Dagblaðið Vísir - DV - 02.12.2011, Qupperneq 49

Viðtal 49Helgarblað 2.–4. desember 2011
ár og hún hefur gengið vel. Mis­
tökin sem ég gerði í fyrri sambúð
kenndu mér lexíu, ég lærði sem sé
af reynslunni, ég verð að tala um
það sem kemur upp á og særir. Ég
má ekki leyfa því að verða að brún­
um köggli sem vex og veldur á end­
anum þunglyndi. Það var það sem
ég gerði, ég leyfði sársaukanum að
vaxa innra með mér í stað þess að
hleypa honum út og sleppa tökun­
um. Kannski er líka auðveldara að
vera heiðarlegur gagnvart tilfinn­
ingunum þegar maður verður eldri
og hefur öðlast þroska og frelsi um
leið.“
Vináttan er allt
Vináttan er allt, segir Vigdís. Það
er vináttan sem einkennir ástina.
„Blossinn varir bara í skamman
tíma, ef hann var þá einhvern tím­
ann einhver. Vináttan varir hins
vegar alla ævi. Ef ástríðan hverfur,
en þú þráir meiri spennu, þá er
það þitt að gera eitthvað í því og
búa hana til með makanum. Það
gera vinir líka. Þegar þeim er farið
að þykja leiðinlegt einhvers staðar
hafa þeir orð á því og fara að gera
eitthvað skemmtilegra.
Ég verð að fá frelsi til þess að vera
eins og ég er. Að sama skapi verð ég
að veita þeim sem ég elska sama
frelsi. Ég get ekki breytt öðru fólki og
á ekki að reyna það. Við verðum að
fá okkar svigrúm og andrými. Í því
felst vináttan. Vinir styðja hver ann­
an og hvetja hver annan áfram til að
elta draumana og gera það sem þeir
þurfa að gera.“
Hún gæti til dæmis ekki átt maka
sem hefði ekki skilning á því að hún
tekur tarnir þar sem hún vinnur
nánast allan sólarhringinn og lætur
sig þá gjarna hverfa út á land í mán­
uð eða tvo. Jafnvel lengur. „Ef ég
gæti ekki skrifað þá væri ég bara alls
ekki í sambandi. Þá væri ég sam­
bandslaus,“ segir hún og glottir.
Þrúgandi einmanaleiki
En það var erfiðara áður. Fyrstu árin
vann hún sem kennari á daginn og
skrifaði á næturnar. Síðan fann hún
sinn takt og einbeitti sér að skriftun­
um. „Ég held að þetta fari allt eftir
því hvernig karakter þú ert. Ritstörf­
in verða aldrei öðruvísi en þú ert
sjálf. Ég verð heltekin af því sem ég
er að gera.
Mig hefur oft langað til þess að
byrja klukkan níu á morgnana og
hætta klukkan fimm en mér er það
ómögulegt. Ég get það ekki. Ég er
ekki sú týpa. Ég verð að fá frið frá
öðru fólki, þannig að ég einangra
mig og tek tarnir. Þá fer ég oftast
út á land. Auðvitað getur það ver­
ið einmanalegt en við skulum ekki
gleyma því að það er val. Því skal
enginn vorkenna þessum svart­
klædda rithöfundi þótt hann sé
stundum einmana, því hann velur
það sjálfur,“ segir hún ákveðin.
„Auðvitað eru þessar tarnir erfiðar
og ég þreytist mun fyrr en ella en
þannig vinn ég allar mínar bækur.
Þær ná tökum á mér.“
Allar persónurnar sem Vigdís
hefur skapað í gegnum árin, með
því að blanda saman skáldskap og
raunveruleika, búa í brjósti hennar
og lifa þar góðu lífi. „Þær hafa sína
rödd en ég hleypi þeim ekki upp á
yfirborðið,“ segir hún og skenkir
sér aftur í bollann. Hún myndi
aldrei velja sína uppáhaldspersónu,
það væri eins og gera upp á milli
barnanna sinna og það gæti hún
ekki gert.
