Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2006, Qupperneq 51

Wiedel sem dæmi um hið gagnstæða þar sem lögð er meiri áhersla á hið
sálræna og einstaklingsbundna.17 Ef til vill má segja að sú áhersla geri lífs-
túlkunarhugtakið hagnýtara í rannsóknum á trúaruppeldi. Á hinn bóginn
má benda á að lífstúlkunin fer ekki fram í tómarúmi heldur í félagslegu
og menningarlegu samhengi sem er háð sífelldum breytingum. Norðmað-
urinn Elisabet Haakedal bendir á að það sé aldrei hægt að skilja lífstúlkun
eingöngu sem einstaklingsbundið fyrirbæri óháð því samfélagi sem ein-
staklingarnir mynda. Lífstúlkun á sér stað bæði innra með einstaklingnum
og í samfélagi við aðra.18
Þegar horft er á hið samfélagslega samhengi telur Skeie sig einnig greina
vissa menningargagnrýni (kulturkritik) í skrifum Gravems, en bendir á
að líta megi svo á að lífið í „póstmódern“ samfélagi bjóði upp á fremur
óskipulegan veruleika þegar um það er að ræða að skapa lífinu merkingu
og tilgang. Skeie vill þó líta á það sem forsendur og áskorun fyrir stöðugt
lífstúlkunarferli einstaklingsins fremur en vandamál.19 Þetta sjónarhorn
er áhugavert í íslensku samhengi þar sem því er haldið fram að íslenskt
samfélag þróist nú jafnt og þétt frá því að vera tiltölulega einsleitt yfir í
margbreytilegra og sundurleitara samfélag. Við greiningu á viðtölunum við
íslensku unglingana göngum við út frá lífstúlkun sem stöðugu ferli sem á
sér stað bæði innra með einstaklingum en einnig í tengslum við aðra og hið
félaglega og menningarlega umhverfi.
Velta má fyrir sér hvort hugtakið lífstúlkun sé nógu gagnsætt á íslensku.
Ef til vill er betra að nota hugtakið tilvistartúlkun sem eins konar tilraun
til að þýða hugtakið „livstolkning“. Færa má rök fyrir því að það nái betur
þeirri merkingu sem fólgin er í skilgreiningu Gravems þegar hann talar um
að lífstúlkun/tilvistartúlkun sé „skilningur á okkur sjálfum og reynslu okk-
17 Skeie 2002, s. 95.
18 Haakedal 2004, s. 62-63.
19 Skeie 2002, s. 98.
49