Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2007, Qupperneq 170

eins og til dæmis forns germansks og norræns sagnaarfs eins og hið fyrir-
ferðarmikla Fáfnisbana-stef sýnir ljóslega. Miðað við þær aðstæður sem uppi
voru er skiljanlegt að það hafi einkum verið hinar myrkari frásagnir Biblí-
unnar sem á skáldið stríddu eins og sagan af flóttanum til Egyptalands og
Getsemanesagan.
Athyglisvert er að sjá hvernig Snorri vann úr Getsemanesögunni á hinu
pólitíska skeiði sínu miðað við hver raunin varð á eftir að því var lokið. Á
hinu pólitíska skeiði fær sagan sterka samtímaskírskotun og verður farvegur
til að koma til skila ádeilu á það hvernig haldið var á málum þjóðarinnar.
Þegar Snorri leitaði að nýju fanga í sömu sögu síðar á ævinni vottar ljóð
hans fyrst og fremst um þau tilfmningalegu og sálrænu hughrif sem sagan
vekur með honum.
Það er einnig athyglisvert að á hinu róttæka skeiði virðist Snorri ekki
aðeins leita til Biblíunnar sem sagnheims sem vísa megi til eða jafnvel nota
sem uppistöðu í heil ljóð. Þvert á móti virðist hin kristna „stórsaga“ jafnvel
fagnaðarerindi kristinnar trúar, upprisuvonin, verða tæki í höndum hans
til að kveða kjark og þor í þjóð sína eins og kemur vel fram í lokum ljóð-
anna Þar skal dagurinn rísa og I Garðinum en þar horfir hann vongóður
fram á veginn þrátt fyrir tvísýnt ástand í heims- og landsmálum.
Full ástæða virðið því til að gjalda nokkrum varhug við því mati sem
meðal annars er að finna í skrifum Páls Valssonar, sem vitnað var til í upp-
hafi þessarar greinar, þar sem því er haldið fram að hvergi sé neitt að fmna
í Ijóðum Snorra sem bendi beint til kristindóms, að Snorri reisi aldrei vonir
sínar á kenningum kristinnar kirkju og hvergi sé að sjá að fagnaðarboð-
skapur hennar hafi haft veruleg áhrif á hann þvert á móti sé hann nær því
að hafna honum. Sú niðurstaða virðist ekki eiga við um sum beittustu
baráttuljóð Snorra á hinu pólitíska skeiði hans. Þá virðist kristin trúar-
hugsun þvert á móti hafa verið skáldinu ríkari í huga en í annan tíma og
hún gengt mikilvægara hlutverki í ádeilukveðskap þess en fram kemur
þegar um önnur viðfangsefni er að ræða til dæmis glímuna við firringuna.
168