Húnavaka - 01.05.2013, Qupperneq 57

H Ú N A V A K A 55
yfir svæðið, hangandi á annarri neðan í þyrlu og haldandi á glæsipíu í
hinni.
Er við komum um borð í skipið er rétt komið fram yfir hádegi og enn sól-
strandar veður. Við ákveð um að nýta þetta fyrsta tækifæri til að liggja í sólbaði
við sundlaugina á 11. dekki. Við komum okkur notalega fyrir á sólbekkjum á
þéttskipuðu dekkinu. Unga fólkið er flest komið á undan okkur og er ýmist að
sóla sig eða taka þátt í einhverskonar Zumbadansi sem er stjórnað af
stuðboltunum í skemmtanadeild áhafnarinnar. Íslenskur karl peningur sem
ekki hefur ögrað húðfrumum sínum með sólarljósi á það til að skína eins og
nýorpin egg í sólskininu. Við Villi erum ekki undantekning frá þessu en látum
okkur í léttu rúmi liggja þótt ljómi svolítið af okkur á milli létt litaðra
eiginkvenna okkar og þessarar hjarðar mólitaðra Spánverja. Við reynum að
taka sólbaðið svolítið alvarlega en erum kannski enn svolítið upptekin af
landsýninni upp til Villefranche.
Við höfum þó ekki legið nema kannski hálftíma og skipið rétt farið að
þokast út af legunni þegar lítill vindsveipur veldur svolitlum usla í pappadiskum,
blöðum og öðru lauslegu. Eftir svolitla stund kemur annar vindsveipur sýnu
kröftugri og Spánverjarnir taka saman í flýti og koma sér inn í skjól hver af
öðrum. Við Íslendingarnir látum okkur fátt um finnast – ef það er sól er hægt
að vera í sólbaði – þótt það blási svolítið. Hvað með það? Við festum bara
handklæði sem eru byrjuð að fjúka og setjum fötin
okkar undir höfuðið. Þetta hlýtur að ganga yfir.
Það eru næstum allir horfnir af dekkinu nema
unglingar sem una sér í heitapottinum við laugina
og við Íslendingarnir sem liggjum enn í sólbaði.
Það er þéttingshvasst og sólbekkir á þilfarinu eru
farnir að fjúka til.
Að endingu gefumst við upp, það er flest fokið
til sem fokið getur. Við erum í vandræðum með
glösin með svaladrykknum og það er að byrja að
verða skýjað og jafnvel okkur ísfólkinu að verða
kalt. En við erum nokkuð hróðug yfir að hafa þó
geta farið í smá sólbað. Það er jú draumsýnin við
skemmtiferðaskip að liggja úti á dekki undir
suðrænni sól þar sem hafið merlar og gullroðnum
bjarma slær á svaladrykk í glasi.
Við notum það sem eftir er dagsins til að skoða enn betur og njóta alls þess
sem skipið hefur upp á að bjóða og mætum á kynningarfund um hvernig skuli
ganga frá borði næsta morgun. Þetta er jú síðasti dagur í hafi. Um kvöldið er
dress kvótinn „óformlegur“. Í Broadway salnum heitir sýningin Déjá Vu og
skartar bæði söng og dönsum og töframanninum Jorge Moreno. Á eftir sitjum
við um stund á píanó barnum og hlustum á brasilísku hljómsveitina sem hefur
séð um stóran hluta af þeirri lifandi tónlist sem við höfum notið um borð í
skipinu. Söngvarinn Ricky afsakar sig og segist vera að missa röddina, heldur
samt áfram dálitla stund og við vorkennum honum svolítið en komumst að
Brasilíska hljómsveitin