Húnavaka - 01.05.2013, Page 124

H Ú N A V A K A 122
ræktun, ræsa fram votlendi, hyggja
að endurbótum á gripa hús um og
leggja veg heim að bæn um en
hann var enginn.
Fjárhúsin byggð
Fjárhús voru að falli komin og
mjög lágreist og því erfitt að hirða
í þeim. Svo voru engar hey geymsl-
ur aðrar en tóftir og því þurfti að
leysa allt hey með heynál. Svo var
einnig erfitt að verja heyin fyrir
ágangi hrossa á veturna, einkum
þeg ar snjór var mikill. Þetta
ástand ýtti mjög undir að hefja
fram kvæmdir við að bæta húsin.
Þegar við komum í Litladal hagaði þannig til að norðan við íbúðarhúsið var
fjósið, byggt úr torfi og grjóti eins og önnur gripahús en með járnklæddu þaki.
Þar sem okkur var nauðsyn að auka bústofninn hófumst við handa við að
byggja nýtt fjós en það var árið 1952. Ég valdi því stað sunnan og neðan við
íbúðarhúsið. Fjós þetta rúmaði 10 gripi og einnig var byggð hlaða við suður-
enda fjóssins. Svo voru fljótlega byggðar tvær votheysgryfjur. Þetta skapaði
okk ur tækifæri til að fjölga nautgripum. Til að byrja með var unnið úr mjólk-
inni heima og smjör selt en það var nokkuð algengt á þeim tíma.
Á þessum tíma áttum við ekkert farartæki, utan gamlan International vöru-
bíl sem við komum með frá Reykjavík. Hann kom þó að litlum notum þar sem
enginn ökufær vegur var heim að Litladal nema fyrir tæki með drif á öllum
hjólum og þegar þurrt var. Eitthvað tókst mér þó að nota vörubílinn við að
flytja möl í fjósbygginguna en þegar verst lét fékk ég jarðýtu með kerru til að
flytja eitthvað af byggingarefninu.
Það var mikil nauðsyn á að auka við ræktað land því að túnið var ekki stórt
og fremur illa á sig komið. Tún höfðu verið vanrækt en þau þurfa viðhald og
aðhlynningu. Þess vegna hófumst við handa árið 1952 við að láta ræsa fram
allstórt mýrarsvæði sem var fyrir neðan bæinn, niður að gilinu. Þetta svæði var
síðan fljótlega unnið til ræktunar og úr urðu þrjár allstórar túnsléttur sem juku
heyfenginn til muna.
Árið 1953 fengum við enn skurðgröfu til að grafa skurð sem lá í norður frá
gömlu heimreiðinni en tók síðan stefnu á Steinholtið. Uppgröfturinn úr
skurðinum var notaður sem undirstaða undir veginn heim að Litladal. Þetta
breytti því verulega til batnaðar að komast að og frá bænum. Við að grafa
vegarskurðinn þornaði allstórt svæði og þá gafst tækifæri til að gera tún á
svæðinu eins og gert var þegar tímar liðu fram.
Í stuttu máli sagt voru framkvæmdir aðallega bundnar við jarðvinnslu undir
Málverk af Litladal eftir Harald Karlsson.