Félagsbréf - 01.03.1963, Síða 81

er það ekki sagt honum til hnjóðs.
Leiklist er nú einusinni fyrst og fremst
tækni, hvað sem líður þörfum kenning-
um Stanislavskís og lærisveina hans.
Við banabeð Ásu náði list Gunnars
hæst — ógleymanlegt atriði. Hann
hafði einnig frábærlega öruggt vald
á hlutverkinu í seinni hluta leiksins,
þegar Pétur er miðaldra burgeis og
síðan hrumur öldungur — raddbrigði
og limaburður voru hnitmiðuð og
sannfærandi.
Arndís Björnsdóttir túlkaði einnig
vel öfgakennda skapgerð Ásu, draum-
órana, trúgirnina, skaphörkuna og
fölskvalausa móðurástina. Hún var
mjög samhent Gunnari í rismesta atriði
sýningarinnar.
Margrét Guðmundsdóttir fór með
draumkennt hlutverk Sólveigar, túlkaði
vel blíðuna, hógværðina og hina innri
festu stúlkunnar, en var greinilega
mjög taugaóstyrk þegar til söngsins
kom, átti bágt með að halda laglínunni.
Hlutverkið gerir engar kröfur til söng-
kunnáttu frá höfundarins hendi, en úr-
því verið var að burðast með tónlist-
tna, var sjálfsagt að leikkonan gæti
sungið. Þetta kom samt ekki verulega
að sök fyrr en í lokaatriðinu.
Herdís Þorvaldsdóttir var fjörleg og
hnyttin í hlutverki Grænklæddu kon-
unnar og Jón Sigurbjörnsson hæfilega
digurbarkalegur og stórkarlalegur í
hlutverki Dofrans.
Árni Tryggvason kom fram í tveim-
ur hlutverkum og gerði báðuin
skemmtileg skil, einkum hlutverki hins
kauðska brúðguma, og í leikslok átti
hann verulega snjallan samleik við
Bessa Bjarnason, þarsem þeir léku þétt-
fulla gamla bóndakarla, og var Bessi
óborganlegur.
Af öðrum leikendum er sérstök
ástæða til að nefna Lárus Pálsson í
gervi Begriffenfeldts, Rúrik Haralds-
son í hlutverki Hnappasmiðsins, Har-
ald Björnsson í hlutverki Þess magra,
Klemenz Jónsson í gervi Kokksins, sel-
stúlkurnar þrjár (Sigríður Hagalín,
Bríet Héðinsdóttir og Brynja Benedikts-
dóttir) og loks sjúklingana á vitfirr-
ingaspítalanum í Kaíró, en gervi þeirra
voru hvert öðru betra. Þeir munu hafa
verið leiknir af meðlimum Þjóðleik-
húskórsins.
Sýningin á „Pétri Gaut“ var tímabær
árétting þess að í leiklistinni vanhagar
okkur mest um hæfa innlenda leikstjóra,
sem hafi kunnáttu og djörfung til að
ráðast í stórvirki á borð við þetta verk
Ibsens. Við eigum efnivið í verulega
eftirminnilegar sýningar, einsog Gerda
Ring hefur nú síðast fært sönnur á.
SigurSur A. Magnússon.
FÉLAGSBRÉF 45