Dagblaðið Vísir - DV - 27.09.2013, Blaðsíða 26

26 Fólk 27.–29. september 2013 Helgarblað
rætur Sillu liggi djúpt í útvarpinu þá
hefur hún bæði starfað hjá Stöð 2 og
Skjá Einum. Svanhildur Hólm, fjöl-
miðlakona og vinkona Sillu, fékk
hana til liðs við Stöð 2 og þar vann
hún allt þar til hún var rekin í hrun-
inu. Það fannst henni sérkennileg
reynsla, hún var raunar sármóðguð
og það var pabbi hennar líka.
„Ég man að jarðskjálftinn var,
svo kom hrun og svo var ég rekin.
Ég hafði aldrei verið rekin, mér
fannst það mjög sérstakt. Ég varð
sármóðguð. Pabbi var eiginlega
langsvekktastur. Hann hringdi nið-
ur á Stöð 2 og sagði upp áskriftinni.
Hann sagði: Viltu skila því til
þeirra að ég sé enga ástæðu leng-
ur til að vera með þessa áskrift því
það fólk sem ég vildi horfa á er ekki
lengur í vinnu hjá ykkur,“ segir Silla
og skellihlær og segist hafa þótt
vænt um þetta uppátæki föður síns.
„Ég var líka á Skjá Einum, með
þættina Fyrstu skrefin. Þangað fór
ég að áeggjan Guðrúnar Gunnars-
dóttur. Mér fannst erfitt að fara frá
RÚV á þeim tíma en það var á sama
tíma lærdómsríkt og ég vissi alveg
að ég myndi koma aftur.“
Hún segir marga halda að með
því að snúa aftur í útvarpið sé hún
að rata aftur í kassann, þar sem hún
þurfi lítið að ögra sjálfri sér. Það sé
ekki rétt. Í atvinnuleysinu ákvað
Silla að stunda framúrstefnulegt
nám, þar sem áhersla var lögð á
skapandi og gagnrýna hugsun og
í dag nýtir hún sér það óspart. „Ég
er langt því frá að vera stödd innan
þægindahringsins. Maður er alltaf
að reyna að bæta sig, reyna að fá
hugmyndir og ég reyni í sífellu að
ögra sjálfri mér.
Í hruninu stundaði ég líka nám
sem kom sér vel. Það kallaðist
Prisma og gekk út á skapandi og
gagnrýna hugsun, sem mér finnst
bergmála um allt í samfélaginu í
dag.
Það var mjög lærdómsríkt fyrir
mig og ég bý vel að því.“
Nýorðin amma
Silla tekst á við nýtt hlutverk þessa
dagana. Hún er nýorðin amma og
mjög upptekin af því hlutverki.
„Þetta er ný upplifun, þetta er eins
og að verða ástfangin. Við erum
sko sjúk í hann, ég og Torfi. Ein-
hvern tímann sagði ég við mann-
inn minn, ég er svo hrædd um að
ég taki orku af barninu. Ég verð að
faðma hann og knúsast með hann.
Hann sagði: nei, nei, hafðu ekki
áhyggjur af þessu barnið er með
nóga orku handa okkur.“
Silla hlær. „Þetta er bara svo gam-
an, að fylgjast með elsta barninu
sínu stíga þessi fyrstu skref. Maður
fylgist náttúrulega með þessu og er
með kvíðahnút í maganum. Hvað
verður úr þessum dreng og svona.
Ég man í gamla daga þá skar
pabbi alltaf brauðsneiðar af kæfu
fyrir börnin mín í pínulitla bita, svo
litla að það lá við að þau gætu ekki
tekið utan um þá. Já, það á ekkert
að gera hrokkið ofan í þau, sagði
hann þá.
Nú er ég alveg eins. Bíddu,
bíddu segi ég, þetta er alltof stórt,
svo sker ég í örsmáa bita. Ég er verri
en pabbi. Ég er viss um að hvar sem
hann er þá er hann að hlæja að mér
og tísta.“
Bíður enn eftir að hann hringi
Þau feðgin voru miklir vinir og
þóttu lík í mörgu. „Já, ég held að við
höfum verið lík. Við vorum svo mik-
il heild. Unnum saman, hann var
kennarinn minn, við vorum vinir,
hann fór í taugarnar á mér og stund-
um var hann hundleiðinlegur,“
segir Silla og brosir og útskýrir bet-
ur hvað hún á við. Náin feðgin geti
vel átt í kröftugum orðaskiptum án
þess að samskiptin verði verri.
„Hann skammaði mig þegar ég
var að gera hluti sem voru ekki rétt-
ir í útvarpi. Það var óþolandi. En
hann hrósaði mér líka oft og var
montinn af mér. Hann hringdi alltaf
eftir þáttinn þegar ég var í beinni
útsendingu. Sigurlaug, sagði hann
þá. Það mætti halda að þú hefðir
gert þetta áður. Eða: Hver kenndi
þér þetta?
