Húnavaka - 01.05.2013, Side 125

H Ú N A V A K A 123
væntanleg tún. Búnaðarfélagið var þá
kom ið með jarðýtu, plóg og herfi og það
var fengið að láni til að vinna hinar nýju
sléttur undir sáningu. Bústofninn stækk-
aði smám saman en ég var kannski full-
ákafur í að fjölga skepnum, miðað við
hey fenginn en þetta bjargaðist furðan-
lega.
Árið 1955 byggðum við fjárhús sem
stóðu skammt neðan við efsta hluta
vegar skurðarins, rétt utan við norður-
hluta gamla túnsins. Ekki þótti ná-
grönn unum líklegt að fjárhúsin yrðu
tilbúin til notkunar fyrir veturinn. Þetta
sumar var eitt hið votviðrasamasta sem
hafði komið um langt árabil. Eins og
gefur að skilja olli votviðrið hinum
mestu vandræðum, bæði við heyskap og
byggingaframkvæmdir.
Það þótti líka nokkur bjartsýni hjá
mér að setja saman hey á þessum nýja
stað ef húsin kæmust ekki í gagnið fyrir
veturinn og ég yrði að nota gömlu húsin
sem stóðu langt frá þeim nýju. Einhvern
veginn fór þetta samt svo að húsin voru
orðin nothæf fyrir veturinn. Fjárhúsum þessum var ætlað að rúma 320 fjár og
mikill var munurinn frá því að nota gömlu húsin. Þetta rýmkaði líka mögu leik-
ana á að fjölga fénu sem var nú alltaf heldur að fjölga. Ekki var hægt að ein-
beita sér að þessari fjárhúsbyggingu því að ég varð að vera við byggingar víða
annarsstaðar enda byggðist afkoman að mestu á þeirri vinnu.
Þegar ég tala um fjárhúsin og byggingu þeirra, get ég varla látið hjá líða að
minnast á fjárbúskapinn. Hvort hann gekk vel eða illa hjá mér læt ég ósagt en
ég ýki ekkert þótt ég segi að hann var mér mjög að skapi. Það er eitt með því
notalegasta sem ég get hugsað mér að fást við umönnum sauðfjár við góðar
aðstæður. Ég hafði mikinn áhuga á að bæta fjárstofninn og það breytti miklu
þegar ég fékk hrút vestan frá Svanshóli á Ströndum. Hann var fyrstu verðlauna
hrútur og nefndur Snerrir og breytti fénu mikið. Yfirleitt var heldur góð
meðalvigt hjá okkur eða um og yfir 16 kíló en það var ekki margt tvílembt
enda reyndi ég að forðast það. Þó var alltaf eitthvað tvílembt.
Willys jeppinn
Þetta sama sumar eignuðumst við gamlan Willys jeppa sem kom nú heldur
betur í góðar þarfir. Um þetta leyti voru ekki margir í hreppnum komnir með
Á tröppunum í Litladal líklega um 1956
eða 1957. Standandi í dyrunum, t.v.
Elín Ólafsdóttir, kona Haraldar og við
hlið hennar er Þórdís Karlsdóttir, systir
hans. Drengurinn fyrir framan Elínu er
Karl Þórhalli Haraldsson, Sigrún Ásta,
Haraldur og fyrir framan hann er
Hallfríður Ólöf.