Jökull - 01.12.1954, Side 35

ÁGRIP:
I framanritaðri grein liefur ]. J Holtzscherer,
einn af samverkamönnum A. Joset á Gran-
landsjökli, tekið sér fyrir hendur að vinna
td fullnustu úr mœlingum þeim á þykkt Vatna-
jökuls, sem gerðar voru í Fransk-íslenzka leið-
angrinum 1951, en Alain Joset entist því mið-
ur ekki alclur til að Ijúka við.
í 1. hefti JÖKULS (1951) hefur J. Eyþórs-
son gert grein fyrir aðferð við mœlingarnar og
hirt þykktartölur, sem A. Joset hafði reiknað
jafnharðan og mœlingarnar voru gerðar. Má
vísa til þeirrar greinar í aðalatriðum, þótt hér
sé mun ýtarlegri greinargerð um grundvöll
mælinganna og árangur.
í sérstökum liafla (bls. 21) hefur Holtzscherer
ritað um mœlingar, sem gerðar voru á Gríms-
vötnum. Virðist honurn sem samfelldur ís hafi
verið niður að botni á mælingastaðnum og þykkt
hans um 600 m. Enn fremur reiknaðist hon-
urn til, að halli botnsins á mœlingastað hafi
verið 29°.
Þessi niðurstaða styður ekki þá skoð-
un S. Þórarinssonar o. fl., að vatn safnist i
Grímsvatnakvosina rnilli Skeiðarárhlaupa, og
sé þar fljótandi jökidl á, þegar nokkur ár eru lið-
in frá hlaupi'.
Sýnir þetta, að enn er fjarri þvi, að Gríms-
vatnagátan sé ráðin, en um hana mun enn
fjallað i ncesta hefti. JÖKULS.
JÓN EYÞÓRSSON:
V atna jökulsleiðangur 1954
Laugardaginn í'yrir hvítasunnu, 3/e 1954, lagði
10 manna hópur af stað frá Reykjavík, og var
förinni heitið austur á Vatnajökul. Farið var á
tveim stórum vörubílum, og var snjóbíll (Bom-
bardier Guðmundar Jónassonar á öðrurn, en
fólk og farangur á hinum.
Fararstjóri var Árni Kjartansson verzlunar-
maður, en aðrir Jrátttakendur voru Guðmundur
Jónasson, Sigurjón Rist, Ólafur Nielsen, Sverrir
Scheving Thorsteinsson, Haukur Hafliðason,
Sveinbjörn Benediktsson, Magnús Eyjólfsson,
Finnur Eyjólfsson og Jón Eyjtórsson.
Þótt förin væri fyrst og fremst sumarleyfis og
skemmtiferð, var rnikil vinna lögð í að athuga
snjóalög á jöklinum frá vetrinum 1953/54.
Vt)ru grafnar 5 snjógryfjur, flestar 6—7 m djúpar,
og mældur 1 Jteim hiti og vatnsgildi. Þá voru at-
hugaðir staðhættir við Grímsvötn, en þeir ger-
breyttust mánuði síðar, er Skeiðará hljóp, Jtótt
ekki yrði eldgos. Mun nánar sagt frá Gríms-
vötnum og Skeiðarárhlaupinu í næsta hefti
Jökuls.
Ekið var beinustu leið í Tungnaárbotna og
Jtaðan á snjóbílnum upp á Grimsfjall. Var þar
tjaldað og haldið kyrru fyrir í tvo daga. Síðan
var ekið beina leið upp í Tjaldskarð á Öræfa-
jökli og tjaldað Jtar. Þaðart var ekið að rót-
um Hvannadalshnúks og gengið á fjallið í fögru
veðri. Úr Tjaldskarði var ekið að Þuríðartindi
og gengið á hann, en síðan austur úr Hermanna-
skarði og sunnan undir Mávabyggðum til Esju-
fjalla. Var lagzt til svefns í Jökulhúsinu, en síð-
an gengið á Steinþórsfell. Frá Esjufjöllum var
ekið sem leið liggur austur undir Goðaborg. Þeir
Guðntundur Jónasson og Jón Eyþórsson gengu
á borgina, en hinir brugðu sér til Flornal'jarð-
ar og sóttu bensín til heimferðarinnar. Var enn
tjaldað við Grímsvötn í heimleiðinni.
Ferðin gekk mjög að óskum. Veður var með
afbrigðum hagstætt, en færð nokkuð þung á
köflum. Alls tók ferðin 16 daga. Eru slíkar sum-
arferðir á Vatnajökul mikil og merk nýjung í
ferðamennsku, stundum líkari ævintýri en veru-
leika.
Þegar hópur þessi kvacldi Tungnaárbotna, var
þvi heitið að koma Jtangað aftur og reisa þar
hentugt sæluhús fyrir Vatnajökulsfara, einkum
Jrá er kynnu að leggja á jökulinn á útmánuðum.
í Tungnaárbotnum er auk þess gott að staldra
við. Þaðan er örstutt suður að Langasjó, ein-
hverju kynlegasta stöðuvatni landsins, sem fáir
hafa heimsótt. Og allt er þetta land vestan undir
Vatnajökli flestum landsmiinnum álíka fjarlægt
og framandi sem eyðimörkin Sahara, enda er Jrað
hin raunréttu reginöræfi.
33