Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2006, Síða 163

hafði gert Þorstein að píslarvotti í augum íslendinga í Kaupmannahöfn. Að
söfnuninni stóðu fjörutíu „andlegir bræður“ skáldsins eins og Sameiningin
orðar það og nefnir blaðið þessa söfnun „skáldalaun frá hinum hálærða
íslenska Hafnarlýð.“6 Víst er um það að Þorsteinn mat stuðning og vináttu
þá sem hann átti að fagna meðal landa sinna í Kaupmannahöfn. Hann til-
einkaði þeim ljóðabókina Þyrna „með ástarþökk fyrir samveruna.“
Þorsteinn launaði hins vegar prestunum lambið gráa á sinn hátt þegar
ljóðabókin Þyrnar kom út árið 1897. Þar bætti hann þriðja andkristilega
kvæðinu við og þar var broddurinn gegn kristinni trú ekki síður beittur
en í hinum tveimur kvæðunum. Þetta var kvæðið Á spítalanum sem hann
tileinkaði „vesturheims prestunum íslensku“ sérstaklega. Hann beinir þar
spjótum sínum að stranglútherskum rétttrúnaði og áherslum heittrúaðra á
synd og náð. Ljóðið segir frá hugprúðum sómamanni sem liggur á sjúkra-
húsi á sama tíma og Þorsteinn að því er virðist. Með þeim tekst náin vinátta
og Þorsteinn lýsir dauðastríði hans og segir:
Hann átti svo blíða og barnglaða lund,
sem brosti við helinu stránga.
En það breyttist því að þegar dauðinn nálgast fýrir alvöru grípur vininn
sálarkvöl og hann bugast vegna sektarkenndar sem rakin er til boðskap-
arins um eilífa útskúfun og píslir vantrúaðra. í sálarstríði vinar síns sér
Þorsteinn þessa trú sem nöðru sem nagar sig inn í vitundina og hefnir sín
þannig á veikum einstaklingi sem áður átti „lífsins ljós“ í sálinni og „and-
legan þroska“ til að storka lamandi og gleðisnauðu trúarvíli.
[en] hér var sú naðra, sem gaf ekki grið,
hann gat aðeins hnígandi beðið um frið
og signt sig með hálfdauðri hendi.
6 Sameiningin 8,2 1893.Bls. 26-27.
161