Skólavarðan - 01.08.2003, Qupperneq 3

Allmikil umræða hefur átt sér stað um þá staðreynd
að yfir 200 tónlistarskólanemum hefur verið neitað um
skólavist til að stunda framhaldsnám í tónlistarskólum
Reykjavíkur nema viðkomandi sveitarfélög greiði fyrir.
Ég get út af fyrir sig skilið að Reykjavíkurborg hafi ekki
áhuga á að greiða fyrir framhaldsnám allra tónlistarnema í
landinu en borgin ber engu að síður ábyrgð eins og önnur
sveitarfélög og ríkisvaldið.
Við gerð síðustu kjarasamninga tónlistarskólakennara
var töluvert rætt um hver ætti að standa straum af kostnaði
við kennslu á framhaldsstigi og kom fram sú skoðun
sveitarfélaganna að eðlilegast væri að ríkið kostaði þá
menntun eins og aðra framhaldsmenntun í landinu. Þessu
var ekki mótmælt af fulltrúum tónlistarskólakennara
í samninganefndinni. Forystumenn kennara og
sveitarfélaga í samninganefndinni fóru á fund þáverandi
menntamálaráðherra og kynntu honum þessi sjónarmið en
þegar þetta er skrifað hefur ekkert gerst og á meðan líða
nemendur fyrir aðgerðarleysið.
Mönnum hættir oft til þess að líta á tónlistina sem
sjálfsagðan hlut líkt og ferskt vatn sem áfram streymir
endalaust og allir geta teygað. Menn gleyma því hins vegar
oft að hvoru tveggja er hægt að spilla.
Það er ólíðandi að ágreiningur ríkis og sveitarfélaga
annars vegar og sveitarfélaga innbyrðis hins vegar standi
í veginum fyrir menntun tónlistarmanna. Íslendingar
eiga fjölmarga framúrskarandi tónlistarmenn sem borið
hafa hróður landsins víða um heim. Ekki skortir á að
stjórnmálamenn eru stoltir sem og aðrir landsmenn þegar
Íslendingar slá í gegn á tónlistarsviðinu heima eða erlendis.
Sveitarfélögin nýta sér gjarnan þekkta einstaklinga á sviði
íþrótta og lista til að kynna viðkomandi sveitarfélag. Þannig
tengja menn t.d. Kristján Jóhannsson við Akureyri og Völu
Flosadóttur við Bíldudal og hafa bæði verið sveitarfélögum
sínum og landi góð kynning. Oft er líka talað um að Björk
sé besta landkynning sem Ísland hefur fram að færa um
þessar mundir.
Ef við Íslendingar viljum áfram eiga listamenn í fremstu
röð er eðlilegt að gera þá kröfu að sveitarfélögin og ríkið
komist að samkomulagi um hver eigi að bera ábyrgð
á kostnaðarhlutdeild hins opinbera í framhaldsnámi
tónlistarmanna. Annað er lítilsvirðing við nemendur og
hætt er við að margir þeirra þurfi að hverfa frá námi.
Nú er Verslunarmannahelgin nýliðin og menningarnótt
í Reykjavík sömuleiðis. Í báðum tilfellum er tónlistin í
fyrirrúmi. Þannig bitust sveitarfélög og mótshaldarar
um bestu tónlistarmennina til að draga fólk að um
Verslunarmannahelgina og Reykjavíkurborg leggur áherslu
á að bjóða upp á gæðatónlist á menningarnótt. Þetta er
hægt vegna þess að við höfum á að skipa fjölmörgu hæfu
listafólki. Krafan er að þetta geti haldið áfram. Ef allt fer
hins vegar á versta veg er hætt við að gæði og fjölbreytileiki
í íslensku tónlistarlífi fari hnignandi og ýmsar hátíðir verði
fátæklegri en verið hefur. Viljum við kanski upplifa það í
framtíðinni að ráðherrar í ríkisstjórn Íslands leiði fjöldasöng
án undirleiks þegar þjóðsöngurinn er sunginn á Austurvelli
17. júní?
Eiríkur Jónsson
Hvers eiga
nemendur að gjalda?
FORMANNSPISTILL
3