Dagblaðið Vísir - DV - 11.05.2012, Blaðsíða 34

34 Viðtal 11.–13. maí 2012 Helgarblað
Þ
að er sólbjartur dagur þeg-
ar Ásdís Hjálmsdóttir hittir
blaðamann á kaffihúsi. Sól-
in lýsir upp föl andlit kaffi-
húsagesta sem eru rétt að
venjast hækkandi sól. Ásdís sker sig
úr í hópnum, er björt yfirlitum, sterk-
leg, sólbrún eftir útiæfingarnar og
æfingabúðir erlendis og hún er áber-
andi ákveðin í fasi.
Hún fær sér grænt te. „Ég er bara
eins og litlu börnin, hef aldrei kom-
ist upp á lagið með að drekka kaffi.
Finnst það bara vont,“ segir hún og
brosir.
Það er annasamt sumar fram
undan og hún er full tilhlökkun-
ar. Ásdís er á leið á Ólympíuleikana
í London. Þangað hefur hún stefnt
í mörg ár eins og sannri keppnis-
manneskju sæmir. „Ég efaðist aldrei
um að ég kæmist á Ólympíuleikana.
Í rauninni má segja að ég eyði ekki
tíma eða orku í að efast um markmið
mín. Ég hef verið þannig síðan ég var
lítið barn. Ef ég ætla mér eitthvað, þá
geri ég það og fer áfram á hnefan-
um. Það er rosalega spennandi sum-
ar fram undan,“ segir hún og brosir.
„Ég fer til Brasilíu að keppa í næstu
viku. Svo fer ég á nokkur mót í byrjun
júní og verð meira og minna á fleygi-
ferð. Svo kem ég heim aftur og keppi
heima og þá er Evrópumót í lok júní,
áður en ég keppi á Ólympíuleikun-
um. Það er fínt að fá svona upphitun
í stórmótaumgjörð fyrir leikana.“
Með fullkomnunaráráttu
Ásdís byrjaði að æfa íþróttir 10 ára
gömul, byrjaði í badminton og ýms-
um öðrum íþróttum. Hún tók hins
vegar meðvitaða ákvörðun um að
skipta yfir í frjálsar íþróttir í mennta-
skóla og segir fullkomnunaráráttu
sína hafa átt hlut í því.
„Ég var barnið sem var í öllum
mögulegum íþróttagreinum. Bad-
minton átti þó helst huga minn.
Ég fór að æfa frjálsar á sumrin um
12 ára aldur og þegar ég var kom-
in í menntaskóla tók ég meðvitaða
ákvörðun um að skipta alveg yfir í
frjálsar. Það var erfið ákvörðun,“ segir
hún frá.
„Ég er með mjög mikla fullkomn-
unaráráttu og finnst ég stöðugt þurfa
að láta hlutina ganga upp. Í frjálsum
íþróttum er allur árangur mælan-
legur. Þú nærð ákveðnu markmiði
og þannig er það skráð. Í badminton
eru fleiri breytur sem hafa áhrif á ár-
angurinn. Þú getur átt góðan leik, en
samt tapað. Þetta hentaði mér illa.
Enda hef ég verið hrikalega tapsár og
skapstór síðan ég var lítil. Ef ég tap-
aði, klúðraði bolta eða átti slæman
leik sló ég mig oft með spaðanum í
fótinn. Stundum braut ég spaðana og
var oft með sár á fótunum. Ég stefndi
alltaf á að komast á Ólympíuleika og
í frjálsum eru þeir möguleikar meiri
og skýrari. Það var kannski bara gott
að ég skipti um íþrótt, kannski hefði
ég farið mér að voða,“ segir hún og
skellihlær.
Hún fer stundum og tekur bad-
mintonleik með vinum sínum. „Það
er með því skemmtilegra sem ég geri
og ég fylgist vel með félögum mínum
í sportinu, svo sem Rögnu Ingólfs-
dóttur. Hún þurfti einmitt að bíða
eftir að heimslistinn yrði birtur til að
vita hvort hún kæmist á leikana. Það
er nýlega sem það kom í ljós.“
Var dekurdýr
Ásdís er alin upp í Fossvoginum og er
yngst fjögurra systkina. „Ég held að
ég hafi verið svolítið erfið sem barn.
Ég var litla dekurdýrið, kom langsíð-
ust. Þau eru 11, 12 og 17 árum eldri
en ég. Þegar ég fæddist var bróð-
ir minn sem er næstyngstur 11 ára.
