Són - 01.01.2011, Side 126

Salvatore Quasimodo
LJÓÐ
VII
ÓÐAR ER KVÖLD · NÚ ÞEGAR DAGURINN RÍS · ÆVAFORNI VETUR
Guðbjörn Sigurmundsson þýddi
Salvatore Quasimodo (1901–1968) var ítalskt ljóðskáld sem fékk
Nóbels verðlaun í bókmenntum árið 1959. Hann var fæddur á Sikiley,
í bænum Modica á suðausturhluta eyjarinnar. Faðir hans var járn-
brautarstarfsmaður og fjölskyldan flutti oft. Quasimodo lauk námi
við tækniskóla í Messina 1919 og fór til Rómar í verkfræðinám en
hvarf frá náminu vegna bágs efnahags og vann ýmis störf framan af
ævi, var meðal annars tækniteiknari en hugur hans hneigðist fljótt til
bókmennta. Hann gaf út sína fyrstu bók, Acque e terre árið 1929. Á
fjórða áratugnum sneri hann sér alfarið að bókmenntum og varð m.a.
ritstjóri bókmenntatímarits og árið 1941 bókmenntakennari við Tón-
listarskóla Giuseppe Verdi í Milano. Því starfi gegndi hann til æviloka
1968.
Salvatore Quasimodo varð mjög þekktur fyrir ljóðasafn sitt Ed è
subito sera sem kom út 1942. Hann aðhylltist bókmenntastefnu sem
kölluð er „ermetismo“ á ítölsku eða Hermetismi, kennd við gríska
guðinn Hermes. Það einkennir skáld þessarar stefnu að nota skýrt
tungutak, leggja áherslu á hljóm orða og táknræna merkingu þeirra.
Þeir stefna að hreinu, hnitmiðuðu ljóðmáli og dulúð og goðsögnum
bregður víða fyrir. Til grundvallar liggja frumspekilegar eða meta -
fýsískar hugmyndir um tengsl manns og heims. Quasimodo var að
reyna að lýsa hlutskifti nútímamannsins í framandi heimi og tókst oft
vel upp. Hann lærði ungur grísku og latínu og þýddi snoturlega grísk
fornskáld á ítölsku. Tvö önnur fræg skáld, sem oft eru nefnd í sömu
andrá og Quasimodo, aðhylltust sömu skáldskaparstefnu og voru
uppi á sama tíma. Það eru skáldin Giuseppe Ungaretti (1888-1970)
og Eugenio Montale (1896–1981). Þetta eru risarnir í ítalskri ljóðagerð
á 20. öld og þeir hlutu margar viðurkenningar fyrir verk sín. Quasi-