Dagblaðið Vísir - DV - 12.09.2012, Blaðsíða 3

Fréttir 3Miðvikudagur 12. september 2012
Biskupinn iðraðist
á dánarBeðinum
Í bréfinu segir hann einnig að
synir hans hafi farið í sumarbúð-
irnar að Riftúni sem kirkjan rak á
sumrin en þau séra Georg og Mar-
grét voru þar hæstráðandi. „Þegar
okkar strákar voru þar urðu þeir
aldrei fyrir neinu misjöfnu frá
þeirra hendi, en þótti „mórallinn“
dálítið skrítinn. Stundum kom
Margret t.d. í svefnskálann og náði
í einhvern eða einhverja nemendur
og komu þeir síðar aftur og vildu þá
ekki tala um, hvað við hefði borið í
brottnáminu,“ segir hann.
Óeðli viðkomandi skólastjóra
Bragi segir svo að lokum í bréfinu
að þrátt fyrir að foreldra hafi grun-
að eitthvað misjafnt um Georg og
Margréti hafi það þó ekki verið neitt
í líkingu við það sem kom fram í
fjölmiðlum á síðasta ári. „Ég vil að
lokum taka það fram, að aldrei,
aldrei féll mér í hug, að framkoma
sr. Georgs við nemendur skólans
hefði verið með þeim hætti, sem nú
virðist vera að koma í ljós. Valgarð-
ur sonur okkar greindi okkur held-
ur ekki frá þeim atvikum, sem hann
hefur skýrt fyrir nefndinni, enda
var hann 8 eða 9 ára og vissi ekki
einu sinni, hvað það var að fróa sér
eða hvað það var, sem þar fór fram.
Enda bara nemandi og þarna var
skólastjórinn, sem var líka góður
yfirleitt. Enda tel ég eftir að hafa far-
ið æði vandlega yfir þetta með hon-
um, að ekki hafi verið um að ræða
kynferðislega misnotkun, heldur
útrás á óeðli viðkomandi skóla-
stjóra og sem betur fer slapp son-
urinn við að verða vitni að þessu
nema í formi stuna og gæla, sem
hann gerði við hann, drengstaul-
ann.“
Mærði Hitler við börnin
„Ég held, að engum foreldrum, sem
voru samtímis okkur með börn í
skólanum, hafi dottið í hug neitt
því líkt, sem vísbendingar eru nú
um. En einhver ástæða er fyrir því,
að Margret Müller fyrirkemur sér
ekki löngu eftir að sr. George lézt.
Það má kannski nefna það hér, að
margt einkennilegt heyrðu börn-
in hjá Margret, þegar hún var að
kenna þeim, t.d. sagði hún: Hitler
var góður maður, Hitler var góð-
ur maður og hann var líka svo dug-
legur og byggði alla þessa fínu vegi í
Þýzkalandi.
Þannig fræddust blessuð börn-
in um alheimsmálin í handavinnu-
tímum í Landakotsskóla,“ segir
Bragi að lokum.
Verið er að leggja lokahönd á
skýrslu rannsóknarnefndarinnar
en upphafleg skil áttu að vera 1.
september síðastliðinn. Fenginn
var frestur og er búist við að niður-
staðna megi vænta um miðjan
október.
Samkvæmt heimildum DV hafa
fjölmargir komið í viðtal og lýst
reynslu sinni af samskiptum sínum
við Georg og Margréti. n
Rifjaðist upp Valgarður braut rúður í
safnaðarheimili kirkjunnar þegar rifjaðist upp
fyrir honum ógeðfellt atvik úr æsku. Hann
sagði frá reynslu sinni í DV í júní í fyrra.
n Nikola lést úr krabbameini n Vildi hjálpa veikum börnum
Á
endanum vorum við að bíða eft-
ir kraftaverki og hjálp frá guði.
Það var það eina sem við áttum
eftir,“ segir Kristofer Uscio, fað-
ir Nikolu Uscio sem lést aðeins 14 ára
gömul úr krabbameini í ágúst síðast-
liðnum.