Leiðinlegra fannst mér þegar
hann gagnrýndi mig og ég vissi upp
á mig sökina. Þá sagði hann: þú
spurðir ekki réttu spurninganna. Ég
vissi alltaf að hann hafði rétt fyrir
sér, það var það sem var allra helst
óþolandi. Þegar ég gerði mistök þá
beið ég eftir því að hann hringdi.
Ég bíð enn stundum eftir að hann
hringi.“
Lærði að lifa þegar pabbi dó
Faðir Sillu lést á líknardeild
Landspítalans í nóvember 2011
eftir skammvinna baráttu við
krabbamein, áttræður að aldri. Í
andláti sínu gaf hann henni stóra
gjöf því hann var glaður og sáttur
allt til endalokanna og fjölskyldan
naut samverunnar með honum á
líknardeild. „Ég beið alltaf eftir því
að hann pabbi fyndi fyrir einhverj-
um ótta. En það bar aldrei á því.
Það hlýtur að vera mikil kúnst
að vera dauður, sagði hann eitt sinn
uppi á líknardeild. Ég sagði honum
að hætta þessu, ég færi í gröfina á
undan honum. En það sem ég lærði
af því hvernig hann dó er að taka líf-
inu fagnandi, lifa lífinu lifandi og ég
segi ekki að taka dauðanum fagn-
andi en að muna hann og sætta sig
við orðinn hlut.
Pabbi vann þangað til hann dó.
Hann var orðinn áttræður. Síðasta
verk hans í útvarpinu var viðtal við
RAX ljósmyndara, það var í tveim-
ur hlutum. Hann gat ekki klárað
seinni þáttinn því hann dó stuttu
eftir viðtalið. Ég var svo rosalega
stolt af honum. Þetta var bara svo
ótrúlegt.
Ég er að vona einhvern veginn
að ég verði sjálf jafn yfirveguð og
sátt.
En hann talaði nú samt við Torfa
og tók af honum loforð. Þú passar
þær, sagði pabbi við Torfa og fór
vandlega yfir hlutina.“
Gjöf Jónasar
Jónas skipulagði eigin jarðarför til
hins ýtrasta og þau feðgin skemmtu
sér ágætlega við það. „Eitt það
skemmtilegasta sem við gerðum
var að skipuleggja þessa jarðarför
og þrefa um það. Þetta var á tímabili
eins og við værum að skipuleggja
útvarpsþátt saman. Hann vildi láta
lesa minningargreinina, ég sagði
honum að vera ekki svona frekur.
En Svanhildur Hólm var mikil
vinkona hans og las fyrir hann.
Presturinn las svo líkræðuna fyrir
pabba. Hann var ánægður með
hana og samþykkti hana.
Það sem ég var mest hissa á er
hvað þetta var skemmtilegur tími.
Þetta var bara svo gaman. Öll fjöl-
skyldan kom og hitti hann. Naut
samverunnar.
Hann gaf okkur þetta að lokum.
Þetta var lærdómsríkt. Ég skil núna
hvað það raunverulega þýðir að ótt-
ast ekki það sem kemur.“
Faðir hennar fékk ótal bréf
send frá fólki á meðan hann lá
banaleguna. „Mamma á svona
hrúgu af blöðum og bréfum frá
fólki sem settist niður og skrifaði
bréf og sendi honum. Ég kom með
bréfin til hans og hann bað um að
þau yrðu lesin fyrir hann. Stundum
sakna ég þess tíma að hann sé ekki
lengur veikur og fá að stússast í
kringum hann.
Þetta var lærdómsrík og gott
og ég var mjög glöð með þetta allt
saman. Svo leið manni vel þegar
hann var dáinn. Ég var sátt, ég
saknaði hans en okkur leið vel. Það
var eins og í einhverri senu í bíó-
mynd þegar við vorum komin upp
í kirkjugarð og það var verið að
halda á kistunni. Allt í einu var ein-
hver aukamaður kominn að bera
kistuna og við skelltum upp úr. Þá
sagði einhver: Það er enginn nema
Jónas sem fær okkur til að hlæja í
miðri jarðarför.“
Návígi og galdur
„Þótt að pabbi hafi minnt mig á að
vakna til lífsins þá er líf okkar samt
ósköp venjulegt. Ég kem enn heim
Gjöfin hans pabba
„Ég skil núna hvað það
raunverulega þýðir að
óttast ekki það sem
kemur.“
„Á meðan
pabbi var
á lífi þá var hann
sífellt öskrandi,
hver tók cheer-
ios-ið mitt?
Skemmtilegur tími „Hann gaf okkur þetta að lokum. Þetta var lærdómsríkt. Ég skil
núna hvað það raunverulega þýðir að óttast ekki það sem kemur.“