Húnavaka - 01.05.2012, Qupperneq 99

H Ú N A V A K A 97
Hann sagðist eiga að líta á fiskverkunaraðstöðuna og trillurnar. Hann átti líka
að leiðbeina okkur ef við þyrftum á því að halda.
Já, blessaður vertu og komdu inn, sagði pabbi og hálf dró hann inn úr
dyrunum á skúrnum. Ég er nú ekki búinn til verka ennþá, sagði ráðunautur og
fór strax aftur út undir bert loft. Þér líkar kannski ekki lyktin af grásleppunni?
spurði pabbi. Hún er nefnilega afleit. Jæja, þú kemur þá á morgun þegar þú
ert búinn að hafa fataskipti og kominn í skítagallann. Við reiknum með að vera
í landi upp úr hádeginu að öllu óbreyttu. Síðan skundaði ráðunautur upp í
kaupfélag þar sem hann hafði fengið herbergi á meðan hann var við eftirlit og
ráðleggingar á Skagaströnd.
Ráðunauturinn fékk fljótlega nafnið - nautið. Hann gekk um prúðbúinn á
milli trillukarlanna og var alltaf að passa sig á að fá ekki skít á fötin sín og
skóna. Pabbi vonaðist til að hann gæti hjálpað okkur varðandi söltunina á
hrognunum. Eiginlega verkuðum við hrognin í blindni. Maður hafði heyrt
talað um svo mikið salt á móti svo miklum saltpétri í tunnuna. En hvað var
rétt?
Daginn eftir var austan þræsingur og trillukarlarnir tvístigu lengi áður en
þeir ákváðu sig. Flestir á litlu trillunum fóru fljótlega heim aftur en við á stærri
trillunum biðum átekta. Um níuleytið héldu svo allir allt í einu af stað út í
hálfgert óveður. Við lónuðum lengi og velktumst um þarna innan við
Árbakkaklettana. Loksins setti Skafti Jónasson í Dagsbrún á ferð til baka inn
að bryggju og allir á eftir. Þegar við komum inn að bryggju var ráðunautur á
bryggjunni og ennþá í sínum fínu fötum. Hann spurði hvernig hefði fiskast og
óskaði okkur betri fiskilukku næst. Svo hvarf hann af bryggjunni.
Við vorum með nokkur net í trillunni full af þara sem þurfti að draga upp
á bryggju og hreinsa. Það var mitt verk að hreinsa og gera við netin, sem voru
tekin upp á víxl og hreinsuð og bætt. Ég vildi það miklu heldur en að drattast
með rauðmagakerruna um bæinn og selja þennan ljóta fisk.
Pabbi fór nú oftar með kerruna sjálfur og var lengi í túrum, mikið lengur en
við Almar í okkar fyrsta túr. Það leit út fyrir sem honum þætti gaman að
þessari verslun. Hann hafði tekið það ráð að stilla sér upp við dyrnar á
Útibúinu og nú bættust fleiri viðskiptavinir í hópinn, nefnilega bændurnir. Þeir
keyptu allan rauðmagann og pöntuðu hann oft fyrirfram. Þeir urðu svo
öskureiðir þegar við komumst ekki á sjó og gátum ekki útvegað rauðmaga.
Okkur skildist að þá myndu allir svelta í hel hjá þeim. Þeir spurðu hvernig yrði
hjá okkur ef þeir kæmu ekki með mjólkina einn daginn.
En þessi viðskipti blómguðust og margir trillukarlar seldu rauðmaga
víðsvegar um bæinn. Einu sinni kom Davíð á Neðri-Harrastöðum á litlum
Deutz pallvagni og sagðist kaupa allan rauðmagann sem kæmi á bryggjuna.
Hann ætlaði að keyra í kringum Skagann og selja rauðmaga. Svo hófst mikið
þref um verð og stærð og borgun og allt sem svona viðskiptum fylgir.
Augljóst var að verðið, sem við Almar fengum í okkar fyrstu söluferð, var
langt yfir því sem talað var um nú. Framboðið var meira. Trillukarlarnir voru
komnir með fleiri net í sjó en samtímis óx eftirspurnin eftir því sem
kaupendasvæðið stækkaði.