Húnavaka - 01.05.2013, Blaðsíða 119

H Ú N A V A K A 117
systur sinni. Fyrir hann byggðum við íbúðarhús. Teikningar að þessum bygg-
ing um voru frá Teiknistofu landbúnaðarins, nokkuð staðlaðar byggingar.
Íbúð ar húsin voru einnar hæðar, sum með háu risi, sem var hægt að nýta sem
íbúðir ef með þurfti. Grunnflötur húsanna var öðrum hvorum megin við 100
fermetra. Þessar byggingar voru gerðar fokheldar það sumar og fram á haust-
ið, nema Enniskotshúsið. Þar var eitthvað eftir varðandi þakið en var lokið við
næsta vor. Þessi vetur var mjög harður og snjóþungur og víða illt yfirferðar.
Heim að Litladal
Engir möguleikar voru því til að komast frá Víðidalstungu upp í Litladal aðrir
en að leita til Sigurbjörns Sigurðssonar sem mig minnir að hafi þá verið til
heimilis að Hamri í Svínavatnshreppi. Sigurbjörn átti þá fjórhjóladrifinn
flutningabíl sem ættaður var frá hernum. Bjössi annaðist mjólkurflutninga
ásamt ýmsum öðrum flutningum fyrir Svínhreppinga.
Miðvikudaginn 21. mars árið 1951 hófum við ferð okkar upp í Litladal. Sú
leið var seinfarin enda allt á kafi í snjó. Það tók sinn tíma að hlaða bílinn og
koma sér af stað. Ferðin gekk ekki hraðar en svo að við urðum að gista á
Stóru-Giljá. Þá var Sigurbjörg Jónasdóttir, föðursystir Elínar, ráðskona hjá
þeim Giljárbræðrum, Sigurði og Jóhannesi Erlendssonum. Þá hafði Sigurbjörg
verið ráðskona hjá þeim bræðrum á annan áratug. Þar fengum við hinar bestu
viðtökur enda töldu allir sem þekktu Sigurbjörgu hana hina mestu
gæðamanneskju.
Ferðin frá Giljá gekk áfallalaust en seint. Ég minnist þó sérstaklega þegar
Teitur Teitsson Víðidalstungu og Jóhanna Björnsdóttir ásamt hluta af börnum sínum:
Þorbjörn, Guðrún, Anna, Eggert, Óskar og Jóhann. Mynd: Héraðsskjalasafn.