Húnavaka - 01.05.2013, Page 78

H Ú N A V A K A 76
FINNUR KRISTINSSON, Skagaströnd:
Kisi
Það leyndi sér ekki, það var farið að vora. Veturinn hafði verið með eindæmum
harður og snjóalög mikil. Fyrir nokkrum dögum hafði hann loksins snúið sér
og andaði nú af suðri.
Þar sem Bjargfastur stóð fyrir framan húsið sitt og horfði niður eftir götunni,
sá hann að snjóruðningarnir sigu með hverjum deginum sem leið. Hann sparn
fæti við einhverju sem stóð upp úr snjónum við garðhliðið og tók það upp.
Ekki bar á öðru, þetta var kótelettubein. Vel virtist hafa verið gengið til verks,
því ekki var svo mikið sem kjöt eða fituögn eftir utan á því.
Bjargfastur brosti og horfði nokkra stund á beinið og tautaði síðan fyrir
munni sér: ,,Ræfils tuskan.“
Það var nokkru fyrir jól að Bjargfastur hafði staðið að kvöldlagi í nánast
sömu sporum og horft til norðurs. Veðurspáin var ljót og sagði að gera ætti
norðanbál sem stæði næstu daga. Það setti að honum hroll. Líklega væri best
að binda ruslatunnuna.
Meðan hann var að bjástra við að binda tunnuna sá hann út undan sér að
skugga brá fyrir milli trjánna í garðinum. Bjargfastur leit upp til að athuga
þetta nánar en kom ekki auga á neitt. Kannski var þetta tóm ímyndun.
Fyrsta vindhviðan ýfði trjágreinarnar og Bjargfastur hraðaði sér inn. Hann
hafði orð á því við Dýrleifu konu sína að veðurútlitið væri dökkt, sér litist ekki
á það. Dýrleif kinkaði kolli og sagði síðan: ,,Ég er búin að smyrja handa þér,
góði minn.“
Bjargfastur settist við eldhúsborðið og borðaði hlýðinn brauðið sem kona
hans hafði smurt handa honum. Hann horfði hljóður út í myrkrið. Líklega
væri ráð að hækka á miðstöðinni.
Veðurspáin gekk eftir. Um nóttina gerði kolvitlaust veður og snjóaði í marga
daga. Allt fylltist af snjó og svo var komið að elstu menn mundu ekki annað
eins. Húsið hjá þeim Bjargfasti og Dýrleifu var nánast komið á kaf í fönn.
En það var ekki bara snjórinn sem var að hrella þau hjónin þessa
aðventudaga. Undanfarna daga hafði verið átt við ruslapokana sem Dýrleif
safnaði í einn stóran fyrir utan bakdyrnar. Ruslatunnan var löngu komin á kaf.
Pokarnir höfðu verið rifnir í sundur og innihaldið oftast á víð og dreif.
Bjargfastur hafði ekki hugmynd um hverju þetta sætti en grunaði hund ná-
grannans. Þó vissi hann ekki til þess að hundurinn ætti þetta til enda vel alinn
hjá nágrannanum.
Nú skyldi hann athuga þetta nánar. Hann tók allt rusl í burtu, lét kjötbita á