Skólavarðan - 01.12.2008, Síða 5

5
GESTASKRIF: SIGURjóN M. EGILSSON
SKÓLAVARÐAN 7.TBL. 8. ÁRG. 2008
„Um morguninn rigndi en lygndi síðdegis,“
las kennarinn og nemendurnir, sem allir
voru yfir meðalaldri íslenskra námsmanna,
sátu þegjandi og skrifuðu niður af bestu
vitund og bestu getu. Færeyingurinn í
bekknum rauf þögnina og sagði stundarhátt:
„Síðdegis, síðdegis, hvað heldurðu að ég
kunni að skrifa þetta helvítis síðdegis.“
Nemendur voru stórhentir, sterkir, duglegir
og reyndir. Verið var að mennta skipstjóra
og stýrimenn sem höfðu siglt um hafið án
menntunar, voru með undanþágur. Sumir
þeirra voru ekki bara skipstjórar eða
stýrimenn, þeir voru líka útgerðarmenn.
Þeir vildu kannski ekki í skóla en höfðu
ekkert val. Ef þeir menntuðu sig ekki var
ekki annað að gera en leita sér nýrrar vinnu.
Það var hafið stríð gegn undanþágum.
Sumir höfðu ekki komið í skólahús í áraraðir,
jafnvel áratugi. Bekkurinn var sannanlega
sérstakur og um leið var mikill samhugur
innan hópsins. Einn fyrir alla og allir fyrir
einn. Eða þannig. Íslenska er ekki öllum
sjálfsögð. Hvenær er eitt enn og hvenær eru
tvö enn. Og hvenær er ufsilon og hvenær er
ekki ufsilon. Og hvenær er bara venjulegt i
og hvenær ekki. Gildrurnar eru margar. Svo
þegar menn koma saman, menn sem hafa
jafnvel blekkt Landhelgisgæsluna, blekkt
fiskmatið, og eiga allt undir því að ná prófi
þá er leitað ráða og þau framkvæmd. Sá sem
þótti skástur í íslensku fékk það hlutverk að
gefa merki. Ef hann hélt vera að orð væri
með ufsiloni var ákveðið að hann krosslegði
fingur og hefði þá á borðbrúninni. Ef hann
héldi að ætti að skrifa eitt enn, eða eitt ell
eða eitt ká eða eitt gé, setti hann einn fingur
fram af borðbrúninni og tvo fingur þegar
það ætti við. Allir náðu íslenskuprófinu.
Líka Færeyingurinn þrátt fyrir að hafa heitið
sér því, og staðið við, að taka ekki þátt í
svindlinu. Hann sat í næstu röð fyrir aftan
merkjagjafann og þar sem Færeyingurinn
hafði góða sjón gat hann lesið allt sem
bekkjarfélaginn skrifaði á sitt blað. Það er
nefnilega þannig að þegar nemandi þarf
bæði að skrifa sitt próf og gefa öllum
bekknum merki, skrifar hann hratt og hallar
sér afturábak og tekur til við merkjagjöfina.
Þá opnast leið fyrir velsjáandi Færeyinga.
„Ég hætti að kíkja þegar við verum
meira en hálfnaðir,“ sagði Færeyingurinn
og bætti við að ef ekki væru margar villur
hjá merkjagjafanum væri nokkuð tryggt að
hann hefði náð fimm. Fannst reyndar verra
að kannski væri fyrri helmingur prófsins
villulaus en sá síðari morandi í villum.
Þannig var það nú samt, en Færeyingurinn
sem kíkti fram yfir mitt próf fékk sex í
einkunn og hinum prófunum náði hann. Eftir
þetta var hann skipstjóri í mörg ár.
En þrátt fyrir að þegar kennsla hófst
hafi nemendurnir kunnað manna best og
manna mest að splæsa vír, hnýta pelastikk,
taka í kríulöpp og slægja fisk og veiða
Að borða ljóð
Sigurjón M. Egilsson
Ljósmynd: Gúndi.
Ég las í blaði að ef maður borðar
blaðsíður þá man maður allt
sem stendur á þeim