Þegar ég var til að mynda 5 ára þá
voru þau öll á gelgjunni. Ég held ég
hafi verið klár krakki að mörgu leyti
en gallinn var sá að uppeldið var orð-
ið afslappaðra. Það var miklu strang-
ara þegar þau voru að alast upp. Ég
fékk allt upp í hendurnar og auðvi-
tað voru þau ekki sátt við það. Ég leit
líka svo upp til þeirra, vildi alltaf vera
með þeim. Mér fannst æðislegt þeg-
ar þau vildu leika við mig. Þegar vinir
bróður míns komu heim og voru að
spila tölvuleiki þá fékk ég að sitja og
horfa á. Mér fannst það toppurinn á
tilverunni. Að fá að sitja og horfa á
nokkra 18 ára unglingsstráka spila
tölvuleiki,“ segir hún og skellir upp
úr.
Missti föður og góðan vin
Líf Ásdísar hefur ekki verið áfalla-
laust. Árið 2006 féll faðir hennar fyr-
ir eigin hendi. Föður hennar, Hjálmi
Sigurðssyni var afar umhugað um að
fylgjast með framförum dóttur sinn-
ar um leið og hæfileikar hennar fóru
að segja til sín. Hann studdi þétt við
bak dóttur sinnar. Mætti á margar
æfingar og hvert einasta mót þangað
til hann lést eftir að hafa glímt við al-
varlegt þunglyndi um árabil.
Ásdís glímir enn við áfallið sem
það var að missa föður og góð-
an vin og finnst afar mikilvægt að
ræða opinskátt um fráfall föður
síns og sjúkdóminn sem dró hann
til dauða.
Heppin að kynnast honum náið
Hún segist heppin að hafa fengið
tækifæri til að kynnast honum náið
þegar hún bjó ein með honum um
tíma og heiðrar minningu hans á
hverjum degi.
„Mamma og pabbi skildu árið
2001 og um svipað leyti tók ég þá
ákvörðun að hefja feril í frjálsum
íþróttum, ég tók þá ákvörðun að
búa með pabba um tíma. Þegar ég
hugsa til baka finnst mér ég hafa ver-
ið heppin að fá þennan tíma ein með
honum áður en hann dó. Ég kynnt-
ist honum náið og hann lagði allt sitt
í að hjálpa mér og styðja við mig. Á
þessum tíma var hann stoð og stytta
og hann lagði sig allan fram og færði
fórnir í því að leggja grunninn að
framtíð minni. Hann var óþreytandi í
að hvetja mig áfram og stóð með mér
eins og klettur. Það var alveg sama
hvað gekk á. Alltaf var hann mér við
hlið.
Ég held að ég heiðri minningu
pabba á hverjum degi með því að
halda áfram að gera það sem ég er
að gera. Hann hafði svo brennandi
áhuga á því sem ég var að gera.
Það er ofboðslega erfitt að út-
skýra fyrir öðrum hversu mikið hann
studdi mig. Orð lýsa því ekki. Það eru
margir foreldrar sem hafa gaman af
því að mæta á öll mót en hann mætti
á æfingar líka til að byrja með. Áður
en ég fékk kastþjálfara og var að fara
ein inn út á kastvöll að leika mér í
þrjá, fjóra tíma, þá kom hann og ég
var kannski að kasta kringlu og hann
að kasta til baka.
Hann vissi öll úrslit og var oft að
skoða hvar ég væri í samanburði
við önnur lönd. Hann var líkur mér
að því leyti,“ segir hún og hlær. „Við
vorum bæði með fullkomnunarár-
áttu og alltaf að mæla allt út.“
Ásdís segir þau hafa verið afar
náin. Faðir hennar var sá sem best
skildi rússíbanareiðina sem fylgir
keppnisskapinu.
„Hann skildi mig svo vel. Hann
vissi nákvæmlega hvað það var
mikið áfall fyrir mig þegar ég
meiddist. Meðan aðrir sögðu: Æ, æ,
þetta grær áður en þú giftir þig, þá
skildi hann tilfinningar mínar þeg-
ar það þyrmdi svo illilega yfir mig
við meiðsli og áfall að mér fannst
lífið vera búið.“
„Ég held að ég heiðri minningu pabba á hverjum degi
með því að halda áfram að gera það sem ég er að
gera,“ segir Ásdís Hjálmsdóttir afrekskona sem er
á leiðinni á Ólympíuleikana. Kristjana Guðbrands-
dóttir ræddi við Ásdísi um Ólympíuleikana og
keppnisskapið og þá erfiðu lífreynslu að missa föður
og góðan vin.
Kristjana Guðbrandsdóttir
kristjana@dv.is
Viðtal
H iðrar minningu föður síns
„Ef ég tapaði eða
átti slæman leik
lamdi ég sjálfa mig með
spaðanum í fótinn.
Áfram með þig, lengra, lengra „Úff. Þessi sekúnda sem spjótið er í loftinu líður eins og heil mínúta og sérstaklega á svona stórum
mótum. Það er ekki búið að gerast, spjótið er í loftinu, þú getur ekkert gert. Þannig að ég horfi á eftir spjótinu og stundum hugsa ég með
öndina í hálsinum: Áfram með þig, lengra, lengra.“