Tímarit Máls og menningar - 05.12.2002, Blaðsíða 64

Andartak
Kápumynd tmm er eftir Hönnu Ólafsdóttur
Kápumynd tmm kallast Andartak og er eftir
Hönnu Ólafsdóttur. Hanna stundaði nám við
Myndlistarskólann á Akureyri í þrjú ár en út-
skrifaðist frá Myndlistar- og Handíðaskóla Ís-
lands. Hún flutti til Danmerkur 1995 og stund-
aði þar nám í Danmarks Designskole í eitt ár.
Þar í landi hefur hún unnið við ýmislegt tengt
listinni, t.d. auglýsingagerð, myndlistarkennslu
fyrir börn og fullorðna og haldið sjálfstæð nám-
skeið í myndlist. Undanfarin tvö ár hefur Hanna
hins vegar alfarið helgað sig listsköpun.
Hanna býr ásamt manni sínum og
þremur börnum í smábænum
Tranekær á Langeland. „Það eru algjör
forréttindi að fá að búa á svona stað
þegar maður er með litla krakka og
vinnur heima,“ segir hún. Bærinn er
að hennar sögn ævintýri líkastur enda
stendur stór rauð höll við endann á
götu fjölskyldunnar. „Alveg eins og í
ævintýrunum býr þar greifi ásamt
konu sinni og á veturna fá elsti strák-
urinn okkar og vinir hans leyfi til að
nota hlöður hallarinnar til að vera á
hjólabrettum. Við erum þrjár mínútur
niður á strönd og tuttugu og fimm
mínútur í næsta bæ. Ég mála á daginn
og fer í langa göngutúra inn á milli.
Fyrir aftan húsið okkar er skógur og
þar búa álfar og furðuverur sem klína
sér stundum í myndirnar mínar.“
Hanna hefur tekið þátt í ýmsum
sýningum í Danmörku sem hafa leitt
af sér aðrar sýningar og þannig segir
hún að boltinn hafi rúllað áfram. Hún
er líka stöðugt með myndir hjá tveimur gallerí-
um og þeim hefur verið afar vel tekið. Verkin
seljast yfirleitt um leið og þau sjást. „Vanda-
málið er fyrst og fremst að hérna í
Danmörku þarf maður að hafa skap-
að sér ansi stórt nafn áður en maður
getur farið að setja upp mannsæm-
andi verð,“ segir hún. „Þess vegna
þarf maður að selja margar myndir til
að geta náð endum saman. Sem
betur fer á ég skilringsríkan mann.“
Í september sl. var Hönnu boðið
að vera með í samsýningu suður-
fjónskra listamanna (De Sydfynske). „Félags-
skapurinn er mjög lokaður og það þykir gott
klapp á bakið að vera boðin þátttaka,“ útskýrir
Hanna. Núna er hún með einkasýningu í fjöl-
miðlahúsi Berlinske Tidende í Kaupmannahöfn
en sýningunni hefur verið mjög vel tekið. „Í
það minnsta voru einhverjir svo áfjáðir í mynd-
irnar að þeir ákváðu að þeir gætu ekki lifað án
þeirra og stálu fjórum! Fyrst varð ég alveg brjál-
uð, en núna finnst mér þetta eiginlega svolítið
spennandi, sérstaklega eftir að ég komst að því
að myndirnar voru tryggðar.“
Hanna verður með samsýningu í Hillerød í
lok janúar með danska skúlptúristanum Preben
Boye. Þar ætlar hún að sýna um þrjátíu olíumál-
verk. Í mars stendur til sýning á Ríkisspítalan-
um í Kaupmannahöfn en að auki er líklegt að
sýning í London verði að veruleika í vor.
„Það sem drífur mig áfram er fyrst og fremst
þörfin fyrir að tjá mig og fá útrás,“ segir Hanna,
„framkalla þær myndir sem ég hef „sogað“ til
mín. Þegar ég stend fyrir framan strigann hvíli
ég best í sjálfri mér, fer algjörlega inn í mig, og
næ þegar best gengur að útiloka allt annað en
mig og minn eigin heim. Segja má að ég sé
háð því ferli sem felst í málverkinu sem eins
konar „andlegri ryksugu“. Helstu áhrifavald-
arnir eru atburðir og fólk sem ég mæti; hlutir
sem ég ómeðvitað og meðvitað dreg að mér,
bæði neikvæðir og jákvæðir. Málverkið er sá
miðill sem hentar mér best til að framkalla
þessar upplifanir. Oft spyr ég mig hver sé
ástæðan fyrir því að ég get ekki hætt, af hverju
mér líði svona vel þegar ég er að mála. Svarið
er auðvitað ekkert eitt, en ég er sammála þeim
sem skrifaði að listin væri staðurinn þar sem
vonin býr. Hún skín í gegn alls staðar, vonin í
sinni æðstu mynd. Það er eitthvað í listaverkinu
sjálfu, sama í hvaða formi það birtist, sem talar
til manns þannig að ekki er hægt að komast hjá
því að þykja vænt um það.“
64 Um kápumynd 4 tbl 6.12.2002 14:36 Page 64