Nikola bjó á Þórshöfn með for-
eldrum sínum og tveimur yngri systk-
inum þegar hún veiktist fyrir einu og
hálfu ári, en fjölskyldan kom hing-
að til lands frá Póllandi fyrir fjór-
um árum. Þau ákváðu að setjast að
á Þórshöfn þar sem Kristofer hafði
fengið vinnu og leist vel á umhverfið
sem þau segja öruggt og gott að vera
með börn í.
„Nikola fékk greiningu þann 13.
apríl 2011. Viku áður en hún greindist
hafði hún verið að spila fótbolta og
fékk boltann í höndina. Hún fékk ljótt
mar og við fórum til læknis til að láta
athuga hvort hún væri nokkuð brotin.
Það kom í ljós að hún var ekki brotin
en læknirinn lét taka blóðprufu hjá
henni þar sem hún hafði verið slöpp
og þreytt. Daginn eftir kom læknirinn
til mín í vinnuna og greindi mér frá
niðurstöðunum úr blóðprufunni –
þær höfðu ekki komið vel út.“
Mikið áfall að fá greininguna
Það var um hádegið sem læknirinn
greindi Kristofer frá niðurstöðunum
og sagði honum jafnframt að sjúkra-
flugvél væri væntanleg til að flytja
Nikolu á Barnaspítala Hringsins þar
sem hún átti að leggjast inn, byrja í
lyfjameðferð og fara í frekari rann-
sóknir. Nikola var síðan greind með
hvítblæði.
„Það var auðvitað áfall fyrir alla
fjölskylduna að fá svona greiningu,“
segir Kristofer. „Sem betur fer var
mamma Klaudiu [móður Nikolu, inn-
skot blaðamanns] stödd hjá okkur og
hún varð eftir á Þórshöfn með yngri
börnin á meðan við fylgdum Nikolu
til Reykjavíkur. Þetta gerðist svo hratt.
Við þurftum að pakka niður og ein-
um og hálfum klukkutíma síðar vor-
um við komin í flugvélina. Þegar kom
í ljós að Nikola myndi dvelja lengi á
spítalanum fór ég aftur á Þórshöfn
og pakkaði öllum eigum okkar niður.
Fyrstu tvo dagana vorum við á spítal-
anum, en fluttum síðan í íbúð á veg-
um spítalans og Félags krabbameins-
sjúkra barna og fórum þá og sóttum
yngri börnin okkar tvö.“

Spurði alltaf: Af hverju ég?
Fjölskyldan býr enn í íbúðinni og þar
má sjá ljósmyndir af Nikolu, bros-
andi í faðmi fjölskyldunnar.  Michal
og Oliwia, systkini Nikolu, eru í skól-
anum og leikskólanum en þau eru 6
og 4 ára.
Viðtalið fer fram með aðstoð túlks
en Kristofer talar ágæta íslensku.
Hann segist hafa þurft að læra hratt,
en venjulega sá Nikola um að túlka
fyrir fjölskylduna.
Það er greinilega erfitt fyrir þau að
tala um Nikolu og þegar ég bið þau
um að segja mér frá henni, stendur
Klaudia upp og gengur út úr stofunni.
Kristofer útskýrir að það sé enn of sárt
að tala um hana. Þau treysti sér þó
til að tala um meðferðina og allt sem
tengist veikindunum.
Hann segir sjúkdóminn hafa lagst
þungt á Nikolu sem hélt þó alltaf í
vonina um bata og vildi verða hjúkr-
unarfræðingur þegar hún yrði stór
og hlakkaði til að verða nógu frísk til
að geta farið aftur að æfa fótbolta þar
sem hún var markvörður.
„Eins og gefur að skilja var erfitt
fyrir lífsglaða 13 ára stúlku að veikjast
af svo alvarlegum sjúkdómi. Nikola
spurði sig alltaf: Af hverju ég? Þetta
var mjög erfiður tími fyrir hana. Hún
var ekki auðveldasta manneskjan til
að eiga samskipti við meðan á lyfja-
meðferðinni stóð, enda var hún svo
ung í þessu ástandi. En hún hafði eitt-
hvað innra með sér, einhverja eigin-
leika, þannig að það var mjög auðvelt
að nálgast hana.“
Von um kraftaverk það eina sem
þau áttu
Nikola gekk í gegnum erfiða lyfjameð-
ferð hér á landi sem ekki bar árangur
og fór hún því til Svíþjóðar í aðgerð
þar sem hún fékk beinmerg frá Klau-
diu móður sinni. Klaudia var ekki
fyrsti kostur sem beinmergsgjafi en
þar sem enginn gjafi fannst sem pass-
aði henni fullkomlega var látið á það
reyna. Kristofer og litlu systkini henn-
ar fóru með út en fljótlega kom í ljós
að aðgerðin bar ekki árangur.
