Iðjuþjálfinn - 01.12.1997, Blaðsíða 33

\
k
í*
verið í aðalhlutverki. Iðjuþjálfar húa yfir
sérþekkingu á þeim þáttum í U'fi fólks er
lúta að færni og virkni við iðju. Nú til
dags er sjónum beint að iðju fólks í víð-
asta skilningi.
- Ég tel að við höfum tapað þeirri sýn á
manneskjuna um tíma, þegar iðju-
þjálfar einbeittu sér að mestu að
læknisfræðilegri nálgun. Nú er litið til
skjólstæðingsins sjálfs, þarfa hans og
langana í daglegu lífi. Það er skjól-
stæðingurinn sem er sérfræðingur í
eigin lífi og aðstæðum. Það er því okk-
ar hlutverk að gera honum kleift að
ástunda iðju sem hefur tilgang fyrir
hann sjálfan og veitir honum gleði og
vellíðan. Iðjuþjálfar í Kanada starfa
enn innan hefðbundinna stofnana, á
sjúkrahúsum og ýmsum endurhæf-
ingar- og hæfingarstofnunum fyrir
aldraða og fatlaða. Ég tel þó að íhlutun
taki betur mið af þörfum skjólstæð-
ingsins en áður og iðjuþjálfar leitist
fyrst og fremst við að nálgast við-
fangsefnin út frá þeim aðstæðum sem
skjólstæðingurinn lifir og býr við. Það
kallar á fleiri heimsóknir á heimili,
skóla og vinnustaði sem eykur auð-
veldar yfirfærslu í umhverfi viðkom-
andi skjólstæðings þar sem hann
stundar iðju sína. Þetta krefst mikils
af iðjuþjálfum þar sem starfsemi á
hefðbundnum stofnunum er kannski
ekki sérlega skjólstæðingsmiðuð enn-
þá. Við þurfum að hafa hugfast að
hlutverk okkar er ekki að veita með-
ferð í læknisfræðilegum skilningi, það
er að „ gera eitthvað við" skjólstæðing-
inn heldur að leiðbeina honurn,
hvetja og aðstoða hann til þess að
takast á við það sem gefur honum til-
gang og bætir lífsgæði, segir Barbara.
Stefnumótun
Megin boðskapur í þróun iðjuþjálfunar
birtist í bókinni „Enabling Occupation"
sem er skrifuð af tíu höfundum. Fjöl-
margir iðjuþjálfar vítt og breitt um
Kanada unnu einnig að hugmyndum að
efni bókarinnar.
- Við gerð bókarinnar varð okkur bet-
ur ljóst, hversu mikilvægt það er að
hafa manneskjuna sjálfa í huga og
það sem gefur lífi hennar gildi. Þá er
átt við þann innri mátt sem býr í
hverjum og einum og gerir það að
verkum að fólk nær markmiðum sín-
um í lífinu. Þetta hefur svo sem alltaf
verið aðalinntak iðjuþjálfunar, þrátt
fyrir að við misstum sjónar á þessari
nálgun á tímabili. Ein af þeim hindr-
unum sem við upplifum sem iðju-
þjálfar er sú að við erum vön því að
íhlutun sé einungis það að vinna með
skjólstæðinginn, rnaður á mann og að
óbein íhlutun sé ekki „alvöru vinna".
Barbara O'Shea var
fyrirlesari á vel sóttu
námskeiöi í Norræna
húsinu.
IÐJUÞJÁLFINN 2/97 33