Dagblaðið Vísir - DV - 10.02.2012, Blaðsíða 29

Dagblaðið Vísir - DV - 10.02.2012, Blaðsíða 29
Viðtal 29Helgarblað 10.–12. febrúar 2012 staddir eftir svona slys. Svo er það auðvitað misjafnt hvernig fólk tekur svona áfalli.“ Börnin fegin að fá hann heim Börnin eru fjögur, tveir strákar sem eru tveggja og sex ára og tvær stelpur sem eru fjögurra og tólf ára. Þau voru auðvitað glöð að fá pabba heim. Yngstu börn- in skilja reyndar ekki al- varleika málsins og Eiríki Inga finnst það fínt. „Ég vil helst að þau séu bara eins og þau voru. Þetta hefur verið erfitt fyrir elstu dótt- ur mína þó að ég reyni að hlífa þeim öllum sem mest fyrir þessu. Hún hefur grátið og vildi ekki sleppa tökunum af mér þegar ég kom heim. Hún var ein af mörgum sem vildi ekki gera það. Ég held að það sé bara eðlilegt. Litlu krakkarnir héldu hins vegar bara áfram að leika sér eins og ekkert hefði í skorist. Eldri strákurinn kom út á svalir þegar ég kom heim og kallaði: „pabbi, pabbi,“ hljóp svo niður gang- inn þar sem ég tók hann í fangið. Þá spurði hann: „Pabbi, varstu að berj- ast við hákarla?“ Ég brosti og sagði að sem betur fer þyrfti ég ekki að gera það líka.“ Kaldur krakki Hákarlar voru einu sinni mikil ógn í huga Eiríks Inga. Það var eftir að hann horfði á Jaws. Þá bjó hann úti í Banda- ríkjunum, en hann ólst upp á Havaí þar sem hann bjó með móður sinni og stjúpföður. „Mér hefur alltaf liðið vel í sjónum, alveg frá því að ég var krakki. Í gegnum tíðina hef ég lent í alls konar ævintýrum og veit að það skiptir máli að vera ekki hræddur í sjónum. En eftir að ég horfði á þessa mynd var ég alveg heillengi skíthræddur í sjó. Ég var alltaf að bíða eftir því að verða ét- inn. Svo náði ég þessu úr mér þegar ég byrjaði að kafa. Þetta var ekki besta myndin til að horfa á á þessum tíma – og þó, kannski var þetta bara ágætt því ég var svolítið kaldur krakki. Nokkrum sinnum var ég næstum drukknaður og þurfti að klóra mig eftir botninum í land þar sem ég lagðist uppgefinn í sandinn og reyndi að ná andanum. Brimið var svo rosalegt, svo kom út- sogið og sogaði mig út, svo veltist ég um á sandöldum. Ég man alltaf vel eftir þessu og er því feginn að mamma vissi ekki hvað ég var að gera af mér þarna. Klifrandi upp í fimm, sex hæða há tré og búinn að detta úr þeim nokkrum. En þó að ég hafi lent í ýmsu hef ég aldrei lent í neinu í líkingu við þetta slys. Ég sá tvo deyja, þó að ég hafi ver- ið nokkrum sekúndubrotum frá því að sjá Einar deyja. Hann var kennar- inn minn, kominn á eftirlaun en hafði farið túr í vetur svo ég vissi að hann væri að sigla. Og ég vildi fá einhvern áreiðanlegan með mér því það er svo stutt síðan ég byrjaði í þessari sjó- mennsku.“ Hættir ekki á sjó Það var árið 2009 sem hann komst fyrst á launaskrá sem kyndari á hval- veiðiskipi, var á Níunni eina vertíð. Þar þurfti hann að sitja á rassinum yfir mælum allan daginn þar til það var jagað á hval og hafði lítið gaman af. „Ég get setið kyrr í brúnni þar sem nóg er að gera og þú getur alltaf farið upp að skoða útsýnið. En þar lenti ég í því að þurfa að fara niður í undiröldu úti á rúmsjó og skera úr skrúfunni,“ segir Eiríkur sem hefur stundað köfun frá árinu 1997. Hann er einnig Stýrimannaskóla- genginn og á aðeins tvo áfanga eftir í að klára