„Það sem einkenndi veikinda-
tímabilið var bið,“ segir Kristofer.
„Bið eftir að sjá hvort lyfjameðferðin
bæri árangur, en þegar kom í ljós að
svo var ekki, tók við bið eftir að réttur
merggjafi fyndist. Þegar við komum
aftur til Íslands var ákveðið að hætta
lyfjameðferðinni og öllum meðferð-
um þar sem það var útséð um að
þetta virkaði. Þá biðum við eftir hvað
væri næst hægt að taka til ráða. Á end-
anum vorum við að bíða eftir krafta-
verki og hjálp frá guði. Það var það
eina sem við áttum eftir.“
Allir tilbúnir að hjálpa
Þegar Nikola var flutt á Barnaspít-
ala Hringsins hafði fjölskyldan aldrei
áður komið til Reykjavíkur. Kristofer
segir lækna og hjúkrunarfræðinga á
Landspítalanum hafa hjálpað þeim
mikið og að allir hafi verið boðn-
ir og búnir að aðstoða fjölskylduna.
„Til dæmis hjálpaði Brynja, hjúkr-
unarfræðingur á spítalanum, okkur
að finna leikskólapláss handa krökk-
unum. Það var erfitt að koma frá litlu
þorpi til Reykjavíkur, við höfðum
aldrei komið hingað áður. Við vissum
ekki nein heiti á götum eða hvar neitt
væri. Þekktum ekki neitt til neinna
stofnana eða hvernig við ættum að
bera okkur eftir hlutunum. Öll hjálp
sem við fengum frá einstaklingum og
stofnunum hefur verið okkur ómet-
anleg.“

Of erfitt að fara aftur til
Þórshafnar
Nikola lést á Barnaspítala Hrings-
ins þann 8. ágúst síðastliðinn. Kristo-
fer og Klaudia ætla ekki að flytja aftur
á Þórshöfn þar sem of margar sár-
ar minningar tengjast staðnum. Þau
leita sér nú að leiguhúsnæði í Reykja-
vík þar sem þau vilja hefja nýtt upp-
haf en þau þurfa að flytja úr íbúðinni
þar sem þau hafa dvalið í vikunni.
„Börnin eru byrjuð í skóla og leikskóla
hérna og við viljum ekki raska þeirra
lífi meira en þú þegar hefur orðið. Á
meðan Nikola var á spítalanum voru
allar heimilisreglur spítalareglur og
núna viljum við bara koma lífinu í
eðlilegan farveg. Byrja upp á nýtt.“
Foreldrar Nikolu vilja koma á
framfæri þakklæti til alls þess fjölda
sem hefur styrkt fjölskylduna með
beinu fjárframlagi inn á reikning
þeirra, mætt á styrktarsamkomur,
gefið vinnu sína og allra þeirra fyrir-
tækja sem lagt hafa fram styrki í ýmsu
formi. Þá vilja þau þakka Ísfélagi Vest-
mannaeyja, Langanesbyggð, Styrktar-
félagi krabbameinssjúkra barna,
starfsfólki Barnaspítala Hringsins og
pólska sendiráðsins sérstaklega.
Síðast en alls ekki síst færa þau
þakkir til ættingja og góðra vina á
Þórshöfn og í Reykjavík. n
Hanna Ólafsdóttir
blaðamaður skrifar hanna@dv.is
„áfall fyrir alla
fjölskylduna“
Fjölskyldan Foreldrar
Nikolu, Kristofer og Klaudia,
ásamt Michal og Oliwiu.
Á spítalanum Nikola ásamt systkinum
sínum þegar hún lá á Barnaspítala Hringsins.
„Nikola
spurði sig
alltaf: Af hverju ég?