Mamman sem hvarf
Talandi um börnin. Þeirra vegna,
meðal annars, þráði hún oft að
hætta að skrifa. „Á meðan þú ert að
skrifa er bókin alltaf besta barnið
þitt. Það er erfitt að viðurkenna það
en þú setur hana alltaf í fyrsta sæti.
Börnin þín koma þar á eftir.
Ég man að sonur minn kom einu
sinni heim úr skólanum og varð svo
hissa og glaður þegar hann fann
ilminn úr eldhúsinu að hann spurði
hvort ég væri að elda. Ég hváði og
spurði hvort hann fengi ekki alltaf
mat. Hann játti því, en ekki svona
mat. Ég var að elda kjötbollur! Og
fékk fyrir hjartað.
Mig langaði til að vera mamma
sem bakaði fyrir þau og eldaði góð­
an mat. Alveg eins og mamma mín
gerði, hún var mamman sem tók
á móti mér þegar ég kom heim úr
skólanum og hlúði að mér.
Ég var mamman sem hvarf upp í
fjall í mánuð eða tvo til að skrifa. Ég
var mamman sem var ekki til staðar
og börnin söknuðu. Einu sinni sagði
dóttir mín að hún saknaði mín allt­
af, líka þegar ég væri heima. Það var
sárt en dugði ekki til að ég hætti að
skrifa, ég gat það ekki.
En ég var alltaf að lofa því og ætl­
aði mér alltaf að standa við það. Og
mikið langaði mig oft til að hætta.
Svo sá hún alltaf á mér að ég ætl­
aði að svíkja hana og sagði það,
mamma, ég veit að þú ert að fara að
svíkja mig. Þá var kominn einhver
óróleiki í mig og hún sá að það stytt­
ist í að ég færi af stað með næstu
bók. Þetta var endalaus togstreita,
ég barðist lengi við þetta samvisku­
bit kvenna.“
Féll í yfirlið
Hún gat ekki hætt, enda hefur hún
skrifað alla sína ævi. Engu að síður
var hún orðin 31 árs gömul þegar
hún gaf út sína fyrstu bók. Fram
að því hafði hún aldrei lokið við
neitt, var með handrit hér og þar
og heilmargar hugmyndir sem hún
fylgdi ekki eftir. Þorði heldur aldrei
að sýna neinum það sem hún var
að gera. Að lokum varð þráin ótt­
anum yfirsterkari og hún ákvað að
láta slag standa, enda hvött áfram af
vinum og vandamönnum. „Ég þráði
þetta svo heitt að ég varð að gera
það, jafnvel þótt kjarkinn vantaði.
Ég var meira að segja svo hrædd
þegar ég átti að lesa upp úr fyrstu
bókinni minni að ég féll í yfirlið. Ég
hélt nefnilega að það væru allir að
hugsa um hvað ég væri lítilfjörleg
og ömurleg þegar ég byrjaði að lesa,
ég gerði hugsanir mínar að þeirra.
Egóið var svona, allt of stórt og yfir­
þyrmandi að yfirlið var eina leiðin.
En auðvitað var enginn að hugsa
það sama og ég.“
Hún hafði allavega ekkert að ótt­
ast því bókinni var hlýlega tekið.
„Ég var hvergi rökkuð niður. Það var
bara fjallað fallega um bókina.“
Ekki að það hefði breytt neinu.
Hún var komin af stað og ekkert
hefði getað stöðvað hana. „Amma
mín var óvenju hreinskilin kona.
Þegar ég var fimmtán ára sagði hún
við mig að ég ætti aldrei að byrja
„Lífið varð betra
eftir fimmtugt. Þá
varð ég frjáls. Ég get sagt
það sem ég meina og
gert það sem ég vil.