Félagsbréf - 01.03.1963, Qupperneq 77

og farsa. ÞaS vantaði bæði stíl og
heildarsvip.
Utkoman var semsagt heldur bág,
og skal þó enganveginn gert lítið úr
viðleitni einstakra leikenda við að
bjarga því sem bjargað varð. Hlut-
verkaskipun var skynsamleg, þegar
lillit er tekið til liðskostar Þjóðleik-
hússins, en satt að segja er sýning með
yfir 40 leikendum því ofviða, og ég á
bágt með að finna nokkra skynsamlega
skýringu á vali þessa verkefnis.
Guðbjörg Þorbjarnardóttir fór með
hlutverk frænkunnar og átti marga
góða spretti, en virtist yfirleitt vera
of „klemmd“ eða þvinguð, gaf sér
ekki fyllilega lausan tauminn. Fyrir
bragðið varð frænkan litlausari en
textinn gaf tilefni til. Hlutverkið er
margbrotið, því mannlýsing frænkunn-
ar er ekki alltaf sannfærandi — eða
réttara sagt: hún er svo amerísk í öll-
um háttum og hugsunarhætti, að í aug-
um margra Evrópumanna hljóta eðlis-
þættir hennar að jaðra við hreinar mót-
sagnir: hún er í senn saklaus og lífs-
reynd, grunnhyggin og skynsöm, vand-
ræðaleg og orðheppin, feimin og fram-
hleypin. Marga þessara þátta dró Guð-
björg mjög skýrt fram, einkum þá
5iVeikari“, en skorti þrótt í atriðum
þarsem lífsgleði og léttleiki frænkunn-
ar áttu að njóta sín.
Af öðrum leikendum urðu Sigríður
Hagalín og Bessi Bjarnason eftirminni-
legust. Sigríður gerði sér mikinn og
bragðsterkan mat úr hlutverki einka-
''itarans, þó hér væri að vísu á ferðinni
dálítið útjöskuð grínfígúra frá hendi
höfundanna. Bessi lék lítið hlutverk
veggfóðrarans með skoplegum ýkjum
sem áttu vel við persónuna. Árni
Tryggvason og Arndís Björnsdóttir
voru einnig hvort með sínum hætti all-
spaugilegar persónur, en eru bæði háð
ákveðnum „kækjum“ sem valda því að
mörg gamanhlutverk þeirra hafa áþekk-
an blæ.
Gísli Alfreðsson lék Patrick Dennis
stálpaðan af látleysi og talsverðu ör-
yggi, en leikur hans var helzti bragð-
daufur og blæbrigðasnauður. Upson-
hjónin voru hressilega leikin af Val
Gíslasyni og Önnu Guðmundsdóttur,
en Gloría dóttir þeirra varð afskræmi
í túlkun Brynju Benediktsdóttur. Her-
dís Þorvaldsdóttir fór þokkalega með
hlutverk leikkonunnar og svipað má
segja um Ævar Kvaran í hlutverki
Burnsides. Stefán Thors lék Patrick
Dennis á barnsaldri og stóð sig vel,
framkoma eðlileg og framsögn skýr.
Leiktjöld Lárusar Ingólfssonar voru
að því leyti í fullu samræmi við verk-
ið og sýninguna, að þau voru óvönduð,
en búningar leikenda allgóðir.
Ástralski átthagaleikurinn „Sautjánda
brúðan“ eftir Ray Lawler er gott leik-
húsverk, vel byggt og auðugt að „and-
rúmslofti“. Það er raunsæ lýsing á ævi-
kjörum alþýðufólks í Ástralíu, en fram-
ar öllu er það sannfærandi og nær-
göngul lýsing á valdi blekkingarinn-
ar, lífslyginnar í mannlegum viðskipt-
um og þeim ósköpum sem yfir dvnja.
FÉLAGSBRÉF 41