskóla n Er út undan í almenna skólakerfinu n Ekki nógu þroskahamlaður til að fara í skóla fyrir þroskahamlaða
og okkar fái ekki að upplifa sig á jafn-
ingjagrundvelli,“ segir hann.
Líður illa í þessu umhverfi
Þeir sem hafa talað fyrir því að
þroskahömluð börn séu í almenna
skólakerfinu hafa bent á að algjör
jöfnuður eigi að ríkja og að fötluð
börn eigi ekki að vera sér. Þetta segja
foreldrar Inga ekki vera réttláta hugs-
un. „Þetta er voða falleg hugsun og
allt það. Þetta er bara svo ofboðslega
einstaklingsmiðað, okkar barni líður
rosalega illa í þessu umhverfi í dag. Af
því að einhver úti í bæ segir að þetta
sé svo fallegt konsept og að allir eigi
að vera vinir í skóginum og svona.
Þetta lítur vel út á blaði en stað-
reyndin er sú að þó að allir séu góð-
ir við þau í skólanum upplifa þau sig
ein. Þau eru ekki jöfn hinum krökk-
unum og það er bara svo margt sem
þessir krakkar geta ekki gert og geta
ekki fylgt eftir,“ segir Ágúst og María
tekur fram að auðvitað eigi þetta þó
fyrst og fremst að vera val. „Þetta
gengur fyrir suma og ef öllum líður
vel með það þá er það í lagi. Og það
er gott fyrir krakka að þau viti og geri
sér grein fyrir því að það séu fatlaðir
einstaklingar til,“ segir hún. „Krakkar
eru bara svo miskunnarlausir á viss-
um aldri, hvort sem þau ætla sér eða
ekki,“ segir hann.
Faðir Inga segist stundum upplifa
að það sé eins og hann sé að gera eitt-
hvað á hlut barnsins með því að reyna
að koma honum að í sérskóla, út frá
því hvernig talað er um að allir eigi
að vera jafnir. „Ég upplifi mig núna
í þessu ferli eins og ég sé vondur við
barnið mitt, að ég vilji taka barnið mitt
og loka það inni á einhverri stofnun.
Maður reynir alltaf að gera sitt besta
gagnvart börnunum sínum og mér
myndi ekki detta til hugar að sækja
um í Klettaskóla eða sérskóla væri það
ekki barninu mínu fyrir bestu.“
Glaðværðin minnkar
Mikill munur er á Inga þegar hann
er í kringum önnur fötluð börn að
sögn foreldra hans. Hann sé glaðari
og upplifi sig sem jafningja. „Þegar
hann er innan um önnur fötluð börn
þá blómstrar hann,“ segir móðir hans.
„Hann er í félagsmiðstöð fyrir fatlaða
einu sinni í viku og maður tekur eftir
því að hann er svo ánægður að sjá vini
sína og það sem skiptir mestu máli;
þeir eru líka ánægðir að sjá hann. Það
er gagnkvæmt,“ segir hún. „Hann er
alltaf voða glaður að hitta alla og knús-
ar fólk en þarna með þessum börnum
fær hann á móti. Þá upplifir hann það
svo sterkt að hann er ekki einn. Þarna
er hann jafn hinum. Það er eins þegar
hann fer í sumarbúðir fyrir fötluð börn
í tvær vikur á sumrin og þegar hann
kemur til baka þá er hann annað barn,
hann er svo glaður.“ Inga lýsa þau sem
glaðbeittum og fjörugum en þau finna
fyrir að gleðin er að minnka hjá hon-
um. „Hann er svo mikill gullmoli og
bræðir alla. Síðan byrjar maður að sjá
þennan aðalstyrkleika hans trappast
niður og kannski hverfa og hvað þá?“
segir faðir hans.
Vill vera eins og hinir
Þau segjast finna fyrir því að Ingi
sé farinn að upplifa sig sem eitt-
hvað síðri en bekkjarsystkini hans.
Það sé oft sem hann fái ekki að
gera sömu hluti og þau sem hann
þó vilji. „Hann er til dæmis farinn
að heimta að fá að taka sömu próf
og þau, eitthvað sem hann ræður
ekki við en hann vill fá að gera það
sama og þau,“ segir María og bætir
við: „Er það ekki í eðli okkar að vilja
vera eins og hinir? Það var til dæmis
hjólaferð í skólanum um daginn og
hann er ekki með nógu gott jafnvægi
til þess að geta hjólað og ræður þess
vegna ekki við það. Þá fann hann
fyrir því að hann var eitthvað öðru-
vísi og skildi þetta ekki alveg, það
fóru kannski ekki öll börnin með
en flest og honum fannst þetta leið-
inlegt því þarna varð hann út und-
an.“ Móðir hans tekur fram að svona
dæmum fari sífellt fjölgandi eftir því
sem hann eldist. Hann sé þó ekki
beint lagður í einelti en þó kannski
á einhver hátt útilokaður. „Það eru
byrjuð að koma upp tilvik þar sem
krakkar vilja ekki vera með honum
í hópum. Það er kannski ekki beint
einelti og ekki sagt við hann beint
en svona krakkarnir kannski reyna
sneiða hjá því,“ segir Ágúst.
Eignast ekki alvöru vini
Þau segja hann hvergi eiga heima
samkvæmt kerfinu. „Hann er ekki
nógu þroskahamlaður en heldur
ekki nægilega líkamlega fatlaður,“
segir hún. Þau segjast þó vera mjög
þakklát skólanum hans Inga og því
góða fólki sem hefur aðstoðað hann
þar. „Þau hafa gert allt fyrir okkur
en það er ekkert hægt að laga svona
þegar þau eru farin að dragast aftur
úr. Þau bæta ekki félagslegu hliðina.
Þau eru ekki sérfræðingar í fötluðum
börnum og hann eignast enga alvöru
vini í skólanum. Hann er bara einn,“
segir faðir hans og segir það hafa ver-
ið gífurleg vonbrigði að hann hafi
ekki komist inn í Klettaskóla. „Með
einu pennastriki var þessi möguleiki
tekinn út. Sá möguleiki sem við telj-
um að sé besti og eini kosturinn fyrir
hann.“ n
Ingi ásamt foreldrum sínum Foreldrar
Inga hafa kært synjun um inngöngu í Kletta-
skóla. Þeir vilja að Ingi eigi rétt á að ganga í
skóla þar sem hann er meðal jafningja.
„Ég upplifi mig núna
í þessu ferli eins og
ég sé vondur við barnið
mitt, að ég vilji taka barn-
ið mitt og loka það inni á
einhverri stofnun.