vélfræðinginn, eða fjórða stig í vélstjórn. Hann ætlaði sér samt aldrei að verða sjómaður. „Ég ætlaði bara að verða stýrimaður til að fá pen- ing. Fyrir nokkrum árum ætlaði ég að kaupa mér skip en hætti við það af því að það var ekki rétti tíminn fyrir mig fjárhagslega. Ég mátti heldur ekkert sigla skipinu og fór því í skólann til að fá réttindin. En það kemur annað skip og þá er stefnan að hafa köfunargræj- urnar um borð. Ég hætti ekki á sjón- um bara út af þessu,“ segir Eiríkur Ingi sem ætlar aftur út í bárurnar. Þýðir ekkert að verða reiður Hann viðurkennir þó að þótt hugur- inn sé í lagi viti hann aldrei hvernig stjórnstöðin, eða litli heilinn, muni bregðast við þegar það kemur að næsta túr. „Litli heilinn ræður för og passar upp á að allt sé í lagi. Ég fór til dæmis í sund á fimmtu- daginn. Ég ákvað samt að taka því ró- lega því ég vissi ekki hvernig stjórn- stöðin myndi bregðast við. En mér fannst það bara æðislegt eins og allt- af.“ Eiríkur er ekki hræddur við sjóinn, eða vatn. Enda segir hann að sjórinn hafi ekki gert honum neitt. Ef það væri hægt að kenna einhverju um þá væri það hitastigið eða vindurinn. „Samt var þetta engu og engum um að kenna. Það þýðir ekkert að vera reiður út í eitthvað, það hefur engan tilgang. Ég get heldur ekki verið reiður yfir því að hafa lent í þessu slysi.“ Missti næstum fótinn Mamma hans greindi frá því í síð- asta helgarblaði DV að hún hefði haft slæma tilfinningu fyrir þessari ferð og því reynt að tala Eirík Inga ofan af því að fara. „Það var bara mamma,“ segir hann og brosir. „Þetta er ekki í fyrsta sinn sem hún verður óróleg þeg- ar ég fer út á sjó eða geri eitthvað,“ segir Eiríkur Ingi sem hefur reyndar ósjaldan slasað sig. Þegar hann var tveggja ára lenti hann í áburðarvél og það átti að taka af honum annan fótinn. Það var þó ákveðið að gefa honum séns og sem betur fer. „Ég átti að vera einfættur,“ segir hann og sýnir mér örin. Bendir svo á öxlina þar sem hann sleit liðbandsfesting- ar í vetur þegar hann var að keppa í fjallahjólabruni. Það þarf því kannski engan að undra að mamma hans verði stundum óróleg, en þau mæðgin eru afar náin. „Ég er alinn upp hjá henni og var í rauninni alinn upp sem einkabarn því bróðir minn ólst upp hjá ömmu og afa. Og stund- um hef ég reynt að ala hana upp. Samt var hún óvenjustygg í þetta skiptið. Bróður mínum leist heldur ekkert á þetta.“ Hann fór með Eiríki Inga um borð og gekk með hann um skipið til að fara yfir öryggisatriðin. „Ég var búinn að fara yfir þetta sjálfur,“ segir Eiríkur Ingi og hlær. Bætir því svo við að hann fari aldrei í skip án þess að fara yfir neyðarbúnaðinn og útganga. „Það skipti máli þegar á reyndi. Þá vissi „Ég spáði lítið í það á meðan ég var úti í sjónum en eftir að ég kom heim hef ég upplifað slysið aftur og aftur. Gleði Börn Eiríks tóku fagnandi á móti honum þe gar hann kom heim. Þau eru fjögur á aldrinum tveggja til tólf ára, Selka Sólbjört, Adam Val geir, Vigdís Sól og Jónatan Jón. Mynd úr e inKasafni Jónatan Jón Lífið heldur áfram og yngstu börnin gera sér ekki grein fyrir því hvað faðir þeirra gekk í gegnum. Þetta hefur verið erfiðara fyrir eldri börnin. Mynd úr einKasafni Erfitt að hitta fólk eftir slysið
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.