Félagsbréf - 01.03.1963, Side 35

glasið þangað til hún fann, að það var tekið við því og á meðan starði
hún niður á skóna hans og sá, að þeir voru gráir og hrukkóttir og
sprungnir og rykið lá í iiaugum í sprungunum og í staðinn fyrir skó-
reimar var snæri.
Svo liljóp hún. Hún hljóp frá vatnsglasinu, frá flækingnum, sem
borðaði úti á kirkjutröppunum og frá kirkjunni. Hún hljóp í svo mik-
illi blindni, að rykið spannst um hana eins og ský, sem dregur fyrir sólu.
Og þegar hún kom að garðshliðinu heima, var andlitið stirðnað í grett-
um, sem huldu grátinn.
Anne kom hlaupandi á móti henni og kallaði: „Eigum við ekki að
lialda áfram í Guðleiknum?"
Þá kastaði telpan sér á hana og henni fannst eins og tvær eldrauðar
og heitar sólir væru komnar beint inn í bæði augun á sér meðan hún
sparkaði og sló og grenjaði: „Ég skal aldrei — aldrei — aldrei leika Guð
framar.“
FÉLAGSBRÉF 23